Corona | Texting

🦇22🦇

Selaaaaam ben geldim.

=BU BÖLÜM ESKİ KİTAPTA YOKTUR. YENİ YAZILMIŞTIR.=

Fazla aksiyonlu bir bölüm oldu önceden belirteyim.

Çok fazla bekletmeden sizi bölüme alayım ❤️

İyi Okumalar :)

°°°°°°

"Ne kadar güzel bir tablo..."

Aynada kendime bakmayı bırakıp saçlarımı savurarak mutlu bir şekilde odamdan çıktım.

Bugün üstümde ayrı bir mutluluk ve benden bağımsız yaşayan bir egom vardı.

Neşe içinde Adem'in odasının önünde durdum. Kapısının üstünde fotoğrafım,onun üstünde de giremez anlamında kocaman çarpı işareti vardı.

Omzumu silkerek kapıyı çalmadan direk odaya daldım. Yatakta uzanmış elindeki 'Stephen King-Yeşil Yol' kitabını okuyordu. Okuma gözlüğünün ardından bana boş bakışlarını attı.

"Algılama özürlüsü değilsen kapıdaki şeyi anlaman gerekiyordu."

Henüz 7. sınıf olmasına rağmen şu çok bilmiş tavırları tam bir kanserdi.

Masanın üstündeki su tabancasını alıp ona doğrulttum.

"Kes sesini fetöcü."

Okuduğu kitabı kapatarak yanına koydu. Ellerini göğsünde birleştirip sinir bozucu bakışlarına devam etti.

"Beynin olduğuna inanmak istiyorum, şaşırt beni."

Gözlerimi devirip su tabancasını yerr fırlattım. Şu an onunla uğraşma havamda değildim. Kapıyı çarparak oradan ayrıldığımda nasıl bu kadar mal olduğumu düşünmeye başladım.

Herkese laf geçiren ben, bu çocukta tıkanıyordum. Bu normal değildi.

Bu seferde annemin yanına gittim. Koltukta yatmış müge anlı izliyordu.

"Nasılsın annecim ?"

Bana baktıktan sonra tekrar bakışlarını televizyona çevirdi.

"Sen yaşıyor muydun kızım ? Yüzünü gören cennetlik..."

Anneme de gözlerimi devirdim ve ayaklarımı sürüyerek odama doğru yöneldim.

İki dakikada moralim yerlerdeydi...

Oflayarak dolabımı açtım. En iyisi dışarı çıkmaktı. En azından hava alırdım.

Siyah taytımın üzerine uzun gri t-shirt giydim, vazgeçilmezim siyah ceketimi de giyip, kapüşonlumu kafama geçirdim. Hava çok sıcaktı ama ceket giymezsem kendimi çıplakmış gibi hissediyordum.

Siyah maskemi de yüzüme geçirdikten sonra bir miktar ne olur ne olmaz diye para da aldım.

Odamdan hızla çıkarken salondaki annemin uyuduğunu fark ettim. Onu uyandırmamak için sessizce hareket ettim ve kendimi hızla dışarı attım.

Akşamüstü olduğu için havanın o kadar da sıcak olmaması iyi gelmişti. Kaldırımlarda kırmızıya basmama oyunu oynarken neredeyse düşüyordum. Son anda filmlerdeki gibi birisi beni tutmuştu.

Gözlerimi yavaçca yerden çektim ve beni tutan kişiye baktım.

Bu bizim okuldaki herkesin pısırık ve korkak diye dalga geçtiği Anıl'dı. Çoğu zamanda onu savunan kişi ben olurdum.