TUTULMA | TAMAMLANDI

57. Bölüm

Ben bir parça ağladım, umarım sizi güldürür.
Keyifli okumalar🎈
Bölüm sonunda Fotoğraflar.

Göknil Rona

Yeni yıla çok sakin bir aile ortamında girmiş olsak da, sanki Kuzey bize yatak üstünde yaptığı şovu önümüzdeki tüm yıllarda gerçekleştireceğini göstermiş ama biz fark edememişiz... Üçüzlerin büyümesiyle ev evlikten çıkıp, tam zamanlı bebek bakım evine döndü. En komik dönemimiz ise üçüzlerin yürümeye çalıştıkları dönem oldu. Gülse Melek tüm adımlarını babasına atarken, bana atım atmaya çalışan iki bebek vardı. Doğu arada bendeki yoğunluktan sıkılıp benden vazgeçse de, Batı sadece karşısında ben oturduğumda adımlamaya başlıyordu. Buraya kadar hiçbir sıkıntı yoktu. Sıkıntı Kuzey, Batı'nın ya da Doğu'nun bana adımlamaya başladığını gördüğünde oluşuyordu.

Yazın gelişiyle Güney ile kendimizi bahçeye atmış, minik minik adımlar atan üçüzleri coşturma derdindeydik. Annemler, üçüzler artık normal bebek statüsüne geçtiği için kendi evlerine göç etmişlerdi ama yine de bir hafta kendi evlerindeyseler, diğer haftayı bizim evde geçirmekten geri duramıyorlardı. Kısacası en sonunda kendilerine bir şekilde düzensizlik içinde bir düzen kurmayı başarmıştılar.

Kuzey'in Melek ile parkta oynamasını fırsat bilerek, diz kapaklarımı çimenlere dayayarak yere çöktüm. Kollarımı iki yana açarak hafifçe  "Batı!" diye seslendim, gülümser bir ifadeyle. "Hadi, anneye gel bebeğim!" Benim Batı'ya seslenmem ile Güney, Batı'yı oturduğu battaniyenin üzerinde destekleyerek kaldırdı. Batı, sol elinde tuttuğu zürafa çıngırağını iki kez sallayarak kendince adımlamak için bir start verdi. Ellerimi gel gel, dercesine sallamaya başladım. Batı ön alt dişlerini göstererek gülümseyince, yüzündeki gülümsemenin on misli yüzümde belirdi. Güneş ışığı ela gözlerinde muhteşem bir yansıma yapıyordu ve kıvırcık kahverengi saçları insanda sabaha kadar saçlarını okşama isteği doğuruyordu.

Batı sarsak bir adım attı ama yılmayıp dengesini zorla sağlayarak ikinci adımını da attığında, boğazından minik bir sevinç çığlığı koptu. Üçüncü adımını atmak için sağ ayağını havalandırdığında, hiç beklemediğim bir şey oldu.

Kuzey, nereden gördü ya da nereden çıktı geldi hiç fark etmedim ama önce Batı'yı arkasından hoyratça itti ve Batı'nın yüzükoyun çimenlere yapışmasına neden oldu. Ardından koşar adımlarla, Batı için açtığım kollarımın arasına tombul bedenini bıraktı. Şaşkınlıkla açılan ağzımı kapatamadığım gibi kollarımı Kuzey'in bedenine de kapatamadım.

Ben tepki veremedim ama Güney, Kuzey için ilk ciddi tepkisini verip "Kuzey!" diye öfkeli bir sesle gürledi. Ardından yanında bulunan diğer ikiliyi ses tonuyla korkuttuğunu fark edip, kendisini sesli bir nefes vererek toparladı. Önce yerde ağlayan Batı'yı kaldırıp sakinleştirdi, ardından panikleyen diğer ikiliyi "Yok bir şey çocuklar!" nidalarıyla, oyuna geri döndürmeye çalıştı.

Kucağıma yerleşen Kuzey'i hayatımda ilk defa görüyormuş gibi bir şaşkınlık yaşarken "Neden ittirdin kardeşini annecim?" dedim, şokla. Kuzey ayaklanmasına rağmen, boğazını kesmediği için yapılı bir bebekti. Mutfakta vakit geçirmeyi gerçekten ama gerçekten hala çok seviyordu. Mutfak sevgisini babasından almışken, müzik sevgisini tam anlamıyla benden almıştı. Güney'in benim için eve soktuğu müzik aletlerinden, bateri hariç hiçbirinin yüzüne bakmıyordu ve biz Kuzey ile o anda biraz daha yakınlaşıyorduk.

Güney ses tonunu dizginlemeye çalışarak "Neden mi?" dedi. Daha ben neden diye soruşunu anlamdıramadan, "Neden acaba sor bir kendine bakalım Göknil?" diye devam edince, hepten şaştım kaldım.

Ben Güney gibi sakin bir insan ömrümce olamayacağım için çocukların hiçbirini umursamadan, "Ya sen şimdi bana neden çıkışıyorsun?" dedim, aksi bir tonda. Kuzey, Güney'i asla takmadığını belli edercesine sağ omzuma sol yanağını dayayarak çoktan omzuma yatmıştı ve ben her ne kadar alınmıyor gibi durmaya çalışmasam da Kuzey ile ilgili en ufak bir sorunda, herkes tarafından günah keçisi ilan edilmekten yılmıştım.