++
Lee Minho's
She's beautiful. Nakasuot sya ng kulay itim na dress na kita ang likod at mataas ang takong ng sapatos. Kulay brown ang buhok at namumula ang pisnge at labi nya. She's indeed very beautiful.
Pero isang babae lang ang naiisip ko habang hinahalikan ko ang magandang babae na to. The most beautiful woman I've ever laid my eyes on.
"You okay, hon?" The pretty girl asked and planted a kiss on my neck.
I nodded as I played with her hair. "Do you want us to continue on your unit? Or the VIP couch will do?" She chuckled and kissed me fully on my lips again.
I kissed back. Pero mabilis akong tumigil nang sumagi nanaman sa isipan ko ang muka ng babaeng yun.
Mabilis akong lumabas ng VIP section ng Hoodie Season at pinaharurot ang sasakyan pauwi ng bahay.
Naabutan ko syang nakaupo sa kama namin at mukang naghihintay ng pag uwi ko. Her hair is a mess. Namumugto ang mga mata nya at namamayat na rin sya.
"Nakauwi ka na pala... madami bang trabaho sa opisina?" She asked calmly.
Lumapit sya sa akin at tinulungan ako sa pag aalis ng neck tie ko. "Sabi ko, wag ka na masyadong mag over time sa trabaho diba?"
Alam kong alam nya. Pero nagbubulag bulagan sya. Lahat ng lipstick stain sa polo shirts ko, lahat ng mga babae na inuwi ko, pag amoy alak ako sa pag uwi, pag amoy pabango ako ng babae, lahat yun, binabaliwala nya.
Kunwari talaga, iniisip nyang nag oover time ako sa trabaho.
"Come here!" Hinigit ko sya palapit sa akin at siniil ng malalalim, mapupusok at galit na mga halik. Naghahanap at puno ng pangangailangan.
"Minho, please... wag ngayon! Masakit pa rin ang---" Pilit nya akong tinutulak, gusto nyang kumawala pero hinigpitan ko ang pagkakahawak sa mga kamay nya.
"Wala akong pakialam! Hubad!"
"Ayoko! Aray! Ano ba? Nasasaktan ako!"
"Akala ko ba gagawin mo ang lahat para mapatawad kita? Edi maghubad ka na dyan."
"Minho... asawa mo ako!"
"Wag kang malikot kundi itatali kita!"
Napapitlag din ako dahil sa sarili kong sigaw. I am intoxicated that night. Wala akong naalala sa mga nangyari nung gabi, pero nang magising ako kinaumagahan ay naabutan kong natutulog sya sa kama.
Namamaga ang mga mata nya. Pati na ang pagitan ng mga hita nya. May mga kalmot ako sa leeg, dibdib at likod samantalang may mga marka naman na nagkukulay ube sa katawan nya.
"Shit! Ano nanaman tong nagawa ko?" Frustrated kong bulong habang sinasabunutan ang sarili ko.
Nasaktan ko nanaman sya. Hindi nanaman ako nakapag pigil. Nag inom nanaman ako ng sobra sobra at hinayaang mawala sa sarili ko.
Isa ito sa mga rason kung bakit ingat na ingat ako sa pag iinom--- nagiging ibang tao ako pag nasa ilalim ng impluwensya ng alak. Galas nga daw yun sabi nila. Matindi ang galas ko at wala akong maalala lagi pagkagising ko.
Pati sya, nasaktan ko na.
Ang babae na gabi gabi kong pinapanalangin.
Yung babae na pinapagpantasyahan ko.
Yung babae na tinanggap lahat ng kapintasan ko.
Nagawa ko nanaman syang saktan.
Lahat ng ginagawa ko pag nasosobrahan ako ng alcohol sa katawan, nakakalimutan ko pag gising.
Yung mga pasa nya sa katawan, yun ang nag papaalala sa akin kung gaano ako kademonyo pag lasing na lasing ako.
"Hihintayin ko ang annulment papers. Ayoko na ng ganitong buhay." Yan ang eksaktong sinabi nya nang maabutan nyang nakahiga ang kapatid nya sa ibabaw ng kama namin.
I am also in shock that time because I don't have any idea how Ryujin ended up inside our bedroom--- sa ibabaw mismo ng kama namin.
I got sick that night at nang magising ako ay wala na akong damit sa tabi ni Ryujin. At wala akong alam kung paano sya napadpad sa kama ko. O kung paano sya napunta sa bahay namin.
"Ate please... hayaan mo akong mag explain. You don't understand." Itinapis ni Ryujin sa katawan nya ang comforter at humabol sa ate nya.
"You don't have to. Naiintindihan ko."
"Ate!"
"Magsama kayo. Tutal inagaw ko lang naman si Minho sayo diba? Kating kati ka ba kasi hindi mo manlang sya natikman bago ko sya agawin sayo?"
Kinuha nya ang maleta na nasa sulok at dali daling lumabas ng bahay. Akala ko uuwi din sya agad. Pero inabot ng araw ang paghihintay ko, linggo, buwan hanggang sa isang taon syang hindi umuwi.
Tinanong ko sya sa mga kaibigan namin pero lahat sila tinatago si Niroh. I had her investigated. At doon ko nalaman na naglayas nga sya at wala talagang alam ang mga kaibigan namin o ang mismong pamilya nya kung nasaan sya.
"Sigurado ka bang walang Shin Niroh sa family registry ni Mr. Shin Ryuseok?"
"Wala, sir. Wala din po sya sa family registry ni Mr. Kim Junho."
Napahilot ako sa sentido ko. I've been trying to contact Woojin, but he's pursuing his master's degree abroad. Si Seungmin naman ay nawala na din sa Seoul at malamang nagpatuloy ng pag aaral sa ibang bansa.
"Sya padin ba ang iniisip mo, hon?" Hinawakan ni Yeeun ang buhok ko at hinaplos ito. Ibinaba ko ang envelope kung nasaan ang investigatory information ni Niroh at ang complete address nya.
Ang kulit ng babaeng to, sinabi kong wag nang pumunta sa opisina at sa bahay, pero balik ng balik.
"Ye, stop doing that." Tinabig ko ang kamay nya at lumayo ng bahagya. Kung hindi lang to babae, pinakain ko na to ng eraser at protractor.
"Oh come on, just one night at titigil na ako."
"That won't happen. Ever." Magmula nang umalis sya sa bahay namin ay tinuwid ko na ang buhay ko.
Hindi na ako nagpapakalasing.
Hindi nag uuwi ng babae sa bahay.
Hindi nambababae.
At sinubsob ang sarili sa trabaho.
"Pero iniwan ka nya, Minho. Ako, nandito lang ako lagi! Hindi kita iniwan kahit kelan. Sige na, isang gabi lang naman eh..."
"Leave. O ako mismo ang kakaladkad sayo palabas ng building na to..."
Si Niroh lang. Daig ko pa ang nagkaroon ng erectile dysfunction magmula nung umalis si Niroh. Sya lang ang gusto ko. Ang Gi ko.
My senses only react to her. She's the only one who can make my body and heart muscle respond.
I'd rather sleep and live with blue balls than have someone on my bed and life other than her.
