Voice For This Melody (COMPLETED)

Chapter 27

I thought I wouldn't finish what I have started, but here I am standing in front of our dormitory trying not to cry.

"Ang sarap sa feeling pero nakakalungkot." Malumanay na wika ni Angel habang bit bit ang kaniyang bag.

Everything is really fast, parang noong kaylan lang ay natatakot ako na baka mamaya hindi na ako tutuloy dahil— I guess, hindi ko na itutuloy na isipin 'yon dahil baka lalo lang akong maiyak. At least now we already graduated. We finished the line and all thanks to God.

Giving one final glance to the place containing all my memories, I don't know how exactly should I feel but there's something pushing me to shed tears.

Smile forms on my lips, Thinking about everything— including pain and happiness.

Hinarap ko ang aking matalik na kaibigan at ngumiti, Ayoko mag drama dahil alam kong parehas lang kaming magpapatuloy sa kung saan kami dapat patungo.

Masaya ako para sa kaniya dahil alam kong matutupad niya na ang kaniyang pangarap, Niyakap ko siya nang mahigpit at humiwalay din kaagad. "Girl, I have a really great days and years with you—Alam kong hindi ito ang last na pagkikita natin." Wika ko sa masayang tono.

Tumango naman ito at kita ko na rin ang nag babadyang luha sa kaniyang mata kaya tinawanan ko ito, kahit kaylan talaga emosyonal 'to.

Nag usap lamang kami saglit at nag paalam na rin sa isa't isa—of course pang samantala lamang.

Tulad sa kaniya ay may sumundo rin sa akin, ang pinag kaiba lang naman ay magulang niya ang sumundo sa kaniya sa mantalang sa akin ay hindi, dahil matapos noong graduation ko kahapon ay agad na rin silang bumalik sa Manila dahil may urgent na meeting.

Dati hindi ko sila maintindihan kung bakit parang lagi nalang silang busy at hindi nila kayang magstay ng mas matagal makasama lang kaming magkakapatid sa mga importanteng araw pero ngayon na uunawaan ko na sila.

Actually, they told me that they will spend a month with me in Switzerland—I though I would have a lonely flight.

Hindi ako makatulog manlang at kanina pa ako nakasilip sa labas, Hindi nagbabago ang nararamdaman ko para sa lugar na ito, It's still the same.

Nalagpasan namin ang riverside at hindi ko mapigilan ang pag ngiti, Sana lahat ng masasayang alaala ang baunin ko.

"Kuya! Wait!" Sigaw ko nang malagpasan namin ang bahay niya— ni Lian. I need to at least say goodbye.

Huminto ang driver sa gilid para makababa ako ng safe, agad kong binuksan ang pinto ng kotse nang makita ko ang isang kotse na nakapark sa harap ng bahay.

Lakad at takbo ang ginawa ko dahil sa pag aakala na makikita ko siya ngunit parang pinunit ang puso ko nang makita ko si Hazel, She's smiling with her head up confidently.

Huminto ako sa harap niya at ngumiti, A forced smile.

"Oh.. Look who's here, a loser. Sa huli ako pa rin ang pinili." She looks at me with an amused smile on her lips.

I calm myself and look at her showing no emotions "Hmm? Who's competing with you?" I look at her innocently while she's now grinning. "—That's a waste of time."

Nawala ang ngisi niya, umiling at padabog na sumakay sa sasakyan. Mabilis syang umalis kaya ako na ang natitira dito sa harap ng bahay nila Lian.

Ganun pa rin naman ang bahay nila— pero wala nang tao ngayon, nakalock at wala na rin ang kotse niya dahil 'yon nga ang gamit ni Hazel.

"Sa huli ako pa rin ang pinili." Ang sakit pala, Akala ko kaya ko na..hindi pala.

Tears starts to fall out of my eyes and my sight becomes blury, my heart is trying to endure the pain but it can't. Ayokong mag isip ng mga bagay na hindi ko naman naririnig mula sa kaniya pero bakit ganun parang ang pino-point out lang dito ay iniwan ako dahil hindi naman siya nagseryoso talaga.