တစ္လမ္းလုံး လြန္းမာန္ကသာ စကားရွာႀကံေျပာေပမယ့္ ေကာင္းထက္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ထားကာ ေခါင္းယမ္း၊ေခါင္းညိတ္သာ အေျဖျပန္ေပးသည္။ အခုလည္း ေကာင္းထက္က သင္တန္းသို႔သြားသည့္တစ္ေလွ်ာက္ လူတစ္ေယာက္စာျခားသည့္အေနအထားျဖင့္ လြန္းမာန္ေဘးကေန လိုက္လာသည္။
“ဒီဘက္တိုးေလ တိုက္ပုံ”
တိုက္ပုံက ေခါင္းယမ္းျပသည္။ လြန္းမာန္မ်က္ေမွာင္ကုတ္မိသြားသည္။ တကယ္ကို တိုက္ပုံတစ္ခုခုျဖစ္ေနသည္ဆိုတာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတာမသိဘဲ ဘယ္လိုေျဖရွင္းေပးရမည္နည္း။ မေကာင္းတဲ့ကိစၥတစ္ခုခုရွိပါကလည္း ေခ်ာ့ေမာ့မည္ႀကံ၍ တိုက္ပုံအနားသို႔ကပ္ကာ ပခုံးကိုဖက္မည္ႀကံလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက ေျခတစ္လွမ္းပဲ တိုက္ပုံဘက္တိုးကာရွိေသးသည္ တိုက္ပုံက ေျခငါးလွမ္းေလာက္ ဆန႔္က်င္ဘက္သို႔ ဆုတ္သြားသည္။
“တိုက္ပုံဘာျဖစ္ေနတာလဲ ကိုယ္ကသရဲမဟုတ္ဘူးေလ မင္းခ်စ္သူ ”
လြန္းမာန္က သြားေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး ေကာင္းထက္အား လက္ေမာင္းကေနဆြဲယူလိုက္သည္။ မ်က္လုံးျပဴးလာသည့္ေကာင္းထက္က သူ႕လက္ေမာင္းကိုကိုင္ထားသည့္ လြန္းမာန္လက္ကို သူ႕လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ထားသည့္ထီး၏ ထီးထိပ္ရိုးျဖင့္ ဖယ္ေနသည္။ တကယ္ကို ေကာင္းထက္အျပဳအမူေတြက ထူးဆန္းလြန္းသည္။
“ဘာျဖစ္ေနတာလဲ လူႀကီးစကားကိုအေလးမထားတာလား၊ ရိုင္းတာလား”
ေအာ္လိုက္ေတာ့လည္း တိုက္ပုံက ႏႈတ္ခမ္းကိုေထာ္ထားလွ်က္ပင္...
“မရိုင္းပါဘူးဗ် ၊ ကြၽန္ေတာ္အကိုလြန္းမာန္ကို စိတ္ဆိုးေနတယ္ဗ် အဲ့တာေၾကာင့္ စကားမေျပာေတာ့ဘူးဗ် ၊ လႊတ္ေပးပါေတာ့ဗ်”
ေကာင္းထက္ဘက္က စကားမေျပာသည့္အေၾကာင္းအရင္းကို တင္ျပသည္။ စိတ္ဆိုးေနတုန္းမို႔ ေကာင္းထက္က သူ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုျပန္ေထာ္ကာ သူ႕လက္ေမာင္းကိုဆုပ္ကိုင္ထားသည့္လြန္းမာန္လက္ကိုဖယ္ၿပီး ဘုဆတ္ဆတ္ႏွင့္ထြက္သြားသည္။ စိတ္ဆိုးတာတဲ့။ စကားမေျပာလို႔ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္တာကလြဲလွ်င္ေတာ့ ေကာင္းထက္အမူအရာေတြက စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္သည့္အခ်ိန္ လုပ္ရသည့္အျပဳအမူမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အနည္းငယ္ လြန္းမာန္ကိုမ်ား ျမဴ ဆြယ္ေနသလားလို႔ထင္မိသည္။
