Summer 2013

Kabanata 23

Naglalakad ako papunta sa kuwarto ni Davis nang may biglang tumawag sa akin. It's Lola Fe. I miss her so much, it's been years since I left Lola in Mindanao and went back here in Cebu.

“Oh, La? Kamusta kayo riyan?”

Ilang araw ko na rin siya iniiwasan dahil alam kong pupuntahan niya ako dito. Dahil natitiyak ako na alam na niya ang mga nangyari dito sa Cebu. Ayaw niya akong lumalapit pa kay Davis kasi nga masaktan na raw ako, pero anong magagawa ko kung mismong puso ayaw maturuan na umiwas?

Noong gabing umuulan na hindi ako sinipot ni Davis sa bundok, ay pumunta ako sa kanilang bahay nagpupumilit akong pumasok pero ayaw akong papasukin ni Mrs. Alvarez, kasa-kasama ko pa noon si Lola pero alam kong sa mga oras na 'yon ay nandoon lang siya sa loob.

“Pupuntahan kita diyan para matigil na 'yang kakadikit mo sa lalaking 'yan!”

“La, it's okay. I'm really fine. I'm doing fine and I will be alright okay? Don't worry about me. In any time I will visit you, okay?”

Ilang segundo pa bago agaran makasagot si Lola narinig ko pa ang mabibigat niyang buntong hininga.

“Hay naku! Oh siya, ano pa nga ba ang magagawa ko? Basta 'wag ka ng magpapadala diyan sa mga mala-rosas niyang salita, Henziel!”

“I will, Lola. Just don't forget to take your meds okay? Love you, I have to go now.”

“Okay. Same to you, tandaan mong sinasabi ko, Henziel!” huling banta ni Lola sa akin.

She was there, instead of Davis. She was there when I badly got hurt. She was there during my ups and downs.

Ilang linggo na ang lumipas at hindi na ulit ako dumadalaw kay Davis, maging sa pag-gising niya ay pinipigilan ko ang sarili kong puntahan siya. Dahil bukod sa hindi ko pa alam ang sasabihin ko sa kaniya ay natatakot din akong makita siya sa ngayon. Natatakot ako na..baka madala ulit ako sa mga salita at pangako niya.

Pero ngayon nandito ako sa kuwarto ni Davis, sabi nila gumising na raw ito kahapon at ayon sa findings ng mga doctor ay kaunting pahinga at ilang weeks pa bago makalabas na ng hospital Davis.

Kung kailan naman ako dadalaw ay siya namang pagtulog niya, mabuti na nga siguro ito dahil hindi ko pa alam kung ano ang sasabihin ko sa kaniya. Sa loob ng silid ay naroon sina Mrs. Alvarez at ang tiyahin ni Davis.

Si Mrs. Alvarez naman ay nasa kabilang gilid ni Davis nakaupo sa isang silya nakayukong natutulog, habang si miss Gerrund naman ay pinagkasya ang sarili sa maliit na sofa.

Nakaupo at nakatingin lang ako sa kaniya nang nagulat ako sa pagdilat ng kaniyang mga mata.

“S-Sino ka?” tanong niya sa akin dahilan para manginig ang mga labi ko sa kaba.

Dahil hindi ako handa para roon, hindi ko inaasahan na magigising siya sa titig ko..

Tumayo ako at aalis na sana ako nang
higitin niya ang pulupulsuhan ko.

“Sino ka sabi eh! Bakit ka nandito?!” sigaw niya dahilan para magising sina Mrs. Alvarez at miss Gerrund.

“Anak what's wrong?” pag-alalang tanong ni Mrs. Alvarez kay Davis sabay hawak ng kamay nito.

Mahigpit ang pagkahawak niya sa pulupulsuhan ko kaya nakaramdam na rin ako ng sakit doon.

“She's your friend,” sabi naman ni Mrs. Alvarez dahilan para lumuwag ang pagkahawak niya sa pulupulsuhan ko.

I take that chance to walk away again. It was raining when I got out of the hospital. Rain always know what I've felt today.

My tears flowed with the rushing rain, not paying attention to the heavy rain, they called my name but I preferred to run away from them. I need to breathe in because at any time I might be able to do more when I stay there.