A 21-year-old social media influencer named Cleonadia Lee downloaded the app called "neco challenge." Now, she has to face the consequences for she accepted the challenge without any doubt. Then, she realized that, talking to strangers is the worst...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
It's been three days and I am here in the garden, sitting on the bench while wearing my emotionless face. A caregiver sat next to me, she smiled and then put her arms on my shoulders.
"Are you okay? Do you need something?" she asked and I just shook my head.
"Okay, then. Dr. Deborah will visit you, maya-maya lang ay nandito na siya," saad niya ngunit wala pa rin akong emosyon.
Nakatulala lang ako habang kumakatok-katok sa gilid ng upuan. I hate myself. I never imagined that I would wear a lunatic's clothes like—the fuck, right?
"Are you sure I'm the one she's gonna visit?" kunot-noong tanong ko. Why would a doctor visit me? I am no lunatic. I swear, I am not.
"Yes Cleo, makakatulong siya para maging maayos ang kalagayan mo. Para makalabas ka na rin dito," aniya't tipid na ngumiti.
Umayos ako at napangisi, napailing na lang din ako sa sinabi niya. "You don't know me, do you? I'm Cleonadia Lee, a criminal psychopath, so how did you say that I still have a chance to go outside?"
"It's never too late, Cleo. Maaari mo pang mabago ang takbo ng buhay mo." Napalunok ako't nawalan ulit ng emosyon sa mukha. She's definitely wrong, it's too late. Habang-buhay ko nang dadalhin ang mga karumal-dumal kong alaala at hindi na ako makakaligtas pa sa sarili kong utak.
Pero nagtataka pa rin ako, ako ba talaga si Ivette? Ako ba talaga ang mismong nag-uutos sa sarili ko? Damn it, I'm not fucking aware. I just want to stab myself right now. I'm just a piece of shit here and I don't deserve to be cared for.
Ilang minuto pa'y natanaw ko na ang isang babaeng matangkad, hindi masyadong payat, kulay olandes ang buhok, nakasuot ng yuniporme ng doktor at s'yempre, may stethoscope na nakasabit sa batok. Kasama ni Dr. Deborah ang isa pang caregiver na nagsisilbing guide niya kung nasaan ako. Tumayo na ang caregiver sa tabi ko at t-in-ap ng dalawang beses ang balikat ko.
Ngumiti sa akin si Dr. Deborah at naupo sa tapat ko, pinatong niya naman ang mga gamit niya sa ibabaw ng kahoy na mesa. Ngumiti siya sa akin at nakipagkamay; matamlay ko naman iyong tinanggap.
"Good morning hija, I'm Dr. Deborah Salva. What's your name?"
"Cleo."
"So what brings you here, Cleo?"
"I killed many people. They say I'm a psychopath but I know, I'm not," matamlay kong sabi habang nakatingin sa kawalan. Mula sa peripheral vision ko ay nakita kong napatango-tango na lang siya.
"You're a psychopath Cleo, matagal na," bulong ng isang tinig na hindi ko alam kung saan nanggaling kaya napalinga-linga ako sa paligid ko, malayo naman sa amin ni Dr. Deborah ang ibang mga baliw.
"May problema ba? Ano 'yon?" tanong niya pero napailing na lang ako.
"So, what's the problem from your viewpoint? Like—which people are causing problems for you? How would you describe your personality? Who or what is the most important in your life?" sunod-sunod niyang tanong kaya napatikhim ako.
"Ivette is the one who's giving me problems. My family is the most important to me and I don't really know how to describe myself. Maybe I don't know myself, funny right?" nakangisi kong sabi.
"Who's Ivette?"
"My old friend who died seven years ago. Pero alam kong buhay pa siya, nakakausap ko siya. She even went to our home before pero ayaw nilang maniwala! They're liars, she's not yet dead!" ang walang emosyon kong mukha ay muling napalitan ng galit. Napatayo ako't napahampas na lang sa mesa na ikinagulat ng doktor.
Ito ang pinakaayaw ko sa lahat, ang hindi ako pinaniniwalaan o pinagkakatiwalaan. Ano kayang pakiramdam na may naniniwala at nagtitiwala sa'yo?
"Oh calm down hija. Would you mind to tell me your past with her?" mahinahon niyang sabi dahilan para mapaupo ulit ako. Napahawak na lang ako sa sentido ko at napabuntong-hininga.
Pinipilit kong alalahanin ang lahat, sana kahit kaunti'y may maalala ako. Habang palalim nang palalim ang paghukay ko sa aking nakaraan ay siya namang pagsakit ng ulo ko. Mariin akong napapikit habang nakasabunot na sa aking ulo.
"Naaalala ko na, si Ivette magkasama kaming dalawa sa isang bahay at..."
