Man in Moon

Chapter 22. Dimgrim

Sol

Kumakabog ang dibdib na pinagmasdan ko si Aku.

He then stared at me, his voice low and cold.

"I need to go" he said with urgency.

Bigla namang kumilos ang kamay ko na hindi nalalaman ang aking utak. Bago ko pa mapigilan ang sarili ay nagsalita na ako.

"Sama ako" sabi ko habang hinahawakan ang kaniyang trenchcoat.

I almost faltered when his eyes aggresively lit up. "No" matigas niyang sabi.

Nakaramdam ako ng takot dahil nung huling beses ko siyang nakitang ganito ay nung kay Vladmar. Pero hindi ako nagpatinag at hinigpitan ko pa ang hawak sa coat niya.

"But...I want to help" I said remembering how he lost focus a while ago.

Ngumisi siya nang sarkastiko "You want to help? Want me to show you what you will be facing?" tanong niya at mabilis akong tumango. hinawakan niya agad ang aking noo.

Biglang namanhid ang buo kong katawan at pakiramdam ko ay pwersahan akong pinatulog. At first I fought it but then decided to force myself to relax because Aku is holding me. And then in the darkness, I had visions.

I lost my ability to speak, and scream. Too tundherstruck at what I am seeing.

A figure 8ft tall is standing, no, floating in front of me. Its body is a full wisp of very black smoke but has a figure close to a human. Mahahaba ang mga braso at daliri nito. Ang mga daliri ay bali bali sa iba-ibang direksyon at matutulis ang kuko.

But the longest part is its neck. Ang mahabang leeg nito ay dahan dahang unaarko papunta sa lebel ng mga mata ko. What horrified me more is its face.

Ang mga malalaking mata nito ay namumula at nanlilisik. Iniwas ko ang aking tingin sa mga matang iyon dahil kung hindi ay pakiramdam ko makikita ko iyon gabi gabi.

It also has an empty, smilling mouth. Mula sa bibig na iyon ay unti-unting lumalabas ang napakatulis at napakahabang dila. Dahan dahan itong lumalapit papunta sa akin at unti unti rin sumisikip ang paghinga ko.

Get me out!

Naghahabol-hiningang dumilat ako at ang una kong nakita ay ang matigas na mukha ni Aku.

"And that...is a Dimgrim" matalim niyang sabi at binitawan na ako para umayos ng tayo.

"That, is what I will face" horror was evident in my face when I remembered its dead and flaring red eyes.

Pero imbis na bumitaw ay lalong humigpit ang hawak ko kay Aku dahil sa takot. Hindi makapaniwalang tinignan niya ako.

"You still want to come?" he asked irritatingly baffled.

Mariin ko siyang tinignan sa mata. "Gusto kong sumama, makakatulong ako"

Hindi din nagpatinag si Aku at humalukipkip sa harap ko. "No. Let go, Sol"

We stared at each other for five intense seconds before I faltered at his menacing look. Marahang bumitaw ako sakanya at sinamaan siya ng tingin.

"Go home and stay there. I will be back" Dahan dahan ngunit matigas niyang sabi bago niya inabot sa akin iyong bag at sombrero niya at nawala sa paningin ko.

Nanghihinang napaupo ako at pagod na pumikit. Pisti sya.

Ngunit napadilat din ako agad nang maimagine ang itsura ng halimaw na nakita ko. I shivered as fear engulfed me but I tricked my mind into thinking that Dimgrims are just my shadows.