Chapter 43: Band aid

113 6 0
                                    

Chapter theme: keshi - bandaids

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

Chapter theme: keshi - bandaids

Trigger warning: Mention of cuts

↬ R I L E Y

The next day, I got my phone pressed against my ear, tears escalating down my face as I ran outside.

I was scheduled to take my LSAT yesterday. Iyon pala ang dapat na gagawin ko kahapon. Iyon pala ang dapat kong puntahan.

Fuck, now I'm ruining my future. I already lost a lot of chances and missed a lot of opportunities.

How could a future lawyer act like this? Masyadong padalos-dalos, masyadong pabaya. Siguro hindi ako para doon. Baka nadala lang ako ng emosyon noon kaya ko nasabi na gusto ko tumuloy sa law school.

Huminto ako sa pagtakbo at pinakinggan ang paulit-ulit na "the subscriber's cannot be reached please try again later" mula sa kabilang linya.

Nang may dumaang taxi, agad akong pumara. Pagkasakay ko ay mabilis kong binanggit ang pangalan ng airport at muling sinubukan tumawag.

The Mayor, my dad, was confirmed to be leaving the country today. He's executing the final part of his plan. An escape.

And that's the reason why they kept on calling me yesterday.

This is so fucked up.

Nakarating na ako sa airport. Agad akong tumakbo papasok dahil ayaw kong magsayang ng panahon kahit naman walang kasiguraduhan kung nakaalis na ba siya o hindi pa. Walang nakakaalam.

Galing ako sa mansion kanina pero napalayas lang ako, ni hindi man lang ako pinatapak lagpas sa gate, para lang akong ibang tao.

My phone rang and my bloodshot eyes flung wide open. And fuck, I thought the mayor finally called me back, but it was just Neo.

"Hello? Where are you?"

Nilibot ko ang tingin sa paligid. I stroked my hair using my free hand down my wet cheeks as I felt myself getting drowned at the sea of people and their luggage. Everyone has a smile plastered on their faces. Happy to meet their family, their friends and relatives, happy to be back.. Then there's me... lost, crying.

"Riley?"

"I don't know. I don't know." Tuluyan na akong naiyak.

"Riley, just go back..."

Nagpunas ako ng luha at tumango kahit niya naman nakikita. Sinunod ko ang sinabi ni Neo. Dahil wala na rin naman akong magagawa, wala na ang hinahabol ko, bumalik na lang ako sa kanila. 

"The mayor is not going back for sure." Callais said. Para akong patay na nakaupo sa tabi niya. Wala na akong gana sa lahat.

"That's why we have to do something!" Tumaas ang tono ni Neo, halatang nauubusan na ng pasensya.

The Art of RebellionTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon