Kabanata 24

53 20 8
                                    

“Hi,”

Unti-unti kong iminulat ang aking mga mata, at nadatnan ko siyang nakatitig sa'kin nang malapitan. I look around and see that we're alone in this room.For a moment I look at him again.

I couldn't moved and I couldn't look at him straight in his eyes. He swallow hard, slowly. His manly scent distract me for a while, his breath is so good in my nose.

Oh man! How could he smell like this after seven years in coma?

There's something in his eyes that cause me to touch it. He look at me in disbelief, tila hindi siya makapaniwala sa ginawa kong 'yon dahilan para lumayo siya nang kaunting distansya sa pagitan naming dalawa.

No words came out, he just look at me in my eyes, down to my nose, and on my lips. I pout and the next thing I new. His kissing me now passionately.

“Oh God! How I miss you so much,” He said when he release between our kisses. I look at him confusedly and he do the same. He look at me and---

“I remember everything,”

“W-What do you mean?”

“I remember everything about us,  I have all my memories when I'm with you.” He said and kiss me passionately.

“Hoy! Gising!”

Nagising ako sa sigaw na 'yon na tila ba kay lapit lang nito sa'kin. It was Charah who wake me up that dream. Wait, is that just a dream? It feels like..not.

“Ano ba?”

“Gising na señora at tayo ay aalis na.”

“Where's Davis?” kaagad na tanong ko kay Charah.

“His now in examination room at kailangan na nating umuwi dahil ilang araw ka nang walang ayos na tulog.”

“Are you concern about me or you just want me to get out of here?”

“It maybe yes it maybe no,”

“Seriously?”

“Nope, nope, I'm just stating facts, but anyway let's go home now. Charice will be waiting for us.” she calmly said and walk away.

Tama nga si Charah kailangan ko ng umuwi dahil ilahang araw na ako namamalagi sa hospital at  ilang beses na rin akong pinagtabuyan ni Davis. Siguro kailangan ko ng tanggapin na talagang wala na akong babalikan pa.

Bumuntong hininga ako saka sumunod na lang sa kan'ya. Gustuhin ko mang manatili pero may mga bagay pa akong dapat tapusin.

Sa sumunod na araw ay wala akong ibang ginawa kundi ang manatili sa condo namin. Nandito ako ngayon, sa may balkonahe ng condo namin nagsusulat parin nang biglang bumuhos ang ulan, agad kong binitbit ang laptop ko papasok sa condo namin.

Sa sumunod na araw naman ay gano'n parin ang ginagawa ko, nag re-read ng mga manuscript ko. Nang sumunod na araw ay gano'n parin, manuscript parin ang inaatupag ko, halos hindi na ako lumalabas ng kuwarto ko.

Hindi ko na masiyadong nakaka-salamuha sina Charah at Charice dahil pare-pareho kaming abala sa mga kan'ya kan'yang trabaho. Nagsusulat ako sa isang publishing company at malapit ko na rin ito matapos.

Kinabukasan ginising ako ni Charah sa hindi ko alam kung anong dahilan.

“Ziel wake up, may bisita ka.”

“Hmm...gusto ko pang matulog, sino ba 'yan? At saka ang aga aga umakyat ng ligaw.” nakapikit mata kong sabi.

Nang wala akong nakuhang sagot ay muli kong binalot ang katawan ko ng comforter.

Summer 2013Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon