Summer 2013

Kabanata 25

Gusto ko siyang tanungin sa hoodie niyang suot, pero hindi ko na magawa dahil mas nangingibabaw ang saya sa'kin na baka may naalala na siya. Na baka ito na ang pagkakataon para ipagpatuloy ang sinimulan naming dalawa. Panay ang sulyap niya sa'kin, kanina pa siya ganiyan parang may gustong sabihin.

“Anong ginagawa mo rito? You're supposed to be in the hospital?” tanong ko, nang naging tahimik ang pamamagitan sa aming dalawa.

Ilang minuto na kami rito pero ni wala siyang sinasabi, tanging malalim na buntong hininga lang ang naririnig ko mula sa kan'ya. There's something wrong. 

I used to closed my heart to other people, but since my Lola, Charah, Charice, and Davis came into my life, they change my perspective in life. They rebuild my broken heart.

I learn to value my life. And now I see myself to him before, unable to speak because he might hurt someone's feelings, his having a hard time to trust, he try to closed his heart from the people who wants to be in his life.

“D-Discharge na ako,” halupkipkip niyang sabi.

I smell something. Nangangamoy kasinungalingan.

“Talaga? Ang dali naman? Since when ka pa na discharge? Ba't hindi ako inform?” sunod-sunod na tanong ko sa kan'ya dahilan mailang siya.

“Ah, actually hindi alam ni mom na d-discharge ko ngayon.” naiilang niyang sagot saka tumayo at pumunta sa harap ng balkonahe.

I looked his back, the best part I used to love and liked. Ang kaniyang maayos na buhok ay ginulo ng hangin, he wear this black hoodie jacket partnered with his nike short pants.

Lumapit ako sa gawi niya, nakapikit siyang nakatingala at ang kaniyang paghinga ay tila naging mabagal sa aking paningin.

“Nice try, Davis. Don't fool me I know you. You sneak out from the hospital,” sabi ko, habang nakatingin sa makinis niyang mukha.

Bumukas ang kaniyang mga mata saka ako binalingan ng tingin. He look at me with in disbelief look. I raise my brows and pout.

“Paano mo nalaman?” pagtataka niyang tanong.

“Well, obviously your hands.” sabi ko,saka kinuha ang kanang kamay niya.

Agad naman niyang binawi at napakamot sa kaniyang batuk.

“Hay,” sabi ko, saka tumingala ulit.

Kanina ko pa sinusuri ang buong mukha niya, sakaling may nakakataka akong makita but I failed and then I decided to look at him.

Huli ka balbon! Nakita ko ang kamay niya na may bahid na dugo at alam ko kung saan galing 'yon. Tumakas talaga 'to pero sa anong dahilan naman kung bakit tumakas siya? 

“Sorry, next time I try my best.”

“So, uulitin mo talaga?! Sira ka talaga!”

“Baka,”

“Ewan ko sa'yo! Halika na ihahatid na kita sa hospital baka nag-alala na 'yong auntie mo.” sabi ko, aalis na sana ako nang bigla niya akong hinatak pabalik.

“What ?” tanong ko sa kan'ya, nang maramdaman kong naging mahigpit ang pagkahawak niya sa pulupulsuhan ko.

“Oh, I'm sorry. Can I just stay for a while?” He asked and let my pulse down.

“O-Okay, but ako ang maghahatid sa'yo.” sabi ko.

Ilang oras at minuto pa ang lumipas nang wala parin nagsasalita sa pamamagitan naming dalawa. So, I let that silence in.
Dati, noong wala akong pakialam sa mga sasabihin ng mga tao sa'kin ay hindi ko hinahayaan na maging tahimik ang mga ganitong sitwasyon.