ေကာင္းထက္က ရင္ခုန္ႏႈန္းေလ်ာ့က်ေစရန္ ကိုယ့္ရင္ဘက္ကိုယ္ လက္ဖဝါးျဖင့္ဖိထားရသည္။ ထို႔ေနာက္ video callကိုလက္ခံမိေတာ့ ေပၚလာသည့္ အကိုလြန္းမာန္မ်က္ႏွာ။ ပိုလို႔ေတာင္ ရင္ခုန္လာရသလားလို႔ ေကာင္းထက္ ေအာက္ေမ့ေနမိသည္။ ရင္ဘက္ႀကီး ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မည့္ အတိုင္းေပ။
သို႔ေပမယ့္ အေျခအေနအား အျပဳအမူနဲ႕ေစာင့္ထိန္းကာ ၿပဳံး၍......
“မဂၤလာပါဗ်”
“ကိုယ့္အိမ္မွာ အခုေက်နပ္ၿပီလား”
ခုတင္ေပၚမွာ အကိုလြန္းမာန္ကလွဲေနရင္း ဖုန္းကို အခန္းပတ္လည္ ရိုက္ျပသည္။
“ဗ်ာ ဟုတ္ ဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ပူေနလို႔ပါဗ်၊ ၿပီးေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနမွာလည္း စိုးရိမ္လို႔ပါဗ်”
အဖ်ားသတ္အသံေလး တိုးသြားသည့္အခါ လြန္းမာန္ရယ္လိုက္မိသည္။
“မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ပါဦး၊ ကေလးက်လိဳ႕ ဝမ္းနည္းတာနဲ႕ တန္းငိုတယ္”
“ဗ်ာ အာ ဟုတ္ကဲ့ဗ်”
ေကာင္းထက္က သူ႕ပါးျပင္ေပၚကမ်က္ရည္ေတြကို လြန္းမာန္ေရွ႕တင္သုတ္လိုက္ၿပီး ရယ္ျပသည္။ ယခုႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဘာစကားေျပာလို႔ေျပာရမွန္း မသိက်ေခ်။ လြန္းမာန္ကလည္း ေကာင္းထက္ငိုေနတာနဲ႕တင္ video callေခၚမိတာေၾကာင့္ အခုက် ဘာေျပာလို႔ေျပာရမွန္းမသိ။ ေကာင္းထက္ကလည္း ရွက္တာေၾကာင့္ ဘာေျပာလို႔ေျပာရမွန္းမသိေပ။သို႔ေပမယ့္လည္း လြန္းမာန္ဘက္ကမစရင္ ေကာင္းထက္ဘက္က စလာမည္ မထင္တာေၾကာင့္ လြန္းမာန္ဘက္က ေလာကြတ္စကား စေျပာရေလသည္။
“ဘာလုပ္ေနလဲ တိုက္ပုံ”
“ကြၽန္ေတာ္အခု စားပြဲမွာ ထိုင္ေနတာပါဗ်”
“ဟားဟား ဟုတ္ပါၿပီ၊ အခန္းကို ျပပါဦး”
တိုက္ပုံအခန္းကသို႔ေရာက္ဖူးခဲ့ေပမယ့္လည္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္မၾကည့္ခဲ့ရတာမို႔ စကားရွာသည့္အေနႏွင့္ ဆိုလိုက္သည္။
“ဟုတ္ကဲ့”
ထိုင္ခုံေပၚ ထိုင္ေနရင္းပဲ ဖုန္းကို အိပ္ရာဆီျပ၍...
“ဒါက အိပ္ရာပါဗ်၊ ဒါကေတာ့ ဗီဒို၊ ဒါကေတာ့ စားပြဲပါဗ်”
တိုက္ပုံက သူ႕စားပြဲကို ျပလာသည့္အခ်ိန္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္စီထားသည့္ အစုမ်ားထဲမွ စာအိတ္အထပ္လိုက္ကို ျမင္မိသည့္အခါ လြန္းမာန္ ၿပဳံးလိုက္ရျပန္သည္။ ဖုန္းေပၚမွာေတာ့ သူျပခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ျပၿပီးေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာေလးက ေပၚလာသည္။
