Summer 2013

Kabanata 4

High school is what you make it. Kind of stating the obvious, right? But if you really take those seven words to heart, they can really change your perspective on studies.

Katulad ng ibang paaralan, bawat classroom may kaniya-kaniyang ugali, kaniya-kaniyang trip sa buhay, kaniya-kaniyang circle of friends. May nagiingay, may palatulog, may palakain, may madaldal, may tahimik, may feeling maganda, may straight forward, may nagfe-feeling babae.

May kaniya-kaniyang businesses inaatupag, may puro cellphone at earphone lang, may iba naman myday dito myday doon, stories sa Ig, may feeling broken sa twitter wala namang jowa. May iba make up at saka liptint ang inaatupag, may iba nagbabasa kunwari ng notes pero tudo daldal naman sa katabi, may iba naman ang iingay maglaro ng mobile legends akala mo nagsasabong ng mga manok.

May iba nagkukutuhan, may iba naman tahimik nakaupo lang nagce-cellphone, may iba natutulog akala mo kung sinong call center lakas makahilik naglalaway pa. May iba nakikipag-omegle, may iba naman nakikipag-video call sa mga paasa at mang-iiwan lang naman, may nagbabasa ng Wattpad. May YouTuber, may writer at iba pa. May nangungopya ng assignment kasi nagpuyat kagabi kababasa ng Wattpad.

Tulad din ng ibang seksyon may mga panahon talaga nagkakainitan na, natural lang 'yon sa isang klase. Iba't-ibang ugali at opinyon sa buhay pero iisa lang ang pangarap, iisa lang ang hangad ang makaligtas at maging matagumpay sa hinarap.

Pasahan na ng mga dapat ipasa. Bawat estudyante ginagawa ang lahat ng makakaya para makaabot sa deadline pero may mga oras't panahon talaga hindi maiiwasan maging tamad kang tao.

Maraming nangyari sa mga nagdaang buwan at araw. Day by days, month by months, my life becomes better. My life becomes productive. I don't know why, when and how it happened but one thing for sure, I enjoyed it. From being a truant to being productive.

Buong akala ko ay buong buhay na akong magpalipat-lipat ng paaralan. But I was wrong, this school is something different from my previous school. No wonder many students like to study here. Buong akala ko maging miserably ang pag-aaral ko dito.

Buong akala ko hindi ako makakatagal dito but look at me now, I'm here wearing a huge smile. Enjoying the remaining seconds to be with them. Parang kailan lang, nagtransfer ako, parang kailan lang natatakot akong mag-aral dito, parang kailan lang hinarang ako ng guard, parang kailan lang nagkukumahog sa mga school stuff. 

Parang kailan lang may-nagaaway, dahil sa thesis, maraming nasirang pagkakaibigan dahil sa thesis na 'yon pero kalaunan naman naging magkaibigan naman. Parang kailan lang pinagalitan kami dahil sa mga absences at tiredness namin. Parang kailan lang sumali ang buong klase sa isang patimpalak. Parang kailan lang nalilito kung ano't saan ang dapat unahin.

But all that struggles and sacrifices are worth to paid. It's finally here. The day I've been anticipating. After 13 years of ear-splitting alarm clocks, uncomfortable desks and chairs, repulsive cafeteria lunches, looming finals exams, missing mechanical pencils and invigorating group projects- Its time for graduation day.

“This is my now, and I am breathing in the moment. As I look around”

“I can't believe the love I see. My fears behind me, gone are the shadows and doubt.”

“That was then, this is my now.”

Sabay-sabay na kanta namin, iyak't tawa ang nakaukit sa aming mga mukha dahil sa wakas ito na ang pinakahihintay naming lahat. Naiiyak dahil magkakahiwalay ang aming mga landas para asikasuhin ang mga kan'ya-pangarap. Natutuwa dahil walang naiiwan lahat pasado, lahat graduate, lahat ay nagtagumpay.

Lahat ng pagod at Puyat ay sa wakas nasuklian narin. All our sacrifices are worth to paid.

Pagkatapos ng iyakan at tawanan ay nagsisipuntahan na ang mga kaklase niya sa mga kan'yang kan'yang pamilya.

“Wait guys! Omg!” tili sa'kin ni Charah, sabay alis sa tabi ko tumalon pa ito bago siniil ng halik at yakap ang long time boy friend nito.

“Tan-awa ra gud... Igata bai!” rinig kong reklamo ni Charice.

Kibit-balikat akong ngumiti dahil hindi ko naman naintindihan ang pinagsasabi ni Charice ngayon.

Hanggang ngayon kasi hindi ko pa naiintindihan ang mga salita ng mga Cebuano.

“Yes pa? Asa naka?” rinig ko mula kay Charice na kasalukuyan ngayon nasa phone.

“Huh? Asa? Ah,nakakita nako nimo pa!” masiglang baba ni Charice ang phone nito bago binalingan ng tingin si Henziel.

“Ahm, okay lang bang pupuntahan ko muna papa ko?” kagat labing tanong sa'kin ni Charice.

Natawa naman ako sa inasta ni Charice.
Siya 'yung tipong tao na magpapaalam muna bago umalis, ultimo pagbabanyo pinapaalam pa sa'kin. Hindi naman ako nakukulitan rito dahil sanay naman ako. Siya 'yung tipong tao na caring,
madaldal, may pagkamaldita rin minsan. Kahit kailan hindi ako pinabayaan ng dalawa.

“Ano ka ba! Okay lang! Sanay naman akong maiwan.” nakangising sagot ko sa kaibigan.

Ngiting kasinungalingan. I used to it because that's the best way to hide my pain. Pain that can't heal. Pain engraved to my heart and soul forever. I lost the only family I had...and all I can do now is to move on and continue my life with my lola, the only family I have.

Habang si Charice ay nakayukong nakasimangot, kinakamot ang batuk akala mo kung anong malaking problema.
Nang nag-angat ako ng tingin kay Charice. I forced to smile and convince her that I am  really doing okay at effective naman.

“Sure ka huh! Basta mamaya kitakits nalang tayo sa Cabanas my treat!” masiglang sabi sa'kin ni Charice saka kumaripas ng takbo papunta sa ama nito.

Nakita ko pa kung paano ito sinalubong ang ama ng isang mahigpit na yakap. Bumuntong hininga nalang ako saka nagtitingin sa paligid, nagbabakasakaling may maligaw na ama pero ni anino wala talaga. Pakiramdam ko tanging ako lang yata ang walang pamilyang makakasalubong sa graduation ko.

Tumutulo ang mga luha ko habang nakatingin sa paligid ko. At hindi nga ako nagkakamali, tanging ako lang ang walang pamilyang sumalubong sa'kin.

“I don't belong here,” wala sa sarili kong sambit  bago umalis bitbit ang napakaraming luha at lungkot.

Lumabas ako sa gym na iyon and there she is. My lola standing in front of me holding a bouquet of flowers in her right hand,and one small paper bag in her left hand.

I ran out our distances and hug her tight. Atleast hindi ako kawawa sa araw na ito. I have her. I have my lola. And I don't know what to do if she's not by my side.

“T-Thank you, Lola.” sabi ko sa gitna ng yakap namin.

Hindi ko mapigilan ang umiyak sa tuwa dahil sa saya. Saya dahil andyan siya parati sa aking tabi.

She's always there when people wants me gone. She's always there taking my side to defend me to those people who wants to hurt me. She's always there no matter what.

She accepts my flaws and imperfections. Without her I don't think if I can reach high like this and because of her I learn to dream big.