W ostatnim miesiącu mój kontakt z Alissą znowu się polepszył. Już mnie nie ignorowała i zaczęliśmy dobrze się rozumieć. Nie mieliśmy okazji, żeby porozmawiać o tym pocałunku, ale nie czułem do tego pośpiechu, bo potrzebowałem czasu, żeby dokładnie pomyśleć, nad tym, czego tak naprawdę chcę i doszedłem do wniosku, że powinienem zakończyć to, co między nami jest. Cokolwiek to jest. Nie robię tego chętnie, bo zrozumiałem, że też darzę ją pewnymi uczuciami, ale to nie ma znaczenia, bo mam rodzinę, o której też muszę myśleć.
Dokładnie wiem, że ją zranię, jak jej o tym powiem, dlatego miałem nadzieję, że ta rozmowa szybko nie nastąpi. Jednak czas leciał szybko, szybciej niż bym chciał. W Sydney nie miałem, kiedy z nią porozmawiać albo bardziej nie chciałem tego robić, bo mógłbym po prostu pójść do niej do domu i z nią to wyjaśnić. Prawie cały czas i tak jest sama w domu, a jak nie ma jej tam, jest u nas. Na naszych wakacjach już nie miałem jak z nią rozmawiać, bo ciągle byli z nami Claire, Maya i mama Alissy. To było niemalże niemożliwe, żebyśmy zostali sami na dłuższą chwilę. Dlatego, gdy zobaczyłem ją ostatniego dnia przy tym basenie, wiedziałem, że muszę to zrobić. Nie mogłem szukać kolejnych wymówek, aby tego nie robić, bo jeżeli nie powiem jej, co jest na rzeczy, nadal będzie robiła sobie nadzieję. Zachowałem się jak ostatni dupek, całując ją. Gdybym tego nie zrobił, oszczędziłbym jej dużo cierpienia, ale musiałem dać ponieść się moim emocjom i teraz tego żałuję.
— Wszystko w porządku? — Zapytałem, bo wyglądała na smutną, a ja zaraz jeszcze bardziej ją dobiję. Dziewczyna tylko wzruszyła ramionami i tym samym dała mi do zrozumienia, że nie chce o tym rozmawiać — Możemy porozmawiać? — Usiadłem obok niej, a ona krótko na mnie spojrzała i zaraz znowu odwróciła swój wzrok.
— O czym? — Spytała niechętnie, bo pewnie już się domyśla, o czym chcę z nią rozmawiać. To jedyny temat, na który musimy porozmawiać tylko w cztery oczy. Mayi, Claire i jej mamy nie będzie przez cały dzień i jesteśmy sami, bo jej mama poprosiła mnie, żebym został i miał na nią oko. To jest jedyna okazja, którą mamy, bo wiem, że później znowu stchórzę. Po prostu wolę widzieć ją szczęśliwą, a nie smutną. A przy mnie zawsze była szczęśliwa.
— O tym pocałunku — Wbiłem mój wzrok w jej postać, ale ona nawet na mnie nie spojrzała. Nie chciała o tym rozmawiać, bo obydwoje wiemy, że będzie to dla niej bolesna rozmowa. Dlatego powiedziałem, co muszę powiedzieć — Nie powinienem tego robić. Jesteś najlepszą przyjaciółką Claire, a ja jestem jej ojcem i najlepiej, żeby tak pozostało — Kontynuowałem z coraz większymi wyrzutami sumienia — Mam nadzieję, że zrozumiesz moją decyzję — Zakończyłem i czekałem na jakąkolwiek reakcję z jej strony.
I chwilę później dostałem tę reakcję, gdy szatynka najzwyczajniej na świecie wstała i wbiegła do hotelu. Ruszyłem za nią, bo nie chcę, żeby była z tym sama. Czuje się tak z mojej winy i muszę, chociaż spróbować jakoś ją pocieszyć. Wbiegła prosto do swojego pokoju i zanim zdążyłem tam dotrzeć, zamknęła drzwi przed moim nosem.
— Alissa — Zawołałem, ale ona nie odpowiadała. Jestem na sto procent pewien, że mnie słyszy — Otwórz te drzwi — Poprosiłem, ale nadal zero reakcji z jej strony — Porozmawiajmy o tym — Nie chcę tak łatwo odpuszczać, lecz chyba nie mam innego wyboru. Nie mogę zmusić jej do rozmowy.
— Nie chcę rozmawiać — Powiedziała przez płacz, co sprawiło, że poczułem się jeszcze gorzej. Swoją głupotą już całkowicie zepsułem naszą relację.
— Jeżeli zmienisz zdanie, będę w swoim pokoju — Westchnąłem zrezygnowany i odszedłem od drzwi. Jeszcze przez chwilę tam stałem, bo myślałem, że jednak otworzy te drzwi, ale tego nie zrobiła. Wróciłem do mojego pokoju i już sam nie wiedziałem, co mam ze sobą począć. Siedziałem tak przez dobre pół godziny i myślałem, jak mógłbym naprawić tę sytuację, kiedy usłyszałem pukanie do drzwi. Poszedłem je otworzyć i byłem zdziwiony, jak zobaczyłem Alissę. Przyszła. Czyli chyba nie spieprzyłem tego całkowicie.
