Prince's wife

Part 26

بکهیون بی هیچ حرفی پشت سرش راه افتاد، از قصر قدیمی بیرون رفتن و وارد محوطه ی قصر اصلی شدن، بکهیون متعجب بازوی چانیول رو گرفت:

-چرا اینجا اومدیم؟

-می‌فهمی.

بکهیون هوف بی صدایی گفت و بی حرف همچنان کنار چانیول راه رفت، می‌تونست تعجب رو توی صورت نگهبانها ببینه، مسلما با خودشون می‌گفتن چرا معشوقه ی مخفی شاهزاده دوباره اجازه ی برگشتن به قصر رو پیدا کرده، بدون ملاحضه، به هر کدوم چشم غره می‌رفت و حتی چندبار قیافه اش رو براشون کج کرد.

چانیول لبخند زد:

-اینطور نکن فکر می‌‎کنن عقلتو از دست دادی.

بکهیون با حرص گفت:

-اگه با چشمهاشون خفه ام نکنن بهشون چشم غره نمیرم.

-محلشون نذار، سرگرمی اصلیشون همینه.

-مسخره کردن من سرگرمیشونه؟

-تمسخر تمام افراد قصر.

از راهروی اصلی رد شدن و به طبقه ی دوم قصر جایی که کتابخونه و چند اتاق قدیمی بود رفتن. آخرین اتاق ته راهروی پهن رو باز کرد و با بکهیون وارد یه محیط مربع شکل متوسط شدن، بکهیون نگاهی به دور و بر انداخت، یه تخت که برای نهایت تا سن پانزده سالگی مناسب بود، یه کمد کوچیک و تعدادی برگه که روی همدیگه گذاشته شده بودن. سوالی به چانیول نگاه کرد و شاهزاده بعد از بستن در دستشو پشت کمر بکهیون گذاشت و به سمت میز و صندلی که رو به روشون نزدیک دیوار بود هدایتش کرد.

-اینجا کجاست؟

چانیول روی صندلی کنارش نشست و لبخند غمگین و دلتنگی زد:

-اتاقی که توش بزرگ شدم.

بکهیون متعجب پلک زد، اونجا برای اتاق یه شاهزاده بودن زیادی ساده بود. چانیول لبخند گذرایی زد و اخم کمرنگی کرد:

-اون زمان ملکه اعتقاد داشت هرچی ساده زیست تر باشم بهتر تربیت میشم برای همین اینجا رو بهم داده بود. یه طبقه با اتاق شاهزاده و ملکه فاصله داره، هیچوقت نمی‌تونستم بی اجازه پیششون برم. همیشه اونها بودن که پیشم میومدن و اونم فقط یه بار و گاهی اگه خیلی خوش شانس بودم دوبار در هفته.

بکهیون غمگین به صورت گرفته ی چانیول نگاه کرد، دستشو روی دستش گذاشت و صادقانه ترین لبخندی که می‌تونست رو زد. چانیول بهش نگاه کرد، اخمش باز شد و بعد نگاهش سرگرم چرخیدن روی دیوارهای اتاق شد:

-با اینکه خوشحالم که دیگه اینجا نیستم ولی گاهی دلم برای این اتاق تنگ می‌شه.

به صورت بکهیون نگاه کرد و پرسید:

-تو چی؟ اتاق خودتو داشتی؟

-اوهوم، معمولا اکثر وقت ها اونجا بودم...آخه وقتی پیش مامانم بودم همیشه به خاطر خرابکاری هام دعوام می‌کرد، پدرم هم زیاد حوصله ی سر و کله زدن باهام رو نداشت، برادرم هم دائم بهم می‌گفت باید مثل یه پسر بزرگ رفتار کنم، برای همین معمولا توی اتاقم بودم.