Harry sorduğu soruyla karşısındaki çocuğun şaşırdığını görebiliyordu. Çocuğun ona sorduğu zaman cevap vermenin nasıl rahatlatıcı olduğunu hatırladı, sormak da rahatlatmıştı. Sanki söylenmesi gereken bir şeyi söylüyormuş gibiydi.
Sonra çocuk sıkıntıyla bir nefes verip gözlerini kapattı. Kafasını arkasındaki ağaca yasladı. Gözlerini açtığında hafifçe kararan havanın altında ormana doğru bakındı. "Ona inandım."
Harry bunun kendisini üzüp üzmemesi gerektiğini bilemedi. Yine de üzülse bile, hatta çocuk onu savunsa bile, teselli olacak kocaman bir zaferi vardı.
Sonra sarı saçlı çocuk devam etti. "Sonra kazanmayacağını anladım. Nasıl oldu bilmiyorum ama sanırım 4. sınıftaydı." Harry şaşkınlıkla çocuğa baktı ama o kendisine dönmedi. "4. sınıfta mı?" Çocuk hala kendisine bakmadan kafasını salladı. "Üçbüyücü Turnuvası bittiğinde kazanabileceğini ilk kez düşündüm. Sonra..."
Harry onu bölmedi. Sanki bölse söylediklerini kirletirmiş gibi hissetti. Söyledikleri harika şeyler olduğundan değildi, onun içindekileri yansıttığı içindi. Onun ne düşüneceğini hiç umursayacağını sanmıyordu Harry, önceden onun ne düşüneceğini.
"Sonra sen kazanırsan daha iyi bir dünya olacağını düşündüm. Bu düşünceme sinirlendim... Savaş bitince fark ediyorum ki gerçekten de daha iyi olurmuş." Harry onun dediklerini şaşkınlıkla dinledi ama o konu hakkında yorum yapmadı. "Hiç yaptığın bir şeyden pişman oldun mu?"
Çocuk sessizliği bölmedi. Biraz sonra sakince konuşmaya başladı. "Pişman oldum ama doğrusu yine aynı şeyler olsa yine yaparım." Harry "Ne demek istiyorsun?" dedi. "Pişmanlık böyle bir şey değil." Çocuk sonunda kendisine bakıp "Benim pişmanlığım böyle işte." dedi. "Yine yapmaya zorlansam, yine yapardım. Bilerek yaptım ama bu yapmak istediğim anlamına gelmiyordu. Anlıyor musun?"
Harry hala ona bakarken "Pek değil." dedi. "6. sınıf benim için çok hoş geçmedi." Harry içinden aslında hiçbiri pek iyi geçmedi, diye tamamladı. Yine de, bunu ona söylemezdi. Çocuk kafasını biraz sallayıp "Emin ol," dedi. "Benim için de hiç de hoş değildi."
