Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 11: ''Hayatımı sana adamaktan çekinmeyeceğim.''
Şaşkınlık...
Gün boyu tattığım tek duygu buydu. Nasıl olmuştu da geçmişim beni bırakmamak için çabalar olmuştu anlayamıyordum. Kirli, lekeli ya da tamamen kırılmış bir duygu zincirinde asılı kalmışım gibi hissediyordum. Çocukken yaşadığım travmaları atlatmak için kendimde daha önce denemediğim değişikliklerin korkusunu yaşarken biranda en büyük korkum çıkagelmişti.
Egemen Eraslan...
Onun gelişinin bende oluşturduğu bir diğer duygu artık korkuydu. Ege'den; sanki bedenim bir pamuk ipliğine dolanmışta, tüm düğümleri çözüp beni yere yıkacak ipin ucunu o tutuyormuşçasına korkuyordum.
Küçükken... Hayatımın en acımasız yıllarında acılarımın başrolünü taşımıştı. Bana yapmadığı şey kalmamış, türlü türlü oyunlar ile küçük zihnimi tamamen allak bullak etmişti. Okulda onun yüzünden dışlanmış, arkadaşlarımdan onun yüzünden uzaklaşmış, içe kapanık ve hep utangaç, çekingen bir kız olmuştum. Çektiğim eziyetlerin hepsi onun yüzündendi, çoğu zaman beni hırpalar, çoğu zamanda beni hırpalamaları için kızları yollardı. Yedi yaşındayken hiç kesmeyeceğime yemin ettiğim sarı buklelerimi tavşanlı makaslarla kesip saçlarımı toplanmaz hale getirdiğini ve sırf bunun yüzünden bir hafta aralıksız ağladığımı unutamazdım, bunlar aklımdan hiç kazınmayacak anılarımdı. Bunu ve daha nicesini unutamıyordum, ondan gerçek anlamda nefret ediyordum.
Çarpıştıktan sonra tüm öğrenciler sınıflarına dağılmıştı ancak benim için en kötü şanslardan biri gerçekleşmiş ve ikinci dersten okulumuzun yeni öğrencisinin bizim sınıfta olduğunun duyurusu yapılmıştı. Ege, şimdi yalnızca birkaç adım uzağımda oturuyordu. Sınıfta iki sıra halinde yerleştirilmiş sıralardan ben pencere tarafından arkadan ikinci sırada otururken o diğer sıranın en sonunda oturuyordu.
Tıpkı ilkokul dönemlerimdeki gibi, korku dolu bir şekilde başımı sağa çevirip duruyordum şimdi. Onun yaramazlıklarını, dersi dinlemeden sürekli birileri ile atıştığını ve geçmişten farklı olarak telefonla uğraşışını izledim.
Ben yıllar sonra yine korkumu takip ettim.
"Bu çocuk kesin zengin, benden söylemesi," diye mırıldandı Selen. Hemen arkamda Cihan ile birlikte oturuyordu. Başımı tıpkı Alara gibi hafifçe geriye eğdim.
"Ayakkabılarından anladın değil mi?" diye fısıldadı Alara'da. "Altı neon renkli olanlardan giymiş. Allah'ım! Gözlerim kanadı!"
Selen burnunu kaşır gibi yaptı. Göz ucuyla Ege'yi işaret ederken olabildiğince kısık bir sesle konuşuyordu.
"Giyimini kuşamını geçtim, şu kendini bilmiş, gıcık tavırlara bir baksana. Sanırsın karşı ki dağları o yonttu! Sınavdan bir hafta önce okul değiştirip daha ilk günden benim gibi bir belaya çattı kızım!"
