Harry pek eğleniyor sayılmazdı. Hayatında Yaşadığı En Garip Anlar listesi genişliyordu, Harry ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Quidditch maçı her zamanki gibiydi, yani maç kısmı. Malfoy'un Slytherin'in Arayıcısı olması da normaldi, ama aramaması değildi! Başka işi yokmuş gibi gözlerini sürekli Harry'e dikiyordu, Harry ondan korkuyor olmayı diliyordu.
Çünkü korkmuyordu ve korkmayan aklı farklı şeylere çalışıyordu.
Altın Snitch'i araması gereken dakikalarda Malfoy'un yaptığı bir manevrayı hayranlıkla izlemişti. Harry bir an sahanın üzerinde duraksadı ve etrafına baktı.
Her şey aynı gibiydi, yani çoğu şey. Ama Harry'nin içindeki kazanma hırsı şekil değiştiriyordu. Malfoy'a yenilmek istemiyordu elbette, yine de sanki bu maçta ona karşı kazanmak diğerlerinden daha önemliydi. Bu hissi kabullenmek zordu ama ona üstünlük sağlamak için değil, kendini ispatlamak için kazanmak istiyordu.
Ona karşı zaten birçok kez kazanmamış gibi, bu maçın öncekilerden farklı olduğunu düşünüyordu.
Sonra Snitch'i gördü, yere yakın bir uzaklıkta hızlıca süzülüyordu. Malfoy'a baktığında gözlerinin kendisinin üzerinde olduğunu gördü. Kaşları çatılırken Snitch'in tam tersi yönüne hızla ilerlemeye başladı. "...Potter Snitch'i görmüş olmalı! Süpürgesini hızla aşağı sürüyor, Malfoy peşine takıldı!..."
Harry hızla ilerlerken arkasındaki çocuk kendisinin yanına yaklaştı. Bağırarak konuşmaya başlasa bile sesi hız yüzünden kısıktı. "Snitch'in peşinden gitmiyorsun!" Harry ona dönerek kaşlarını çattı. "Aptal, sen de gitmiyorsun!" Malfoy sırıttı. "Ben onun peşinde değilim, zaten." Harry gözlerini onun üzerinden çekmeden kaşlarını çattı.
Ani bir manevrayla arkasına dönüp Snitch'in peşine düşerken çok geçmeden Malfoy da peşinden gelmişti. "Kaçmak hoş mu, ha?" Çocuk bağırarak kendisine laf attığında Harry dişlerini sıktı. "Kaçmıyorum, kovalıyorum!" Harry ona bakmasa da kafasını salladığını hissetti, sonra onun alaylı sesini duydu. "Ben de kovalıyorum!"
Harry onun bu imalarına dayanamayacağını hissedip gözlerini bir anlığına sıkıca kapattı. "Bana bak, aptal aptal söylenmeyi bırak! Konuşmak mı istiyorsun? O zaman bu gece ne söyleyeceksen söylersin, İhtiyaç Odasına gel!"
Harry bir an ona döndüğünde çocuğun neredeyse gülümsüyor olduğunu gördü, sonra hızlanıp kendisinin önüne geçti. Harry'nin ağzı açık kalırken sinirle soluyup onun yarışına katıldığını belli eder gibi ileri atıldı.
-
Multide bölümle alakasız son mamülüm var ama beğenemedim ):
Bu arada yuhhh kırk
