TUTULMA | TAMAMLANDI

16. Bölüm

Göknil Rona

Kaç dakika yatağın yanında yere sinmiş vaziyette bekledim bilmiyorum. Beynimin uğuldaması bittiğinde aslında seslerin beynimden değil de dışarıdan geldiğini anladım. Meğerse dışarıdaki seslere kendimi o kadar kapatmışım ki beynimin içerisinden geliyorlar sanmışım. Yerde sakinleşmek adına, derin derin bir iki nefes aldıktan sonra üzerimdeki havluyu kenarından sıkı sıkıya kavrayarak ayağı kalktım. Yatak odasının yere kadar uzanan patlamış camına; korkudan büyümüş gözlerimle baktım. Dışarıda konuşma sesleri vardı ama üzerimi değiştirmeden terasa çıkamayacağım için önce giyinme odasına koştum hızlıca. Üzerime sabah çıkardığım göbeği açık olan eşofman takımımı telaşla giydim. Başka eşya bakacak halim yoktu ve iç çamaşırı giymiş olmam bile yeterliydi o anda. Hızlı adımlarla yatak odasının kapısına döndüm. Kapının kilitli olduğunu unutmuş olmam ya salaklığımdan ya da olayların şokundandı. Birkaç kez kulpu inatla zorladım. Kapı açılmadıkça sinirim tavan yaptı, elim istemsizce yumruk olup kapının dış yüzeyini dövmeye başladı.

"Kıvanç!" diye bağırarak birkaç yumruk daha attım. "Kıvanç aç şu kapıyı!" Bir yandan da kapının kulpunu aşağı yukarı zorlamaya devam ettim. "Lanet olsun açın şu kapıyı! Kimse yok mu?" Elim acımaya başlayınca sağ elimin avuç içiyle kapıya vurmaya devam ettim ama ne gelen vardı ne de giden. Sesimi duyan kimse yoktu ve ben kafayı yemek üzereydim. Hızlıca patlayan cama doğru yöneldiğimde ayağıma ayakkabı giymeyi unuttuğum için ayağım kesilince acıyla inledim. Olan oldu diyerek camların üzerine basa basa patlamış camın arasından geçerek terasa çıktım. Terastan dışarı baktığımda yerde yatan insan bedenlerine göz değdirmemem gerektiğine karar verdim. Şu an kendimi kapatıp bayılmamam gerekiyordu. Onun yerine buradan nasıl çıkabileceğimi düşünmeye başladım. Terasın tam altından başlayan verandanın ahşap gölgeliği benim gibi kırk altı kiloluk bir insanı kaldırabilir diye düşündüm. Önce sol ayağımı attım terasın kenarlığından sonra da sağ ayağımı çekerek dik bir şekilde ahşap gölgeliğin üzerinde durmuş bulundum. Aşağı hafif eğimden dolayı yuvarlanmamak adına minik ve sağlam adımlar atmaya çalıştım. Zaten geçtiğim yerlerde bıraktığım kan izleri içimin fazlasıyla bulanmasına neden olduğu için yere, yükseklik korkum olduğu içinde aşağıya bakmamaya gayret ettim. Ahşap gölgeliğin sonuna geldiğimde önce oturup aşağı ayaklarımı sarkıttım. O arada çiftliğin dış kapısından ıslak saçları karışmış, üstü çıplak altında bir şortla Kıvanç'ın girdiğini fark ettim ama istifimi bozmadım. Ellerimi kenarda sabitleyerek bedenimi aşağı doğru sarkıttım. Muhtemelen aşağı doğru sarkıttığım bedenim ile yer zemini arasında bir metre falan vardı ama benim için yine de yeterince gerginlik sebebiydi. Ellerimi açıp, bedenimi zemine doğru bıraktığımda aniden yere düşmenin şokuyla sol bacağımda bir damar attı. "Ah..." diye inlemem sonucu tüm bakışlar bana döndü. Kimse beni görmeyi beklemediği için yüzlerde ani bir şaşkınlık oldu.

'Kimse noel baba gibi çatıdan geleceğini tahmin edemezdi tabi Göknil.'

"Göknil!" diye adımı zikreden Kıvanç, muhtemelen terastan hırsız gibi bahçeye inmeme sinirlenmişti ama onu takacak durumda değildim. Sesine dönmeden doğruca verandadan içeri adımladım.

"Kızım sen manyak mısın?" diyen Sarp'ı iki kolundan tutup üzerinde gözlerimle bir yaralanma aradım ama bulamadım.

Bulamamanın verdiği rahatlıkla sesli bir nefes verdim. Hızlıca ellerim boynuna dolanırken "İyisin," diye mırıldandım. "Çok şükür iyisin." Ben Sarp'ı içime sokmak istercesine sarılırken o da başımın üzerini öpüyordu.

"Sen de iyisin," diyerek bir öpücük daha bıraktı tepeme. Sarp'tan uzaklaşıp geri doğru döndüğümde gördüğüm manzara beynimden vurulmama neden oldu. Eda'nın üstü başı kan içerisindeydi ama Koray'ın başında uğraşıyordu. Yelda'nın anlayamadığım biçimde kollarından kanlar süzülüyordu. Kübra ise iki koltuk arasına sinmiş dizlerini kendine çekip kollarını dizlerine dolamış bir vaziyette ağlıyordu. Kime gideyim kime koşayım şaşırdım.