သမိုင္းဌာနဘက္ေရာက္လွ်င္ျဖင့္ နိုးနိုင္က သူ႕ေရွ႕မွာ မေျပး႐ုံတမယ္ အျမန္သြားေနသည့္ ေကာင္းထက္ကို အမွီေျပးလိုက္ကာ ေကာင္းထက္ကို ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
“ေကာင္းထက္ ငါ့ေစာင့္ဦး”
ေကာင္းထက္က နိုးနိုင္အသံၾကားေတာ့ သြားေနတာရပ္၍ ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္သည္။
“နိုးနိုင္ ငိုေနတာလား”
နိုးနိုင္မ်က္ႏွာနီႏွင့္ မ်က္ခမ္းစပ္ကနီရဲရဲက ငိုျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္တစ္ခု။ ကိုယ့္ဝမ္းနည္းစိတ္ေတာင္ ေမ့သြားရေလာက္ေအာင္ နိုးနိုင္ရဲ႕ အငိုမ်က္ႏွာက ေကာင္းထက္အား ဆြဲေဆာင္နိုင္လြန္းသည္။
“လာ အိုးေဝနဲ႕ ျပန္ရေအာင္... ”
နိုးနိုင္က ေကာင္းထက္အေမးကို အေျဖမေပးေသးဘဲ ေက်ာင္းျပင္သို႔ဦးတည္၍ ေကာင္းထက္အား လက္ဆြဲေခၚသြားသည္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႕မို႔ သာပိုင္ႏွင့္ေလွ်ာက္လည္မည္ဆိုသည့္ အစီအစဥ္ႏွင့္ နိုးနိုင္က ဆိုင္ကယ္မယူခဲ့တာျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ တလြဲဆီ။
ေကာင္းထက္က သမိုင္းဌာနကထြက္ခ်ိန္ေတာ့ ေနပူတာေၾကာင့္ အဆြဲမခံရသည့္ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံေအာင္ ထီးေဆာင္းရသည္။ ဝမ္းနည္းေနေတာ့ နိုးနိုင္ကလည္း ဒီဘက္ကို စိတ္မေရာက္ပါ။ေကာင္းထက္မွာ ခ်ိဳင့္ကတစ္ဖက္ ထီးကတစ္ဖက္နဲ႕မို႔ အေတာ္မ်က္စိေနာက္စရာ။
အိုးေဝေပၚ ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ နိုးနိုင္က သူ႕မ်က္ႏွာကို လက္ဖဝါးျဖင့္အုပ္ကာ ငိုေႂကြးသည္။ နိုးနိုင္နဖူးမွာ ေဇာေခြၽးေတြလည္း ထြက္ေနသည္မို႔ ေကာင္းထက္က လြယ္အိတ္ထဲက စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုထုတ္၍ ယပ္ခတ္ေပးေနမိသည္။
“ၿမိဳ႕ထဲေမာင္းေပးပါဦးေလးဗ်”
ေကာင္းထက္က အိုးေဝသမားကိုေျပာရင္း တိုက္ပုံအိတ္ကပ္ထဲက ပုဝါကို ထုတ္၍...
“ေမာ့ပါဦး ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ ငါ့ကိုေျပာေလ.. ”
နိုးနိုင္အား ဆံပင္ေတြကိုသပ္တင္ေပးကာ ေခ်ာ့ေမာ့ေပမယ့္ ငိုေနတုန္းပင္။ အိုးေဝလည္း စထြက္ၿပီေၾကာင့္ ေလတိုးလာသျဖင့္ ယပ္ေတာ့မခတ္ေပးေတာ့။
