KARA ÇELİŞKİ # YANILGI SERİSİ 2

BÖLÜM 31

Keyifli okumalar
KARAN

"Çenenin bağını sikeyim Mirza. Nereden açtın lan mevzuyu?Sevdiceğim gitti."Emre giden Nehir'in ardından bakarken sinirle Mirza'ya döndü.

Emre ve Nehir'i,Asyam sayesinde tanımıştım. 
Onların aşkı biraz yılan hikayesi kıvamına bürünmüş olsa da bir gün her şey istedikleri gibi olur diye düşünürken huzursuzca yerimde kıpırdandım.Bugün yapmam gereken çok şey vardı. Ancak güzelimin yanından ayrılmak istemiyordum.Şu an bile yanımda olmayışı canımı sıkarken,birbirine laf söylemekle meşgul olan arkadaşlarımla ofladım.

"Oğlum bir susun lan.Yemin ederim. Ayşe teyzenin çenesinden beter çeneniz var. "

"Bunu şu yarım akıllıya söyle. Kıza daha doğru düzgün evlenme teklifi etmemiş. Üstüne bir de afra tafra yapıyor.Dua et Nehir seni bu zamana kadar terk etmemiş."
Mirza oturduğu koltukta rahatca yayılırken,
halinden gayet memnundu.

Kardeşim giderek Hazan'a benziyordu. Bunlar barışmakla iyi mi yaptı bilmiyorum ama çok beter bir ikili olduklarından emindim. Çat çat herkese her şeyi söylemekten zevk alıyordu ikisi de..

"Ailesiyle tanışmadan teklif falan yapmayacağım.Oğlum anlayın işte. "Emre bir hışımla ayağa kalkıp odada ileri geri yürümeye başladı.

"Her şey usulüne uygun olsun istiyorum.
Aklında,kalbinde yarım bir şey kalmasın.
Önce ailesinin rızasını alayım.Böylece belki onları barıştırırım.Nehir bana çaktırmak istemiyor ama deli gibi özlüyor. Bazen telefonunda ailesinin resmine bakarken yakalıyorum. Beni görünce hemen siliyor elâlarını ama şurama bir şey oturuyor işte.Nasıl anlatayım?"hüzünlü sesiyle tüm dikkatimi kendine çekerken,sıkıntıyla Mirza ve benim aramızdaki koltuğa oturup dirseklerini dizlerine dayarken başını önüne eğdi.

"Ben anlıyorum kardeşim."deyip yanına yerleştim.Bir elimle omzunu sıkınca başını kaldırıp baktı.

"Asya ağladığında bende de oluyor. Ölüyormuşum gibi sanki ruhumun üstüne tonlarca yük bırakılmış gibi hissediyor insan ama böyle de olmaz kardeşim.
Kızı üzmek değildi niyetin biliyorum.Ancak kadınlar bizden daha farklılar onlar olaylara daha farklı ve detaylı bakıyor. Nehir'i anlaman lazım." dedim ne demek istediğimi anlamasını umarak.

Emre sağlam bir adamdı. Gruptaki en matrak,en deli dolu adam o olsa da sevdiği için yapmayacağı şey yoktu. Bunu görmüştüm. Ancak bazen bir şeyi kafasına koyduysa sonuca gidene kadar da insana kafayı yedirtiyordu.

"Karan haklı. Biz,bak dikkat edin. Biz diyorum. Nezaketin kitabını yazmış insanım ama bazen ben bile Hazan ile başa çıkamıyorum. Öyle bir yerden yakalıyor ki ben ne yaptım diye kendi kendimi yiyorum sonra. Kısacası kadınlar bizi yüze çarpar bine böler.Sonra da arkasına bakmadan çeker gider. Sende biraz daha böyle devam edersen Nehir'siz kalırsın ortada."diyen Mirza ile Emre'nin kaşları çatıldı.

"Nehir'i bırakmam.Benden gitmesine izin vermem." deyişine hüzünle konuştum.

"Sen bırakmasan ne olur kardeşim.O seni bırakmak isterse göt gibi de bırakır. Bak bana Asyam ile kolay mı geldik bu zamana? Ben o kızı kaç kere kaybettim. İstemeden gönlünü kırdım. Dağıttı.Dağıldım.Sıçtı ağzıma tek kelime etmeye hakkım var mı? Yok!Etmem de haklı çünkü ama bir de şimdi bize bak. 
Bir an ayrı kalmaya dayanamıyorum lan. Hastanede ömrümden ömür gitti ona bir şey olacak diye.Eve geldiğimizden beri ondan bir an ayrı kalmadım.Kalmak da istemiyorum. Ona bir şey olacak korkusu var ya,Allah size yaşatmasın kardeşim ama ölüm gibi bir şey….
Ben ilk defa öyle korktum. Daha ona kavuşamadan,ona söylemek istediklerimi diyemeden benden gider diye ölesiye korktum." derken günlerdir beynimi yiyen düşünceleri ilk kez sesli dile getirmek içten içe rahatlamamı sağladı.