UNEXPECTED EXCHANGE (completed)

END PART ONE

Bella's POV.

Nagising akong ginagalaw na naman ni Mike ang buhok ko, I open up my eyes and agad na bumungad sakin ang oras.

What?!!

Bumulagta sakin almoy 8 am na first subject ko 7:30 ano bayan second subject na naman ano makakapasok nito. Mabilis akong pumasok sa banyo at naligo, pagkatapos ang mabilisang ligo ay inayos ko ang bag ko. Inilabas ko at hindi nako nagisip pang kumain pero pinakain ko muna si Mike kasi alam ko naman kaya niya ako ginising kasi gutom na.

After I fixed everything sinukbit kona ang bag ko at bumaba na sa lobby. Aligaga akong lumabas ng condominium at naghanap ng taxi, I realized bakit pako nagmamadali eh second subject narin naman ang pasok ko? 8:45 am pa ang second subject ko, wala pa ngang 8 eh.

Anyways naghintay nalang ako ng taxi sa waiting shed, hanggang sa tumagal wala paring taxi. Wala akong nagawa kundi sumakay nalang ng bus na dumadaan sa school highway, pinara ko ito buti nalang wala masiyadong tao maaga pa naman kaya.

Sumakay ako sa medyo unahan ng bus may nakatabi akong batang nasa grade school ata, nginitian kolang siya but when I see her nagulat ako umiiyak siya ng sobra habang hawak niya ang phone niya. May nakita akong lalaking may kahalikang babae, "o-ok kalang?" I ask sa babaeng parang hindi na makahinga dahil sa pag iyak nito.

"N-niloko niya a-ako a-ate.." sambit nito, "ok lang yan bata kapa naman madaming pang lalaki na mahahanap diyan." Tiningnan niya lang ako, nang nagpakita siya sakin ng singsing sa kamay niya. "We're engaged already a-ate."

I was shocked sa bata niyang to engaged na siya?

"It's a fixed marriage ate, p-pero mahal ko siya at sabi niya
m-mahal niya raw ako." Hindi ko siya kilala pero dama ko ang sakit niya sa dibdib I just rub her back. "N-niloko niya lang pala ako ang sakit po ng ginawa niya sa ilang taon po."

"Walang pagmamahal na nakakasakit."

Tinitigan niya lang ako, "ibig sabihin hindi ka niya tunay na mahal dahil kaya ka niyang saktan dahil ang tunay na pagmamahal hindi nakakasakit."

Huminto ang bus, tumingin siya sa paligid, "d-dito napo a-ako." Nginitia kolang siya, "s-sige po
s-salamat." I just nod at her and smiled bago siya tuluyang bumaba ng bus at pinunasan ang mga luha niya. The bus starts to run again, I look away ng maalala ko ang sinabi ko kanina sa babae. Walang pagmamahal na nakakasakit.

But why I hurt him? Kung ang pagmamahal ko hindi dapat nakakasakit bakit siya nasaktan? Bat namin nasaktan ang isa't-isa?

May pagmamahal nga ba talagang hindi nakakasakit? O di naman kaya nakakasakit dahil pagmamahal iyon?

Biglang pumasok sa isip ko sina Bryan and Kent, I remembered when I stayed at tita Irene and tito Alex nang makabalik kami sa hospital nina Kent at kinabukasan nako umuwi.

                 FLASHBACK

Me and Kent just watching movie in Netflix ng bigla nalang siyang nagsalita, "can I ask?" I look at him, "yeah, what is it?"

"Bakit hindi ako?" Natigilan ako bigla at dahan-dahan siyang nilingon merong lungkot sa kanyang mga mata. "Why is that question?" I ask, "it's so random." I added.

"I just want some answers."

"I don't know how many times I've tried to ask myself bakit si Bryan pero kahit paulit ulit kong tanungin paulit ulit kodin hindi malaman, paulit ulit koding hindi maintindihan at tinatangging hindi korin alam."