Corona | Texting

🦇48🦇

Heeeelloooooo, uzun zaman sonrasında ben geldim.

Nasılsınız ballarım ?

Nasıl gidiyor hayat ?
-bok gibi

Bizi özlediniz miii ?

Artık daha fazla uzatmayıp finali yapacağım merak etmeyin 😻

Bu arada 150kya doğru gidiyoruz. Hepinize teşekkür ederim 💜

Artık yazma hevesim gittiği için biraz kötü bir bölüm olmuş olabilir. Çoğunluk 45. bölümü tekrar yazma dediği için kaldığımız yerden devam ediyoruz.

Umarım beğendiğiniz bir bölüm olur. İyi Okumalar 💜

°°°°°°°

TWİTTER

corona:

Ben gidince herkesin maskesi düşecek.

89.078 Likes 5.790 Tweet

Uzun zaman sonra sakinliğin ve huzurun vermiş olduğu mutluluğu hissediyordum. Sevdiklerimle beraber, kaostan uzak, sessiz bir hayat...

Bahçede rüzgarlı havada dolaşıyordum. Dağınık saçlarım yüzümü kapatıp önümü görmeme engel oluyordu. Küçük adımlarla bahçeyi turlarken bir yerden acı çeker gibi çıkan bir köpek havlaması duydum.Sesi takip ettiğimde yolun kenarında ön sağ ayağının üzerine basamayan bir köpek görmüştüm. İstemsizce ağzımdan 'yaa' diye bir nida çıktı. Ona doğru ilerleyip kaldırıma oturdum.

"Ne oldu sana böyle?"

Ayağını acıtmamaya dikkat ederek başını okşadım. Yüzümü saf bir gülümseme kapladı. Bu tatlı şey ilk okul yaşlarımdayken bana dostluk eden bir köpeği anımsatmıştı. Onu  kaybettiğim zaman aramaya çıktığımda bir sokakta araba altında ezilmiş bedenini, sanki bir çöpmüş gibi bir kenara atılmış halde bulmuştum. Bazılarının vicdanı da bundan ibaretti işte...

Daha küçük yaşlarımdayken ölümün ne demek olduğunu anlamıştım. Ne kadar can yakıcı olduğunu, sevdiğin birisinin hiç gelmemek üzere gitmiş olmasını küçük yaşımda kavramıştım.

Derin bir iç çekip eski kötü anılarımı kafamdan attım. Yavaşça küçük bedenini kucağıma aldığımda sanki daha önceden beni tanıyormuş gibi kafasını göğsüme yaslayıp bana uysal uysal bakışlar yollamıştı.

"Seninle şimdi veterinere gideceğiz. Sonra bir güzel karnını doyururuz."

Masum gözlerine bakarak eve doğru yürümeye başladım. Kim bilir nasıl canı yanıyordu. Kirli olmasını umursamayarak kafasına küçük bir öpücük kondurdum.

"Bana öyle bakma, sonra seni bırakamam."

Hayvan sahiplenmeyeli baya olmuştu. Çok çabuk bağlanıyordum ve bunun yanında getirdiği acı da fazla oluyordu.Acaba ölecek mi korkusu, beni tedirginleştiriyordu. Yaklaşık 6-7 yıldır bir evcil hayvanım yoktu ama düzenli olarak farklı hayvan yardım kuruluşlarına bağışta bulunuyordum. Tabi bu düşüncelerimi gerçekleştirmemde anne ve babamın da büyük bir etkisi vardı.

Dikkatimi tekrar köpeğe çevirdim. Onunla ilgilenerek eve doğru yürümeye başladım.

Gerçekten hayvansever bir insanımdır. Bu yaptıklarım dışında çevremdeki yılanları da koynumda beslemekten şikayet etmem.

Aklıma yine o gereksiz insanların yüzü gelmişti. Gözlerimi kapatıp açtım ve derin bir nefes aldım.

'Bugün kötü şeyler düşünmek yok.'