Summer 2013

Kabanata 26

Limang buwan na ang nakaraan, hindi na ulit ako nagpakita o dumalaw kay Davis. Sa limang buwan na 'yon ay naging abala ako sa mga bagay-bagay na gusto kong gawin.

I even take a vacation with myself in Paris. And I've even try to search my father but I've got nothing, there was no trace of where he is right now.

I badly wanna know and see him right now but I can't find him. Ayon sa huling nakalap kong impormasyon ay nasa Canada raw ito, nagtratrabaho bilang career taker ng mga citizens. Halos lahat na ng lugar sa Canada sinuyod ko na pero wala akong nahanap man lang.

Sa ilang buwan at taon na hindi ko nakakasama ang aking ama ay ngayon ko lang napagtanto na siya ang natatanging kulang sa buhay ko ngayon. Alam ko noon hindi ko nakita ang pagmamahal na hinahanap ko sa isang ama marahil na rin siguro sa galit. At abala kay Davis na akala ko noon ay sa kan'ya ko 'yon makikita pero nagkamali ako, hindi pala makikita sa isang tao lang ang pagmamahal na hinahanap ko.

“Hija, hindi ka ba talaga makakapunta sa birthday ni Davis?”

Kasalukuyan ako ngayon nagbabasa ng mga manuscript nang tumawag sa'kin ang auntie ni Davis.

Iniimbitahan niya ako sa birthday party na para kay Davis. They're going to surprise him and I think isn't good idea for me to go with that party.

“I'm sorry, tita. I have a lot things to do. Bawi na lang ho ako sa susunod.” pagsisinungaling ko habang hinihilot ang sentido.

Ang totoo n'yan kahapon ko pa natapos ang mga manuscript ko, sinadya ko 'yon because I have things to do for myself today. I want to freshen up.

“Please, kahit ngayon lang. I'm sure Davis will be glad if you come.” pamimilit niya parin sa'kin.

Hell no! You're wrong, Davis will not be happy if he happen to see me there.

Problemado akong hinihilot ang sentido ko. Ayaw ko talaga pumunta roon, ayaw ko muna siyang makita. Gusto kong huminga muna. If he can't remember, then I won't beg or force him to remember, I just wait until his the one who tell me that he finally remember us, me.

Paano ko ba 'to malulusotan?

“Pasensya na po, masiyadong busy kasi ngayong week. I can't make it ho, maybe.. maybe next time? I will treat you all.” nag-alinlangan na sagot ko.

Narinig ko itong bumuntong hininga, tila nawalan ng pag-asa na kumbinsihin ako. I sighed in relief because I can hear she stop will from pleasing me to come.

“Okay honey, but if you change your mind. You're welcome to come.”

“Okay,” tanging sagot ko bago binaba ang tawag.

Charah is getting married next month, Charice is taking her boarding exam for license teacher. And me, still working on my manuscript and still avoiding Davis. The other day I heard he came here yesterday for me. But I refused to talk. I'm trying to divert my attention in the other things that can distract myself from being hopeless to the things that it won't happen.

Today I'm going to treat myself and be free for awhile. I decided to go down and look for some bars, matagal tagal din ako hindi na nakapunta rito sa cebu. Maraming nagbago kaya nalimutan ko na ang ibang lugar na pinupuntahan ko rati.

“Kuya guard paano po papunta sa Blu bar & grill?” tanong ko sa guard na nag-alok sa'kin na sumakay ng taxi.

“Doon lang po ma'am sa Blu bar &grill, malapit lang mula rito siguro mga sixteen minutes lang ang biyahe ninyo papunta roon.” sagot sa'kin ng guard. He offered me a taxi and he said something to the taxi driver.

“Sige ho salamat,” sagot ko, pinagbuksan ako nitong pinto at saka pumunta sa driver seat at may sinabi rito.

“Sinabi ko na ho ang destinasyon ninyo sa taxi driver ma'am.” sabi nito sa'kin.