Falling for the Heartless (Falling Series #1)

Chapter 22: Confidential

"Eclipse?"

Tumango siya at tumingin sa akin. Nandito pa rin kami sa tuktok ng Eiffel Tower, hindi naman sa tuktok talaga na ano. Basta 'yung pinakamataas na pwedeng puntahan ng nga turista. Ang alam ko talaga may oras dito, eh, pero naalala ko na si Pieros Arrojo lang pala ang kasama ko.

"Yup. There would be an eclipse this month," aniya at parang hindi naman ako naniniwala.

Nakaupo kami at nakatingin sa liwanag ng buwan. Bigla niyang naalala na may narinig daw siya sa tv na magkaka-eclipse ngayong buwan. I think it was impossible, may nangyaring eclipse noong mga nakaraang taon, eh. I'm not just sure when, pero matagal pa bago ang eclipse. Kung ano-ano nanamang iniisip nito.

"Do you know what does eclipse mean?," aniya at kumunot ang noo ko.

"Meeting of sun and moon?," medyo sarkastikong sagot ko at natawa siya.

What's funny? The fuck? Tama naman, ah.

"Stupid, baby. Eclipse symbolizes how fast time could be, and the moon is associated with our subconscious desires and emotional lives," aniya at nakanganga lang ako.

"So? Pake ko?," ismid ko at ngumiwi siya.

"Eclipse was showing us that no matter how long the time could be, the sun would still meet the moon, with the help of their desires and emotions," aniya habang nakatingin direkta sa mata ko.

Napaiwas ako ng tingin at naramdaman ko ang mga braso niyang unti-unti nanamang sinasakop ang katawan ko. Hinayaan ko lang siya. So he's pertaining the eclipse with us, like he is the sun, and I was the moon. Ain't he? Damn, mas lalo akong nahuhulog sa mga malalalim niyang gustong sabihin.

"If you're planning on leaving me after your job, I'm sorry but the eclipse is with us, baby, " he whispered ang kissed my cheeks.

"I won't leave you, Pier," bulong ko at nakita ko ang pag-ngiti niya kahit hindi ko siya tinitingnan.

"Then good. You're really my baby," aniya at hinaplos ang buhok ko.

Natawa lang ako sa ginawa niya, nang biglang mag-ring ang phone niya sa bulsa. Inilabas niya iyon at bahagyang nanlaki ang mga mata niya nang mabasa kung sino ang tumatawag sa kaniya. Curiosity killed me, kahit iniwas niya iyon ay nakita ko pa rin kung sino ang tumatawag sa kaniya.

It was Ella.

Tumingin sa akin si Pier na nag-aalala. Tumikhim ako at mapait na napangiti na mukhang lalong nagpa-alala sa kaniya. Napaiwas tuloy ako ng tingin, naalala ko ang sinabi niya sa tinanong ni Ella sa eroplano, atsaka 'yung, 'yung lipstick sa mukha niya. Fuck.

"I'm fine, Pier," I said hiding my bitterness, "Sagutin mo," dagdag ko at tumayo.

Ako na ang kusang lumayo sa pwesto naming dalawa. Dala-dala ko ang ilang shopping bags, nakita ko siyang tumayo rin at kinuha ang ilang shopping bags habang ang isang kamay niya ay hawak ang phone at nakadikit sa tenga niya. Napatungo ako, pakiramdam ko nadidismaya ako. Bakit naman? Why would I be disappointed? Ano bang gusto kong mangyari?

He confessed. I confessed. We confessed our feelings to each other, pero bakit parang ang labo pa rin? Walang assurance sa isa't-isa, wala akong assurance sa nararamdaman niya. Why is love should be this hard? Why the fuck?