Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 8: 'Okulun Gözdesi'
3 gün sonra
"Mercan, bana bak anneciğim!" diye ısrarla mırıldandı Fahriye. "Bak, bu senin ilkokul günün ve sen böyle yapmaya devam edersen okula geç kalacak ve bu güzel günü mahvedeceksin!"
"İstemiyorum!" diye bağırdı Mercan. "İştemiyorum işte!"
Fahriye oflayıp kızının elini bıraktı ve topuklu ayakkabılarını çıkarıp yere oturdu. Mercan başka arkadaşlar edinmek zorundaydı çünkü eğer yeni arkadaşlar edinemez ve şu an ki hayali arkadaşına takılı kalırsa, Ayten'in son çare olarak gördüğü uzman fikri hayata geçirilmeye hazır olacaktı. Kızının hastaneler ya da doktorlar ile geçireceği bir çocukluğun ileriki yaşamına nasıl bir etki oluşturacağını bilmediğinden arkadaş edinmesinde yardımcı olması gerekiyordu. "Anneciğim, bak orada bir sürü arkadaş edineceksin. Hepsi senin yaşında olan, seninle aynı şeyleri öğrenecek onlarca öğrenci olacak. Onlarla tanışabilir, birlikte oyunlar oynayabilirsiniz. Hem birlikte yazı yazmayı öğrenecek, hem de evcilikler oynayacaksınız. Hani geçen sefer parkta gördüğün yakar top oyunu var ya, işte birlikte onu oynayabilirsiniz. Ne bileyim, ip atlamayı, sek sek oynamayı öğrenirsin. Belki..."
Uzanıp, kollarını göğsünde birleştirmiş olan kızının çantasından sarkan kaplumbağasını eline aldı. "Belki onlarında bir kaplumbağası vardır, Yeşillik yeni arkadaşlar edinir? Olamaz mı?"
"Onlarla yapmak zorunda mıyım?"
"Ama bunlar arkadaşlarla oynanan ve çok zevkli olan oyunlar tatlım."
Mercan, özenle topladığı saçlarından resmen sökerek attığı tokalarını ayakları altında ezmeye ve dudaklarını sarkıtmaya devam etti. "Bir sürü boya kalemi, bir sürü resim defteri aldım ya ben sana... İşte birlikte resim yapabilirsiniz, arkadaşlarını çizebilirsin. Bunları daha önce konuştuk bir tanem, sende kabul etmiştin. Çok eğleneceğini söylemiştim, hatırlamıyor musun?"
"Evet ama..." diye mırıldandı Mercan. Yanakları gözyaşlarından dolayı kırmızılaşmış, saçları oldukça dağılmış ve annesinin özenle taktığı çantasının sapları daha ilk andan yırtılmaya hazır hale gelmişti. Mercan yere çöküp, kollarını göğsünden ayırmadan gözyaşlarını sildi. "Ama arkadaşım bana okulun çok kötü bir yer olduğunu ve insanların beni sevmeyeceğini söyledi. Onu da sevmemişler, bu yüzden okula gitmiyormuş."
