Harry Potter, çokça bilinen adıyla Sağ Kalan Çocuk, galip geldiği savaşın asla istemediği sonuçlarına katlanıyordu.
Bazen insanların fazla ilgisine, bazense ölenlerin hatıralarına dayanamadığı oluyordu. İnsanların minnetini hissettikçe bazen boğuluyordu. Susun, demek istiyordu, hiçbir şeyi sizin için yapmadım bile!
Aslında kendi için bile yapmış sayılmazdı. Karşısında düşmanı vardı ve saldırmıştı. Savaşını özetleyecek tek cümle bu olurdu. Savaşmaya zorlanmıştı ve savaşmıştı. Kazanması beklenmedikti.
"Dostum, cidden bunu yapmak zorunda mıyız?"
Şimdiyse 7. yıllarını tamamlamak için döndükleri Hogwarts'ta, karmaşık saçlı kız tarafından kütüphaneye sürükleniyorlardı. Ron, yüzünden akan telaşla adeta Harry'e yalvarıyordu.
Harry sırıttı. Her baktığı duvarda gözünün önünde bir savaş hatırası canlanırken, hiç de keyifli değildi. Hala kabuslarıyla boğuşuyordu ve kafasını ellerinden geldiğince dağıtan arkadaşlarına minnettardı. Özellikle Hermione kendisinin boş kalmasına neredeyse hiç izin vermiyordu.
"Söz vermemeliydin, eğer verdiysen kaçışın yok."
Ron ellerini suratına yapıştırıp ağlar gibi sesler çıkardı. "Verdim, verdim... Merlin!"
Hermione ellerinde tuttuğu üç kitaba rağmen dördüncü kitabını ustalıkla açıp göz gezdirirken sıkkın bir nefes verdi. "Ron, son yılında da olsa aptallığını gizler gibi yapamaz mısın?"
"Hah! Aptal değilim, kim akşam yemeği masası hala dururken kütüphaneye gider ki?"
Harry ona hak verdi. Yine de Hermione'nin bu senenin başından beri yaptığı şeyler için kütüphaneye gitmeye göz yumabilirdi. Ron'a dönüp sırıtmasını bozmadan konuştu. "Korktuğun kadar kötü olmayacak..."
Ron kendisine bakıp duraksadı. Harry onun gözlerini kocaman açtığını gördü. "Diğer arkadaşım da akıllanıyor, Merlin, iki arkadaşım da akıllı..."
-
Multiye Draco fanartımı koydum, gözleriniz kanarsa ilk fanartım olduğunu hatırlayın😠😠😠
