KARANLIKTAN DOĞAN IŞIK

44.bölüm:)

Sabah uyanır uyanmaz hemen yatak odasına girip Vural abinin telefonunu alacaktım. Planımın işlemesi için o telefon şarttı.
Sessiz bir şekilde odaya girip telefonu alıp çıkmayı başarmıştım. Yes diye sevinerek telefonu açtım ama kahretsin ki kilit ekranı vardı. Ne olacak şimdi? Nereden bulacam şifreyi diye düşünsemde, parmak izi uygulamasını fark ettim. Hemen içeri acil şekilde girip parmağı okutmaya çalıştım. Uyanması an meselesiydi ama mecburdum. Bir iki mızmızlanmadan sonra sonunda okutmuştum. Hemen koşarak odama gidip, Metin denen adamın numarasını telefonuma kaydettim. Ve telefonu eski yerine bırakıp yatak odasından çıktım.

Hiçbir şey olmamış gibi aşağı kahvaltıya indim. Yine beni güler yüzle karşılamış ve benden de aynı gülümsemeyi almışlardı. yemeğimizi afiyetle yemeye başlayınca laf arası, benim dışarıda biraz işim var. Birazdan çıkacam olur mu? Diye izin alıyormuş gibi yaptım.
-Sezen abla; tabii kızım çıkabilirsin.
-Vural abi; ne işin var Hazal?
- öyle otoriteli konuşmuştu ki sesli bir şekilde yutkundum. Arkadaşlarımla buluşacaktım. Hepsi bu ne oldu ki? Diye tedirgin bir şekilde cevap verince,
-Vural abi; hiç kızım çık tabii sen bilirisin.
- tamam ben hazırlanayım bari diyerek masadan hemen kalkıp odama gittim. Ne oluyordu bu adama? Gerçekten çok korkmuştum fazla ciddi bakmış ve konuşmuştu. Acaba telefonu mu fark etti? Yok canım nereden görecek? Her neyse diyerek hazırlanmaya başladım.

Dışarı çıkınca hemen Metin denen adamı aradım. Bir müddet çaldıktan sonra açmıştı.
-Metin; alo buyurun
- şey ben Hazal görüşmek istiyorum da
-Metin; elbette kızım nereye geleyim?
- fark etmez deyince,
-Metin; peki o halde sana atacağım konuma gel cafe de buluşalım olur mu?
- Tamam diyerek konumu atmasını bekledim. Batına haber versem mi? Vermesem mi? Diye düşünsemde sonradan arayıp haber vermek istedim.
-Batın; efendim yosunum
- Metinle buluşacam haberin olsun
-Batın; niye? Nerede? Vural abinin haberi var mı?
- sana tek söyledim ve sen tek bil. Sana sonra her şeyi anlatacam tamam mı?
- Batın; bende geliyorum saçmalama
- haber verdiğime pişman etme.
- Batın; bende geliyorum uzatma dedim.
- lütfen Batın yalnız olmak istiyorum o kadar.
-Batın; peki ama bana da konum atacaksın, beni haberdar edeceksin tamam mı?
- Tamam atsın gönderecem diyerek telefonu kapattım.

Sonunda konum atmıştı. Daha önce o cafeye hiç gitmemiştim. Neyse ki hızlı adımlar atarak doğru bir şekilde ilerliyordum. Yolda yürürken konumu Batına atmayıda ihmal etmemiştim.

Sonunda söylediği cafenin önündeydim ve evet burası küçük bir cafeydi tam istediğim gibi sakin ve sessiz. İçeri adımımı atar atmaz Metin denen adamın karşı masada oturmuş olduğunu görmemle oraya doğru yürümeye başladım.
-Metin; hoş geldin kızım.
- hoş buldum diyerek sandalyeyi çekip karşına oturdum.
-Metin; nasılsın? İyi misin?
- neden? Ne yapacaksın? Bugüne kadar merak etmedin şimdi mi merak eder oldun?
-Metin; anlıyorum kızım bana inanmamakta haklısın ama elimden başka hiçbir şey gelmiyor inan bana. Bana inanmanı çok isterdim ama gerçekten sana yalan söylemiyorum.
- her neyse bunun için buraya gelmedim. Mahkemede beni kendi nüfusuna almak istiyor musun?
-Metin; evet kızım ne kadar istemezsen bile sonuna kadar direnecem. Şunun şurasında kaç senemiz var bilemiyoruz bir kaç yıl dahi olsa yanında geçirmek istiyorum. Hem belki beni bir gün affedersin. Sözlerimin doğruluğuna inanırsın.
- tamam bende kabul edecem. Öyle değişik baktı ki yüzüme acaba dondumu diye düşünmedim değil.
-Metin; ne dedin sen? Yani benimle gelmeyi kabul mü edeceksin?
- duydun işte. Reşit olsam da olmazsam da kabul edecem. Ama bu konuşmalar aramızda tamam mı?
- Metin; tabii kızım tamam.
- şimdi gidiyorum diyerek masadan kalkıp çekip gittim. Göz yaşlarıma engel olamıyordum. Sokağın başında ağlayarak ilerlerken, kolumu biri tutup beni kenara itti. Duvara yapışınca, Batın benim diyerek bağırmamam için ağzımı sıkıca kapatmıştı. Ya bırak beni adam akıllı çağırsana bu ekşın niye? Diyerek ters tepki verdim.
- Batın; kusura bakma Hazal hanım bizde seni çağırmayı bilirdik ama duyarsanız. Kaç kez Hazal diye çağırdım beni ya takmadın yada harbiden duymadın kimse fark etmesin diye böyle bir yol denedim. Gelelim sana ne diye ağlıyorsun yine sen? Kötü bir laf etmedi değil mi?
- hayır Batın, ben ona şey dedim.
-Batın; ney dedin?
- beni nüfusuna almasını ve onunla yaşamak istediğimi söyledim.
-Batın; sen ciddi misin?
- evet
-Batın; keşke Vural abi de bu kararı bilseydi.
- merak etme onlar da öyle istiyor zaten.
-Batın; nasıl yani?
Odamdan çıkıp salona giderken, Sezen ablanın Vural abiye dediklerini duydum.
-Batın; ne dedi ki?
- Hazal yerine başka birini alsak belki bu durumda olmazdık gibi bir cümle kullandı işte.
-Batın; yok canım yanlış duymuşsundur.
- ona inanmaz bakışlarımı atınca,
-Batın; inanmak istemiyorum Hazal ne yapayım? Seni bu denli seven bir aile birden nasıl böyle bir cümle kurup senden vazgeçmek ister?
- demekki vazgeçebiliyorlarmış.
-Batın; yinede böyle bir karar alsalardı sana haber verirlerdi mutlaka gitmen için uğraşırlardı. Ama gitmemen için daha çok uğraşıyorlar gibi geldi bana.
- bana da öyle geliyordu ama gösteriş diye düşünüyorum artık. Belkide üzülmemem için yapıyorlardır.
-Batın; Vural abiye söyle Hazal.
- neyi?
-Batın; buluştuğunu ve onunla gideceğini çünkü bilmeye hakları var.
- tamam aklımda zaten. Ama canım çok acıyor Batın. Dayanamıyorum artık. Kimin beni gerçekten ne diye istediğini bilmiyorum. Baksana benim için bu kadar endişelenen insanlar şimdi başka birini alma derdindeler.
-Batın; tamam ağlama Hazal. Bak ben buradayım hem Azra da var. Bizim soğuk tayfa var.
- sinirimin bozuk olduğu anda bile beni güldürmeyi başarıyordu. Tabii varsın tabii ki varsınız iyi ki de varsınız siz olmazsanız ne yapardım ben?
-Batın; bu yüzden üzülmeni istemiyorum. Her şey olacağına varır buna inanıyorum sende inan. Hep yanındayım ve yanındayız asla seni bırakmayız tamam mı?
- biliyorum tabii bırakmazsınız bende hep yanınızda olacam sizi çok seviyorum ve bende senin gibi inanıyorum.
-Batın; iyi o halde, hadi yürü eve bırakayım seni
- tamam diyerek arabaya doğru ilerledik.