Summer 2013

Kabanata 19

Nang araw ding 'yon hindi dumating si Charah kaya sobrang galit ang naramdaman ni Charice. Dahil ito ang unang pagkikita naming tatlo na hindi kami sinipot. Pero ang sabi naman niya babawi siya sa'min kaya pinalampas din namin siya ni Charice.

Gabi na nang makauwi kami pareho ni Charice. For the past seven years I decided to stay with them. Though I have money to buy a house but I choose not to buy one 'cause I don't need it. You know what I needed the most? A family. And that's them Charah and Charice they're my family. I choose a home with them instead of being home alone. Ang Lola ko naman masaya na siya sa pina-renovete kong bahay niya sa Mindanao.

“Walang hiyang Charah pinaghintay tayo sa wala! Puta humanda talaga siya sa'kin!” inis na sigaw ni Charice nang makapasok na kami sa condo sa tinitirhan namin dito sa Cebu.

Kaming tatlo ang nakatira dito, hati-hati kami sa mga gastusin since wala pa kaming balak bumuo ng pamilya kami-kami muna. Si Charice naman hindi namin alam kung seryoso siya kay Elvis, ang long time boyfriend niya. Away, bati sila noon at hanggang ngayon.

“Hayaan mo na ngayon lang naman siya hindi nakasipot sa lakad natin.”sabi ko sa kan'ya habang tinatanggal ang suot kong high heels.

“Ah, basta hindi puwede 'yan! Humanda talaga siya sa'kin! Hindi man lang nag-text hinayupak na babae 'yon ah!” inis na sigaw naman ni Charice sabay tapon ng kan'yang clutch bag sa kama at umupong pabagsak.

“Ano ka ba hayaan mo na nga, magpaliwanag naman 'yon kapag uuwi na,” sabi ko sa kan'ya.

“Ay ambot nalang jud niya! Maliligo muna ako! Kainis, ngayon lang ako nabadtrip ng ganito sa kan'ya!” inis niyang sabi saka ginulo ang buhok. Tumayo siya at pumunta na ng banyo.

Pagkatapos kong uminom ng tubig, biglang sumagi sa isipan ko na naman si Davis. Lagi na lang talaga. Naglakad ako papuntang terrace ng condo namin saka inamoy ang simoy ng hangin.

I used to hate cold.. but I appreciate how the cold wind touches my skin tonight. I feel like it's hugging me. And I need that. I also wish it will rain. I never liked rain too. I don't mind my allergies tonight. Everything is too heavy. I feel it again. Again. Again.. I'm sorry self. I'm sorry.

Maybe he is not for me. I really thought. I was hopeful. Because he came and he promised. And his words are enchanting. Who wouldn't hope and believe, right? I know I also caused him pain. But all I know since earlier, my heart  was so heavy.

Forcing myself to do something just so I can distract the pain. I hate reading his words. I hate it. It hurts me more. I hope he wont talk to me ever again.. I will really hate myself if I cannot resist him again. I'm done crying for you. Please stop.

Maybe the reason why it hurts so much 'cause we planned a lot of things yet all of it will go to waste. But that's better right? I only have a few months of memory with him. I only met him once... fuck. I only met him once.. but the pain won't fade.

It hurt like heal. I don't know how I will distract myself from this heartaches. It's been seven years pero kasing bagal ng EDSA ang pagproseso sa paghilom ng mga sugat ko. 

“'Yan, 'yan ang mahirap sa'yo, Charah! Hindi ka na nadala! Ilang beses ka ngang niloloko, tanggap ka parin ng tanggap!” rinig kong sigawan sa loob, kaya agad akong pumasok sa loob at nadatnan ko sina Charah at Charice nagsisigawan.

Umiiyak si Charah habang tiningan ng masama si Charice. Kaagad akong pumagitna sa kanilang dalawa dahil malapit na silang magsasabunotan sa sobrang lapit nila sa isa't-isa.