The Brainy Rebel

TBR 31

Nathaniel Salazar

"Baby, tara sa bahay. Please?" Paglambing ko kay Maxine.

"Busy nga ako, Nate." 'Yan at 'yan lang ang sinasagot niya sakin kanina pa. Busy raw siya sa pagbabasa nong mga libro kong iniwan sa kanya noon. Na totoo naman, kasi nagbabasa nga siya ngayon.

"Sige na, Maxine. Matutuwa sina Mama kapag nakita ka nila."

She shook her head. "Busy ako."

Umupo ako ng tuwid at huminga ng malalim. Buti na lang mahangin ngayon dito sa City Park. Nakakahinga ako ng maluwag.

"Nasa bahay rin si Papa. At saka si Ate Natalie! Hindi ba, close kayo non?"

Hindi na siya sumagot pa kaya mas lalo akong nastress. Gusto ba nitong magpapilit o ayaw niya talaga?

Kinuha ko 'yong libro sa kamay niya at bago pa niya mabawi, nilagay ko na 'yon sa likod ko.

"Sabihin mo muna kung bakit ayaw mong pumunta sa bahay."

She pouted. "No."

"Come on, tell me. Hindi naman ako magagalit. Gusto ko lang malaman kung bakit."

Her eyes started to get watery and I know for sure, something is wrong. But she still smiled. Pero alam ko nang hindi totoo 'yon. I saw sadness in her eyes. Too much sadness.

"Balik mo na 'yan, please, baby."

I wanted to smile and shout because of such happiness pero hindi ko nagawa. Seeing her almost crying, hinding hindi ako ngingiti.

I cupped her face. "What is it?"

"Nate, stop na..." She removed my hands and she succeeded. But I placed it back on her hands. I intertwined my fingers with hers.

A tear dropped and that was my cue on when to hug her. She hugged me back tightly. I can even feel her palm pressed against my spine.

"Hush, baby."

"Today is that day." She sobbed and I felt real pain. Pinilit kong higpitan ang yakap ko pero iniwasan kong maipit siya ng sobra. Sakto lang para maramdaman niyang nandito ako, hindi siya iiwan. "My father's death."

Gaano ba kasakit ang pinagdadaanan ni Maxine? I can't imagine being in her place. My father dead, and my mother... not in good terms. Gaano kasakit 'yon?

Niyakap ko lang siya hanggang sa naramdaman ko ang pagrelax ng katawan niya. Siniksik niya ang mukha niya sa may leeg ko.

"Queen, do you want to go there?"

"Will you come with me?" I flinched because of her hot breath against my skin but I kept my cool.

"I will always come with you." I whispered. "I love you."

Lumayo siya at tinitigan ang mga mata ko. "I love you too." She then smiled.

Habang nagdadrive ako papunta sa Daddy niya, pinaglalaruan ko lang 'yong kamay niya. It feels so comfortable knowing she's beside me. Nothing can ever be as good as knowing the one you love is seated right beside you.

"What would you tell him?" I felt guilt rushing inside me when she stiffened. Siguro hindi ko na dapat 'yon tinanong. My bad.

She squeezed my hand for how many times before speaking. "Everything, Nate. Everything I failed to tell him when he was still here."

I massaged her knuckles. "He's here, baby. Beside you. Always."

~

Bumaba ako ng sasakyan at pinagbuksan siya ng pinto. Dahan dahan 'yong paglalakad namin dahil hindi siya mapakali. It was only her third time to visit him since his death. Takot at galit sa sarili daw kasi ang nararamdaman niya.

And I hate that. She can't hate herself.

Tumigil kami sa tapat ng puntod ng Daddy niya, Mr. Leonardo Valdez.

"Dad..." She broke down. Kung wala siguro ako dito, humiga na siya sa tabi nito. But that wouldn't happen. Nandito ako. "Daddy, I'm sorry."

My heart swelled with her tears. Ngayon alam ko na 'yong sakit na nararamdaman niya.

Maxine Valdez

Halos yakapin ko ang puntod ni Daddy pero sinalo ako ni Nate. I thank him for that. Imbes na yakapin ay umupo na lang ako at tinitigan ang pangalan niya. I felt that heaviness again. The heaviness I was carrying for so long.

"I'm sorry for letting me lose you. I'm sorry for losing you, Dad. I'm very sorry. I love you so much more than what I've shown you when you were still alive. You don't know, Dad. I'm sorry, hindi ko naparamdam sa inyo. Sorry po." I felt like choking and eating up my own throat but I can't stop saying sorry. He deserved more. "Daddy, I'm sorry and I love you."

Gustong gusto kong yakapin 'yong semento pero hindi hinayaan ni Nate na mangyari 'yon.

"Maxine, kalma muna. Tumingin ka sakin, Maxine." Hinarap ko siya kahit na hiyang hiya ako sa itsura ko ngayon. "Whatever you did, he forgave you already. Stop blaming yourself for anything. This wasn't your fault."

No, Nate. This was entirely my fault. Everything. Everything was my fault.

I shut my eyes close. Kalma raw, Maxine. Hinga muna. Hinga lang. Nandiyan si Nate sa tabi mo. Hindi ka niyan iiwanan.

"Ang daming sana sa utak ko ngayon, Nate. Sana hindi na lang nangyari, sana hindi na lang ako umalis, sana hindi ko iniwan si Daddy, sina Mommy, sana nagstay na lang ako rito kahit nasaktan ako. S-sana... sana hindi ko na lang inisip ang sarili ko. Kasi sobrang mali, Nate. Sobrang mali."

I'm sure he's confused right now. Hindi niya alam ang tungkol sa pag-alis ko noon kasama si Ethan, o kung ano mang namagitan samin ni Brayden noon. Hindi pa niya alam 'yon.

Hindi naman siguro mali na ikwento ko sa kanya 'yong mga nangyari, diba? Tama pa nga iyon. Dapat lang na alam niya. "Nate, may sasabihin ako sayo... tungkol kay Br—"

"Tungkol kay Brayden? Okay na, Maxine. Okay lang." Ngumiti pa siya at parang alam na niya lahat. Paano? Napansin niya yata ang kaguluhang nagaganap sa utak ko. "Scott told me."

Tumango ako at mas sumiksik lang ako sa kanya habang hinayaang tumulo ang mga luha ko. Hindi ko alam kung paano naging posible na hindi ako dumalaw dito. Siguro dahil sobrang guilty ako. Hanggang ngayon naman eh, pero kahit papaano, iba na. Nandito na si Nate. May pagkukuhanan na ako ng lakas.

"Nate, I love my Daddy so much. I can still remember, madalas kaming magdinner date mag-aama. Ako, si Kuya, si Marg. Dad would always buy flowers for mom, Marg, and I, and a guitar pick for Kuya. Every night he and Mom would tuck the three of us in bed, kiss us goodnight and tell us how lovely we are." Pinikit ko ng dahan dahan ang mga mata ako at pilit na inalala ang mga panahong iyon. "And it hurt me after his death. Everything, every good memory, it kills me slowly."