Unveiling The Mask Behind (High Class Issue Series #4)

Chapter 22

Chapter 22: Mistake

"It's good to see you after two years of being hiatus, Serina," sabi ng boss ko na may ngiti sa kanyang labi. Kasalukuyan akong nasa publishing company na pinapasukan ko noon at nandito ako para tapusin na ang kontrata ko sa kanila.

Matagal ko na itong pinag-iisipan at ngayon na nandito na ako sa harapan niya ay gusto ko nang tuluyang itigil ang pagsusulat ko. Alam kong malulungkot siya dahil isa ako sa mga manunulat na matagal na sa publishing company niya pero nawala na kasi 'yung pagmamahal ko sa pagsusulat.

"Kamusta ka naman?" pangangamusta niya sa akin at sumimsim ng kape.

"Ayos naman po ako Sir Francis," tugon ko naman sa kanya at napaglaruan ang mga daliri dahil sa kaba. Hindi ko alam kung paano mapupunta sa pag-alis ko ang usapan pero sana naman ay maintindihan niya ako.

Writing became an instrument through my darkest. It became my comfort whenever people don't understand me, but after leaving this country for two years, I changed. It felt like my fingertips don't work like how they used to be before.

When I changed, I lost my passion for writing. It's all gone now.

"So what's the next after taking a break for two years? Are you going to write again? Many of your readers are waiting for you," usal niya kung kaya nakagat ko ang ibabang labi ko. Siya na mismo ang nagdala sa usapan at hindi na ako nagsayang ng oras. Maging prangka man ako sa harapan niya at least nasabi ko ang pinunta ko dito.

I sighed. "Sir Francis, the reason why I'm here is that I want to terminate my contract and to officially stop writing."

Kumurap ang mga mata nito at ilang segundo siyang natulala na para bang nailabas lang ng tenga niya ang sinabi ko.

"I'm sorry for the sudden decision, but I'm already sure about this," I added, but he's still stunned. I want to clear things out already because I don't want to cause trouble.

Ayokong bigyan ng pilit na gawa ang mambabasa ko. Sa totoo lang, 'yung pagsusulat ang naging takbuhan ko kapag sinasaktan ako ng mga magulang ko. Lahat ng mga salitang natanggap ko at sakit na pinaranas nila sa akin ay nakasulat sa mga storya ko.

I treated my works as my diary. What I experienced from abuse was written there, and I think if I'm going to read it, it will just give me the pain to imagine myself again being beaten up by my parents.

"B-But what is the reason? Kung hindi ka makapag-sulat ngayon edi bibigyan kita ng panahon para makapag-pahinga pa. Kung hindi ngayon malay mo sa isang iglap bumalik ang pagmamahal mo sa pagsusulat—"

"Sir Francis..." tawag ko sa pangalan niya at nakita kong bumagsak ang balikat niya.

If I will continue this, I will be imprisoned again in my past. I guess my journey has come to an end already. I didn't regret that writing became my voice because I know it saved many from being alone.

"Now that I will take this last step, I want to thank you for letting me be part of your company. No regrets, Sir. Hindi ko makakalimutan ang araw na tinanggap niyo ako sa publishing company niyo at tinuring na parang isang anak," saad ko at pinipigilan ang mga luhang balak kumawala sa mga mata ko.