Dziewięć lat temu, kiedy przeprowadziłam się z mamą do Sydney, nie miałam pojęcia, co mnie tu czeka. Wszystko, co miałam, zostawiłam za sobą, żeby zacząć nowe życie i owszem, na początku zbytnio mi się ten pomysł nie podobał. Musiałam przyzwyczaić się do nowego otoczenia oraz uczęszczać do nowej szkoły i poznawać nowych ludzi. Myślałam, że to koniec świata, ale okazało się, że to było początkiem czegoś naprawdę pięknego. Wszystko dzięki jednej osobie. Claire. Gdyby pierwszego dnia do mnie nie podeszła i nie zapytała, czy chcę się z nią przyjaźnić, nie miałabym przy sobie teraz Luke'a. Może i bym go poznała, nawet gdybym nie przyjaźniła się z jego córką, ale byłabym wtedy tylko jedną z wielu dziewczyn, które chcą się do niego dobrać. Nie mogłabym się do niego zbliżyć tak, jak to zrobiłam podczas mojej przyjaźni z Claire. Nieumyślnie wykorzystałam moją relację z nią i żałuję, że tak wyszło, ale nie żałuję, że zakochałam się w Luke'u i że o niego walczyłam. Gdybym tak nie postąpiła, pewnie nadal wzdychałabym do niego z miłości i musiała z bólem patrzyć na to, jak męczy się w związku z Mayą. Nadal byłabym tylko przyjaciółką jego córki i kto wie, może w końcu bym sobie odpuściła? Może zaczęłabym spotykać się z chłopakami w moim wieku i próbowała zapomnieć o Luke'u?
Na szczęście nie odpuściłam i odważyłam się zrobić krok w jego stronę i po długim procesie wreszcie wygrałam jego serce. Luke Hemmings pokochał mnie, przyjaciółkę swojej córki. Gdyby cztery lata temu ktoś powiedziałby mi, że Luke mnie pokocha, zaśmiałabym się tej osobie prosto w twarz. Do dzisiaj nie rozumiem, jak to jest możliwe, że się we mnie zakochał. Myślałam, że Maya jest jego jedyną prawdziwą miłością, ale okazało się, że tak nie było. Bo teraz ten tytuł należy do mnie. Może i nie jestem jego jedyną miłością, ale za to będę ostatnią.
Ta cała sytuacja nauczyła mnie, że nie ma rzeczy niemożliwych i jeżeli naprawdę bardzo się czegoś chce, można to osiągnąć. Droga do celu nie zawsze jest prosta, ale gdy wreszcie się ją pokona, wychodzi się z tego silniejszym i szczęśliwszym. Nigdy nie zamieniłabym tego, co mam z Luke'iem, na coś innego. Co prawda Luke ma prawie dwa razy tyle lat co ja, ale to tylko liczby, które nie mają dla mnie żadnego znaczenia. Jak na jego wiek i tak dobrze się trzyma. Ani trochę nie wygląda na te czterdzieści lat, które aktualnie ma.
Od naszej ostatniej kłótni wszystko się zmieniło i od tej pory już nie było między nami żadnych poważnych awantur. Kiedy ktoś z nas miał jakiś problem, od razu staraliśmy się o tym porozmawiać, żeby już nie było więcej nieporozumień. Już nigdy więcej nie chcę się z nim rozstawać i on też tego nie chce, więc staramy się, aby do tego nie doszło. Wszystko było tak perfekcyjne, jak na początku naszego związku tyle, że tym razem jest jeszcze lepiej, bo Claire tym razem cieszy się z nami naszym związkiem. Chyba zrozumiała, co tak naprawdę nas łączy, kiedy się rozstaliśmy, bo gdyby tego nie rozumiała, zapewne by do mnie nie przyszła i nie zmusiła mnie do pogodzenia się z jej ojcem. Tak naprawdę nasz związek przetrwał tylko dzięki niej, bo mam uczucie, że gdyby tego dnia do mnie nie przyszła i nie zmusiła, żebym porozmawiała z Luke'iem, nie wrócilibyśmy do siebie. Ja jak zawsze za bardzo się tego bałam i myślałam, że to definitywny koniec, a Luke uważał, że nie powinnam tracić swojego czasu na niego, bo jestem młoda i powinnam się bawić, a nie trwać w poważnym związku ze starszym mężczyzną.
Jednak na końcu, wszystko się ułożyło i jest takie, jakie powinno. Z Luke'iem układa mi się bardzo dobrze, a moja przyjaźń z Claire ponownie rozkwita. Postanowiliśmy dać naszej przyjaźni jeszcze jedną szansę, bo życie jest zbyt krótkie, aby kłócić się o takie głupoty. Nie wiem, jak to się stało, ale odkąd Claire ma chłopaka, naprawdę się zmieniła. Jest całkiem inną osobą, ale w dobrym sensie. Ian ma na nią bardzo dobry wpływ i widać, że Claire też jest naprawdę szczęśliwa. Jeszcze chyba nigdy nie widziałam jej aż tak szczęśliwej.
