Ο συγκάτοικός μου

Chapter 3

. [...]

-" Ποιος ειναι..??? " ρωταει αποτομα.. Δεν απανταω και ξαναχτυπαω.... Αν νομιζει οτι θα παιξω το παιχνιδι του, ειναι πολυ γελασμενος....

Ξερει οτι δεν υπαρχει κανενας αλλος εδω που να μενει... παρ'ολ'αυτα εχει την ορεξη να μου σπαει τα νευρα...

-"Γαμωτο... δεν εχεις ονομα.??? " ρωταει ακομα πιο θυμωμενος... Αυτο ηταν.... Ανοιγω την πορτα με δυναμη κσι μπαινω μεσα... Αν νομιζει οτι θα με φωναζει οταν εγω ερχομαι να του ζητησω συγνω-

-"Ζαυν...???? Τι κανεις εκει..??? "

-"Δεν βλεπεις..??? " απανταει στην ρητορικη μου ερωτηση..

-"Γιατι μαζευεις τα πραγματα σου..??? " τον πλησιαζω αργα..

-"Θα φυγω.. "

-"Τι..??? Γιατι..??? Που θα πας..??? "

-" Θα φυγω απο το διαμερισμα σου.... να ηρεμησεις.... δεν επρεπε ποτε να ειχα ερθει... Θα ηταν καλυτερα αν συγκατοικουσες με την Σαμ... " με κοιταει...

-" Γιατι..??? Εκανα κατι..??? " βουρκωνω.. Εκεινος το παρατηρει... και ερχεται κοντα μου χαμογελωντας... Σηκωνει το χερι του ελαφρα καο ακουμπαει το μαγουλο μου... Περιττο να σχολοασω το τι ενιωσα.... δεν ξερω κι'ολας τι ενιωσα... αλλα ενιωσα...

-"Οχι μωρο μου... δεν εκανες κατι..." ψυθιριζει.... Δεν θελω να του πω να σταματησει να με λεει ετσι.... Βασικα ακουγεται ωραιο....

-"Τοτε..??? "

-" Απλα .... να.. νομιζω πως δεν θες να μεινω πια εδω... κουραστηκες... και εχεις δικιο.... οποιοσδηποτε θα κουραζοταν μαζι μου... συνεχεια καυγαδες... γκομενες στο σπιτι.. ενω μου εχεις πει οτι δεν θελεις να τις φερνω εδω.... Και εχεiς δικιο που αντiδρας ετσι... " εξηγει και η οραση μου θολωνεται απο τα δακρυα....

-"Ο-οχι.... εγω- ε-εγω να.. ηρθα εδω να σου ζητησω συγνωμη για την συμπεριφορα μου πριν... γι'αυτο... " η φωνη μου σβηνει..

Ενταξει.... οσο και να μαλωναμε... οσο και να με νευριαζε... ειχα κατα καποιον τροπο συνηθισει την παρουσια του... την φασαρια που επικρατουσε εδω μεσα .... την ολη κατασταση τελος παντων...

Ενω τωρα πως θα φυγει... ξαφνικα... !! Μα και αλλες φορες εχουμε μαλωσει... αλλα δεν μου εχει πει ποτε οτι θα φυγει.... και ουτε εγω το εχω ζητησει ποτε... !!!

Ουτε το εχω σκεφτει ποτε να τον 《διωξω》... το σπιτι ειναι και δικο του, απο την πρωτη εβδομαδα που ζω εδω.... !!! Απο τοτε που εβαλα την αγγελια για συγκατοικο, και ο πρυτανης του πανεπιστημιου, εστειλε τον Ζαυν... Απο την πρωτη στιγμη που γνωριστηκαμε... εδω εξω στην πορτα... Πoυ ηταν και η πρωτη φορα που μαλωσαμε για το ποιος θα μπει πρωτος μεσα... αφου καθε φορα που ξεκιnουσα εγω να μπω, με εσπρωχνε πισω παλι... !!