Man in Moon

Chapter 29. Aku's Curse

Sol

Hindi ko maiwasang titigan ang ulo ni Aku. Kumpara kahapon, mas lalong dumami ang mga puting strands ng kaniyang buhok.

And up until now, I still don't know the reason behind it.

"Please remain in your seats with your seat belt securely fastened until the aircraft has come to a complete stop at the terminal gate"

Napalingon ako nang marinig ang boses ni Ethan. Siya kasi ang piloto ng flight nito. Medyo wierd lang dahil nasanay akong naririnig ko siya mula sa cockpit at hindi dito sa passengers' seats.

Hinawakan ko naman ang aking seat belt at naramdamang naka-fasten na ito. Tuwing tinatanggal ko kasi ito ay lagi lang ibinabalik ni Aku kahit pa stable naman na kami.

Tinignan ko naman iyong katabi ko na kumakain ng biskwit.

"Gusto mo pa? Mayroon pa ako sa bag" I offered him the last pack of cookies I brought.

Umiling siya habang ngumunguya. Pagkatapos ay nakita kong dumapo ang mata niya sa seat belt ko, tila sinisigurado na hindi ko ito tinanggal ulit.

Pagkatapos ay sumandal siya at pumikit. Naalala ko naman nung pagkauwi namin kahapon galing Lotte World.

Naputol ang panaginip kong naliligo si Aku sa taas ng hydro drop nang maramdamang huminto ang sinasakyan naming kotse.

Too tired to open my eyes, I stood up half asleep. Naramdaman kong unakma si Aku na buhatin ako kaya dumilat ako agad.

"Wag na Aku, mabigat ako" Pagtanggi ko at inakay ko siya papuntang hotel.

Kalahati lamang ang nakikita ko dahil lumalaban parin ang mga mata kong gusto nang matulog. I saw Aku clasped his arm with mine.

"You forgot I can carry an airplane with my pinky" I heard him say with evident smugness.

I was just too sleepy to think of any smart retort.

Habang naglalakad ay kinukurot ko ang sarili para manatiling gising. If I didn't knew better, I would think Aku sedated me.

But then, he wouldn't need sedation to make me unconcious if he wanted to.

Nang makitang nasa suite na kami ay dire-diretso ako sa kama para ituloy ang aking magandang panaginip.

Nagising lamang ako para makitang 2am ng umaga sa Pinas, bali 3am ngayon dito.

Agad kong hinanap si Aku dahil alam kong di siya natutulog. Nang hindi ko siya makita sa kama ay nagsimula na akong magpanic.

I just had this wierd, unknown fear that I'll lose him.

Nang makitang wala rin laman ang kabilang higaan ay tumayo ako para lumabas.

I sighed in relief when I saw him sitting on the sofa while the running tv is muted.

But the odd thing is, he's just sitting there with his eyes closed.

"Aku?" pagtawag ko habang naglalakad papalapit sakanya.

Bigla naman siyang dumilat nang marinig ang boses ko at kunot-noong tinignan ako.

"Are you sleepwalking?" He asked amusely.

Naupo ako sa tabi niya habang kinukusot nang marahan ang aking mata.

"Hindi. Were you sleeping?" Tanong ko rin pabalik.