İntikamın Esrarı

5.Bölüm *Değişiklikler*

5.BÖLÜM

1 AY SONRA

Beklenen gün geldi diye düşünerek sabahın ilk ışıklarında gözlerimi araladım zaten uzun zamandır az uyumaya alışmıştım artık uyku hiç aramadığım ama mecbur kalınca yanına gittiğim eski bir arkadaş gibi olmuştu bana. Kalkar kalkmaz hızlı adımlarla banyoya ulaştım elimi yüzümü yıkadıktan sonra aynadaki yansımama baktım beklediğimden daha iyi görünüyordum zaten bundan sonra daha iyi olmam gerekiyordu. Eğer hissettiğim gibi olursam hiçbir şeyi yoluna koyamazdım.

Bana şans vermesi için babamın doğum günümde bana aldığı sonsuzluk kolyesini taktım. Bunu bana verdiğinde ne kadar da mutlu olmuştum o zaman bu kolye çok acayip modaydı bizim lisedeki kendini beğenmiş kızlara sevgilileri aldığı için bütün gün hava atıp herkese gösteriş yaparlardı. Ben de kolejde okuyordum ama hiçbir zaman kendimi onlar gibi görmemiştim.

Biz Haleyle her zaman birbirimize yeterdik hiç başkasına ihtiyaç duymazdık. Zaten ben notlarım çok iyi olduğu için burslu okuyordum. Hayatım boyunca babamın parasıyla hiç hava atmamıştım. Kendi emeklerim ve çabamla elde ettiğim şeyler beni her zaman daha mutlu ederdi. Bu nedenle onlar gibi değilde her zaman kendim gibi olmayı seçtim.

Yine onlardan farklı olarak sevgilim değil de bu hayatta tek sevdiğim erkek olan babam bana bu güzel kolyeyi almıştı. Bundan sonra hiç çıkarmamak üzere boynuma taktım ve emin adımlarla banyodan çıktım. Haleyle yine cafede buluşmak üzere sözleşmiştik bu nedenle onu daha fazla bekletmemeye karar vererek hemen evden çıktım ve yola koyuldum.

Yanına gittiğimde büyük bir hevesle tercih formunu doldurmaya başladığını gördüm ben de hemen yanına oturdum ve beraber bütün formu doldurduk. Hepsini kontrol ettikten sonra gönderdik.

Artık yapacağımız tek şey sonuçların açıklanması beklemekti. Allah'ın her zaman yardımcım olacağından hiç şüphem yoktu bu nedenle derin bir nefes alarak arkama yaslandım ve Haleyle söylediğimiz içeceklerimizi içtik. Sonuçlar bir hafta sonra belli olacaktı.

Aslında çok heyecanlıydım birçok olay arasından üniversiteye başlayacağıma yıllardır hayalini kuracağım yerde olacağıma inanamıyordum. Amacım çok farklıydı ama yine de o havayı soluyacağım için ister istemez mutluluk kırıntıları baş göstermişti. Hale de benim yüzümden evini, ailesini bırakıp İstanbula benimle birlikte taşınacaktı. Onun yüzüne minnettar bir şekilde bakıp;

"Umarım bu kararından pişmanlık duymazsın. Benim için yaptıklarını hiç unutmayacağım." dedim.

O da sevecen bir gülümseme gönderip " Ben bu kararımdan dolayı gayet mutluyum. Hem seninle ayrılmamış olacağız hem de tercihlerimiz olursa daha bir okulda okuma fırsatı elde edeceğim. Lütfen sen beni kafana takma kuzucum" dedi.

Onun bana söylediklerini, verdiği enerjiyi seviyordum. Her zaman benim iyiliğimi istiyor ve okuldaki diğer kızlar gibi yüzüme gülüp arkamdan konuşmuyordu. En önemlisi de beni hiçbir zaman kıskanmıyordu. Gerçek arkadaşlıkta bunu gerektirmez mi ? Ben yine derin düşüncelerime dalmışken Hale'nin dürtmesiyle daha doğrusu kolumu morartmasıyla kendime geldim.

"Şurada bir çocuk vardı sanki seni izliyor gibiydi ama tam yüzünü göremedim tanıyor musun diye sana soracaktım ama öyle bir dalmışsın ki seni uyandırana kadar çocuk yok oldu" dedi.

Bense şaşkınlıkla o tarafa bakakaldım. Birkaç ay önce de buna benzer bir his yaşamıştım ama muhtemelen denk gelmiştir, birine benzetmiştir diye düşündüm. Kim, neden beni izlesin ki hiç mantıklı gelmedi.