TUTULMA | TAMAMLANDI

Final

Bahçeye kurduğum yemek sofrasına son olarak minik sosları da getirdiğimde, benim için her şey hazır idi.

Beş çocuk.
Beş çocuğun peşinde heder olan iki yetişkin.

Beş çocuğumuz olana kadar bizlerde yetişkin değil, iki genç idik. Kanı hızlı, hatta ve hatta tersten akan iki genç... Yetişkin olabilmeyi ilk evladımız Melek sayesinde öğrendik. Ben demeden önce biz demeyi, bir adım atmadan önce bize muhtaç bir varlığı düşünebilmeyi, bizlere abi, abla diyerek hayatımıza dahil olan Melek öğretti. Kısacası şansımız Melek ile döndü bizim.

Anneliği, babalığı, en önemlisi insanlığı; üç yaşındaki bir çocuğun acı kahve gözlerinden öğrendik.

Melek ile hayatımıza dahil olduktan sonra yarınlara olan inancımız değişti. Aile denilen birliğin kan bağına bakmadığını gayet büyük rakamlara sahipken öğrendik.

Öğrendik ve kendi ailemizi; sevgiyle inşa ettik.

Beklemediğimiz bir şekilde, hayatın minik sürprizleri olarak hayatımıza katılan diğer varlıklarımız; bizim merhamet dolu yüreklerimizin mükafatı, sabrımızın ise sınanmasının tek yoluydu.

Sofraya, kendi evlerinden gelip de otursunlar diye beklediğim beş evladım saçıma aklar düşürdü. Yüreğimi sıkıştırdı, gözümden yaşlar döktürdü.
Ama her şey, yaptıkları yaşattıkları her şey; bir gülümsemeleriyle benliğimden sonsuza dek silindi.

Yıllar önce Kuzey'in ilkokula başlarken ayak diretmelerini, senelerce kreşe gitmesine rağmen beni okul kapısında nöbetçi er etmesini artık gülümseyerek hatırlıyorum çünkü şimdi yirmi yaşında, uzun sarı bukleli saçları olan bir delikanlı. Aynı zamanda sakalını saçı kadar uzun tutmanın sevdalısı... Buz mavisi gözlerinin yanında babasının mutfak ve motor sevdasını yüreğine koyup, annesinin müzik sevdasını bileğine altın bilezik olarak taktı ve yaşına rağmen hala annesinin müptelası... Seneler geçti... Ergen oldu, delikanlı oldu ama hala babasının yanımda oturuyor oluşunu kıskanan içindeki minik çocuğu atamadı. Motor sevdasını sadece yüreğinde tutamadığı ve son vukuat kendisine ait olduğu için bugün kardeşleri ile birlikte aile yemeği görünümlü, aile mahkememizin ilk konuğu!

Melek, hala Güney'in bir lafıyla her şeyi bırakabilecek bir halde. Asiliği hariç... Büyüdükçe yaşayamayacaklarını fark etti. Fark ettikleri ruhuna; asilik olarak geri döndü. Kendi kararlarını alabilecek yaşa geldiğinde ise önünü almak epeyce zorlaştı. Baskı yöntemiyle bir şeyleri halleden birer ebeveyn olmadığımız için huyuna gitmeyi seçtik. Huyuna gittiğimiz ve sahne sanatlarından olan arkadaşlarıyla yaptığı son partinin artçıları için ikinci konuğumuz kendisi!

Doğu ve Batı.

Doğu hiç değişmedi. Ne huyu, ne suyu ne o ciddi ve tam ortada duruşu... Belki de bu sebepten ötürü psikoloji dalını kendisine yol seçti, bilemiyorum. Bebekken ya da çocukken ılıman hali ne yalan söyleyeyim işime geliyordu lakin büyüdükçe herkese uyum sağlayıp her tarafa çekildiği için arada kaynayan hep o oldu. Bu yüzden her suç mahallinde kendisine rastlamak mümkün olduğu için üçüncü onur konuğumuz kendisi olur!

Batı!
Nam-ı değer; bela mıknatısı Göknil'in ayaklı bela olan oğlu! O kadar atik ki, her şeye en önce o karışıyor. Atikliğini geleceğine yansıtıp uluslararası ticaret okumasına şaşırmadık. Ama her olaya karıştığı yetmezmiş gibi karındaşı Doğu'yu ve Su'yu peşinden sürüklemeyi ihmal etmiyor. Son vukuatı habersizce babasının arabasını alıp, kaza yapması oldu. Arabada Doğu ve Su'nun olduğu yetmezmiş gibi birde Koray ve Eda'nın oğlu Eray olunca, aile mahkememizin dördüncü konuğu olma hakkını kazanmış bulundu!

Gülse Melek...
Babasına giden yolu ablasının yolu bildi. Bu sebepten ötürü Melek'in her attığı adımı, hiç şüphesiz atıyor. Ablası gibi sahne sanatlarına merak sarması da sadece rol model seçtiği ablasının hayatına özenmekten. Ablasının hayatına özendiği için ablasının düzenlediği partiye katılıp, bir insanın ölüm anına birebir şahit oldu. Bizde de bardağı taşıran son damla, bir gencin ölümü oldu ve Gülse Melek; birilerine özenerek hayatını yönetemeyeceğini öğrenmek zorunda olduğu için aile mahkememizin son konuğu!