Like stars on earth

7

Natapos ng walang pinapuntahan ang usapan namin ni Ian. He really insisted na kalimutan nalang ang nangyari. I am hurt. No. Hurt is an understatement.

Sa sobrang sama ng loob, I decided to lock myself  on my room, wala akong gana kumain, di rin ako makatulog kaya naman tulala lang ako maghapon, tumawag rin ang mga kaibigan ko at balak sana nila akong ayain lumabas but i refused to. Bukod  sa wala akong gana lumabas ay mahapdi pa rin kasi ang gitna ng mga hita ko. I blushed at the thought. My first must be special pero dahil sa kadesperadahan ko na mapansin ni Ian, I lost it the same day na maging legal age ako. Pero di ako makaramdam ng panghihinayang, this is insane. I know. Pero wala e, mahal ko. Totoo nga siguro na pag nagmahal ka di maiiwasan na maging tanga ka. I'm already 3rd year college student alam kong di batayan iyon sa pagdedesisyon ngunit itinuturo saamin ang tamang basehan sa pag gawa ng isang desisiyon. My prof, once said that "Entering in business, has have 98 percent of risk and the remaining 2 percent is the reward" just like in love, once you fall inlove you take the risk and once you take the risk there is no assurance on the reward that you'll receive.

Nakatulugan ko na ang pagiisip, nagising na lamang ako dahil sa pagkatok ni mama sa aking silid. "Anak, gising ka na ba? Andyam si Adrian sa baba, hinahanap ka. May sasabihin daw sya saiyo." Fuck! Pano to? "O-opo ma, pababa na." Ayoko man syang harapin at kausapin wala naman akong magagawa hindi naman pwede na taguan ko nalang sya habang-buhay.  Nag-ayos lang ako saglit at bumaba na rin. Nakita ko syang nakasandal sa may pintuan at mukhang malalim ang iniisip,  mukha syang problemado pero suplado pa rin ang dating, tumikhim ako upang makuha ang kanyang atensyon ,pagbaling nya palang saakin ay alam ko na kung ano ang paguusapan namin, "Sarah,  Alam kong di ko na mababago ang nangyari. I'm really sorry. Dapat ay sa lalakeng mahal mo iyon ibinigay pero di ko talaga alam kung paano nangyari iyon."  Dirediretsong sabi nya. Habang magkaharap kami.  Gusto kong sabihin na sya ang lalakeng mahal na mahal ko ngunit baka magkaroon sya ng hinala na pinlano ko nga ang nangyari. I'm sorry Ian. Hinawakan nya ako sa aking mga braso, nanghina ako. Sana palagi mo nalang ako hinahawakan.  "Sarah, I'm sorry. I really am. Pe-pero may ipapakiusap sana ako saiyo." Bumagsak ang tingin nya saaking mga mata. Oh my God, Ian! Sana palagi mo nalang ako tinititigan. "A-ano yon? " Mahinang usal ko ngunit sapat na  upang marinig nya. "Sana ay wag mong ipagsabi sa iba ang nangyari." Nangigilid na ang mga luha ko, ikinahihiya nya ba ang nangyari? Ikinahihiya nya ba ako?  "Bakit?" Nakakabobo ang tanong ko. "Ayokong malaman ni ella at iwanan nya ako. And it was all a mistake. " bumaba ang kamay nya saaking mga kamay, he hold it like his world is depending on it. His eyes is pleading. Oh God! No. What did i do to see my star, like this. "Sure." Sagot ko.  Crap! Nasayang lang ang plano ko. Sa simpleng hawak nya lang ay napasunod na ako sa gusto nyang mangyari. "Thank-you! Thank-you sarah. " He said while smiling, his face seems so  relieved. Tumalikod na ako at Di na ako sumagot sakanya. Ayokong makita nya ang mga luhang nag-uunahang bumagsak saaking mga mata. I like you, Ian. No. I love you. I can endure all the pain just to see you happy, my star.

--

Aryt!  Feel free to correct my grammar and typos. Happy 217 reads!