I am adopted by 1D

1: Hello we're your dads!

April POV

's Ochtends word ik wakker van het zonlicht dat door de slaapzaal naar binnen schijnt, de gordijnen hebben ook weer laten merken hoe goed ze zijn. Ik wrijf in mijn oogjes en ga rechtop zitten. Links, rechts en voor me staan de bedden van alle meisjes uit het weeshuis van zes tot twaalf jaar. We zijn met een stuk of 30. Ik zit hier nu twee jaar, en nog nooit hebben mensen mij gewild. Iedere keer als ze te horen kregen dat ik een moeilijk verleden heb gehad kiezen ze iemand anders, zelfs kinderen die niet eens op mij lijken! Trouwens, ik ben April en ben 6 jaar. Mijn haren zijn blond en mijn ogen groen-bruin. Rondom mij beginnen ook meisjes wakker te worden. Ze kijken me allemaal gek aan. Ik weet niet waarom. Even later komt Rachel binnen. Rachel helpt bij het weeshuis, ze zorgt voor ons. Maar dit keer lijkt ze niet ons te komen roepen om ons om te kleden, of op te staan. Nee ze komt recht op me af. Met een grote glimlach. Ik kijk haar vragend aan terwijl ik mijn hoofd schuin houd. "April, kleed je om lieverd, er zijn adopteerders!" heel even ben ik blij. Waarschijnlijk zit ik hier straks terug te huilen omdat ze me niet willen door mijn verleden. Ik kleed me snel en struikelend om -een T-shirt met een katje op en een rokje- en poets nog snel mijn tandjes. Rachel staat me aan de deuropening op te wachten. "Spannend he?" vraagt ze me. Ik knik en neem haar hand stevig vast. Rachel is de enige persoon waar ik mee praat, de rest weet niet eens of ik het kan. Zij is dan ook mijn favoriete verzorgster hier en ze weet dat. Ze opent voor me een grote deur naar de kamer waar ik al vaak ben geweest om daarna toch terug afgewezen te worden. Hier gaan we dan..

Liam POV

Een meisje dat lijkt op een 6 jarige komt de receptie binnen. Ze klemt haar hand stevig vast aan die van haar verzorgster. Haar blonde staartjes wapperen zelfverzekerd bij iedere beweging die ze maakt, maar haar oogjes vertellen iets anders; ze is bang. De jongens en ik kijken elkaar aan, allemaal met dezelfde gedachte: zij wordt het meisje, oftewel ons kind. De vrouw die aan het bureau zit kijkt ons strak aan; "Heren zijn jullie zeker dat jullie April willen? Ze heeft een lastig verleden gehad" We weten al dat ze April heet, we wachten al weken op deze dag! Ze krimpt in elkaar als de receptioniste ons zegt over haar verleden. "Ja, we zijn zeker, we willen haar", antwoord Harry. "Oké dan, ik ga even de laatste papieren in orde maken, dan kunnen jullie alvast kennismaken met April" we knikken en ze verlaat de kamer. "April ga eens gedag zeggen tegen je nieuwe papa's" zegt de verzorgster. Ze kijkt met grote ogen naar haar toe en kruipt ietsje achter haar rug. "Kom op meisje, zij gaan straks voor je zorgen hoor!" ze duwt haar bemoedigend onze richting uit en gaat dan de deur door waar April uit kwam. Ze zet nog een paar onzekere stapjes en staat dan stil. Eén meter voor ons. Ik die in het midden zit spreid mijn armen naar haar uit. Ze zet bang een stapje terug. "Hé, niet bang zijn, wij gaan nu voor je zorgen!" ze twijfelt een beetje en komt dan naar me toegestapt. Ik til haar op -ze weegt minder dan gedacht, veel minder- en zet haar op mijn schoot. Ze kijkt met grote ogen toe. "Sst, wij zijn er voor je, wij worden je papa's", ik glimlach haar bemoedigend toe. De jongens komen nu om me heen staan. "Hoe heet je?" ze kijkt nerveus Zayn's richting uit en knijpt in haar rokje. "Toe maar, je mag praten, bij ons ben je veilig!" dit lijkt haar te overtuigen. Een fijn, oh zo onschuldig stemmetje begint te spreken "Ik ben April" Niall spreid zijn armen en zegt vrolijk: "Welkom bij de familie April!" hij laat zijn armen terug naast zijn zij vallen. "Ik ben Niall ! De jongen waarbij jij op schoot zit is Liam, deze krullenbol hier is Harry, de stille jongen hier is Louis en deze gast is Zayn!" ze geven haar allemaal een warme lach. Ze beantwoord die met een klein glimlachje. De verzorgster komt binnen en zegt dat April haar koffertje moet pakken, dan kunnen wij de handtekeningen zetten.

April POV

Het lijken me echte gekke jongens! En ze willen me houden! Ik voel me bij hen op mijn gemak, ze zijn zo lief. Rachel gaat met me terug naar de slaapzaal en neemt mijn koffertje onder mijn bed vandaan. Alle kinderen staren naar me en hier en daar fluisteren kinderen zelfs "Wie wilt nou een kind die niet kan praten?" ik kan het degelijk! Als we klaar zijn en naar de kamer willen gaan waar mijn papa's zitten zegt niet iemand me gedag.. Rachel merkt dit want zodra de deur dicht is neemt ze me in een warme omhelzing. "Oh meisje ik ga je zo erg missen! Mijn zonnetje gaat weg!" ik krijg tranen in mijn ogen, "Je gaat het zo goed doen! Niet huilen! Je stuurt me toch wel een brief?" ik knik heel overtuigd. "Hé, ga nou niet zeggen dat je tegen mij niet durft te praten!" ik lach en zeg stilletjes "Ik heb al tegen mijn papa's gepraat" ze kijkt me ontzettend trots aan. "Echt waar? En zijn het lieve jongens?" ik knik "En ze zijn ook grappig!" ze lacht en we gaan terug waar mijn papa's me staan op te wachten. Papa Zayn neemt mijn koffertje en neemt mijn hand vast. Ik kijk eerst bang naar hem op maar trek niet terug. Hij neemt me mee naar buiten, zet mijn koffertje in de kofferbak van de auto. Hij kijkt me aan en glimlacht, buigt zich door zijn benen tot hij ongeveer mijn hoogte heeft aangenomen. "Hay! Ik ben Zayn" zegt hij, ik knik, dat wist ik al.