The Chroniqué is a dissolving freedom club formed by rebellious students of Elysian University. Raised to follow immoral rules, bred to bleed stains of injustice, how far would they go to uncover the truth behind the government's actions?
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Chapter theme: Taylor Swift - this is me trying
↬ R I L E Y
"How are you?" Neo asked with a bright smile as soon as he answered the video call.
"Tanggap na ako!" Tuwang-tuwa ko pang inangat ang mga folders sa ere kaya pinagtinginan ako ng mga taong dumaraan. "I finally have work!"
"I'm proud of you!" He beamed and we celebrated for a bit even if I'm in the middle of the pathway filled with snow and he's inside an elevator, on the way to his office. Mas masaya sana kung nandito siya, sila. Lalo na si Geema. Ang hirap magsaya ng ako lang.
I became a highschool teacher at first, hindi dahil iyon ang gusto ko kundi dahil doon ako unang natanggap. I accepted the job because of my eagerness to have my own salary, to support my Geema's needs and my own needs using my own money.
Noong una, oo, masaya. Pero habang tumatagal lagi akong napapaisip kung bakit ako nasa lugar na 'yon.
Hindi kalaunan ay hindi ko na natiis, nagbigay na ako ng notice hanggang sa mauwi sa resignation letter. I wrote in my statement that I'm going to pursue law, and I got accepted to a prestigious law school.
But of course that's a lie. Ginawa ko lang iyon para maging mabigat ang dahilan ng pag-alis ko, para payagan nila ako.
I had to leave because it's not working for me.
Law school... isang pangarap pero hindi pa rin ako makakita ng matibay na dahilan para tumuloy. Parang hindi sapat na pangarap ko lang. Kasi unang-una, hindi naman gano'n kalakas ang loob ko para ipagpatuloy ang ganong klaseng pangarap.
Kumuha ako ng tissue at alcohol. Inangat ko ang kamay ko at muling binura ang mga letrang ginuhit sa balat.
Hindi siguro ito ang para sa akin.
"How are you?" Neo's smile never changes.
Then there's me, stressing like I'm in my late forties. Kabaliktaran ng itsura ko noong una naming usap tungkol sa trabaho ko. Napahagod na lang ako sa aking buhok at nagpunas ng luha. "I quit my job."
I became one month unemployed. And when Geema confessed that she had no money left to help me pay my bills, I immediately passed my resume to different corporation. And while waiting, nag-part time muna ako sa isang coffee shop na dinaraanan ko noon.
Doon ko naramdaman na parang umuulit lang ang dati. Parang walang namang nangyayaring maganda sa akin dito. Tuwing may oras ako, lagi kong tinatanong ang sarili ko kung tama bang bumalik ako rito sa Canada.
Totoo ngang pagkatapos ng college, doon pa lang magsisimula ang tunay na pagsubok ng buhay.
I sighed and rested my chin on the counter. Wala pang customer kaya naman nilabas ko muna ang phone ko para tingnan kung may tumawag na ba sa akin na kumpanya.
