နံရံမွာကပ္ထားသည့္နာရီကိုၾကည့္လိုက္ ေက်ာင္သင္ပုန္းေပၚက စီစီရီရီ အဂၤလိပ္စကားလုံးေတြကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ နိုးနိုင္စိတ္ေတြဟာ မတည္ၿငိမ္ေတာ့ပါ။ နာရီလက္တံရွည္ ၁၂ကိုေရာက္ဖို႔ တစ္မိနစ္သာ လိုေတာ့ခ်ိန္ေတာ့ ခါးကိုမတ္လိုက္ကာ ဒူးကိုလႈပ္ေနမိသည္။ မရေတာ့ပါ။ ေက်ာင္းအျမန္ဆင္းခ်င္လွၿပီ။ noahႏွင့္အတူၾကက္ေၾကာ္ဆိုင္သြား၍ noahဝယ္ေကြၽးတဲ့ၾကက္ေၾကာ္ကို စားခ်င္လွပါၿပီ။ noahကိုယ္တိုင္ႏႊာေကြၽးတာခံခ်င္ေပမယ့္လည္း အရမ္းအဆင့္တက္သြားတယ္လို႔ ထင္သျဖင့္ မေမွ်ာ္လင့္ရဲပါ။
ေဒါင္ ေဒါင္ ေဒါင္
ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ နိုးနိုင္ လွစ္ခနဲၿပဳံးလိုက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ဆရာမ၏ တစ္ပုဒ္ၿပီးေအာင္ရွင္းျပမည္ဟု ေျပာသံေၾကာင့္ နိုးနိုင္ဟာခနဲညည္းလိုက္မိသည္။ အျမန္ဆင္းခ်င္ပါသည္ဆို။ ဆရာမအခ်ိန္ပိုယူသင္တဲ့ တစ္မိနစ္ေလးကိုပင္ နိုးနိုင္မွာ အၾကာႀကီးဟုထင္မိသည္။ အဆိုးဆုံးက ရၿပီးသားစာေတြကိုျပန္ရွင္းေနတာဆိုေတာ့ ပိုေတာင္စာသင္ခ်င္စိတ္ေပ်ာက္ရသည္။
“ကဲ ႏႈတ္ဆက္ရေအာင္ ကေလးတို႔”
“အားလုံးႏႈတ္ဆက္!! ”
စာရွင္းၿပီးလို႔ဆရာမက ႏႈတ္ဆက္မယ္ေျပာတာႏွင့္ ဖင္မေလးဘဲခ်က္ခ်င္းထကာ အတန္းေခါင္းေဆာင္အစား အားလုံးႏႈတ္ဆက္ဆိုတာကို ႐ြတ္လိုက္သည္။ ႐ြတ္ဖို႔ျပင္ေနသည့္ အတန္းေခါင္းေဆာင္မွာလည္း နိုးနိုင္လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ပါးစပ္ေလးဟကာ ေၾကာင္အသြားသည္။ ၿပဳံးတုတုႏွင့္ အတန္းေခါင္းေဆာင္ရွိရာ အေနာက္ကိုလွည့္ၿပီး သြားၿဖီးရယ္ျပလိုက္သည္။
“မဂၤလာပါ သားတို႔”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာမ”
စားပြဲေပၚက စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကိုသိမ္းကာ လြယ္အိတ္ကိုအျမန္ေကာက္လြယ္၍ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၿပီး အခန္းထဲကေန အနည္းငယ္လ်င္သည့္ေျခလွမ္းေတြျဖင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။ အေပၚထပ္မွာသင္ရၿပီး ကိုယ့္အခန္းကအလယ္မွာဆိုေတာ့ ေလွကားေရာက္ဖို႔ ကိုးတန္းဘီအခန္းကိုျဖတ္ရမည္။ ကိုးတန္းဘီအခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြကို ခဏရပ္ကာ ျပတင္းမွာတပ္ထားသည့္ မွန္တံခါးကိုၾကည့္လိုက္သည္။
