Herkes gibi normal, okula giden bir kız olduğumu düşünürdüm. Aslında hiç de öyle değilmiş. Böyle şeylerin sadece filmlerde olduğunu sanıyordum. Ta ki kendi gözlerimle görene kadar...
Başak Kaya, kendi halinde annesiyle yaşayan bir kızdı. Ancak kendi...
Son on dakikadır yürümekten ayakları sızlıyordu hepimizin. Ancak bunun şuan için bir önemi olduğunu sanmıyorum. Çünkü Ezgi güçlerine kavuşmuştu. Onun bu mutluluğu hepimize bulaşmıştı adeta.
Ben düşüncelere dalmışken bu düşüncelerimi onların kahkahaları böldü.
- Hayır, buna inanmamı bekleme tamam mı?
- Kıskandığını biliyorum. İstersen sana birkaç numara öğretebilirim.
Onlar tekrar kahkahalara boğulurken bu sefer bende onlara katıldım. Kaan, ağabeyim Emir'e dövüş dersinde ne kadar başarılı en iyi ve mükemmel (!) olduğunu söylüyordu. Durum gülünmeyecek gibi değildi doğrusu.
Akademiye vardığımızda bir ses duydum.
- Hey!
Etrafıma baktım.
- Başak!
Hala bakmaya devam ediyordum ki birinin omzuma dokunmasıyla kendime geldim. Artık ses yoktu. Gelen Kaan'dı.
- Başak bir tuhaf gözüküyorsun, iyi misin?
- Sen duymadın mı?
- Neyi tam olarak?
- Neyse boş ver bir önemi yok.
Sesi takip edeceğim derken onlarla arayı biraz açmıştım. Birlikte yanlarına gittik. Kafamın içinde hala merak vardı ancak onların mutluluğunu, somurtup da bozmak istemedim. Kafeteryaya gittik ve boş masalardan birine oturduk. Birer kahve aldık ve sohbete aynı hızla devam ettik. Aslında ettiler demek daha doğru olur çünkü her ne kadar kendimi alıkoymaya çalışsam da hala onu düşünüyordum; o sesi... Bir anda oldu her şey. İçimi bir sinir kapladı. Ben bu durumdayken nasıl bu kadar umursamaz olabiliyorlardı? Benim halimi fark etmemişler miydi?
Hiç de nazik olmayan bir şekilde sandalyemi ittirdim ve ayağa kalktım. Hepsini gülümsemesi yüzünde donakalmıştı. Bana dönmüşlerdi. Sorarcasına yüzüme bakıyorlardı. Bunu beklemiyorlardı. Bu şaşkınlıkları bana garip bir biçimde zevk verdi. Onları görmezden geldim, tıpkı yaptıkları gibi. İlk konuşan emir oldu.
- Nereye böyle Başak, daha oturuyorduk.
- Sizi ilgilendirir mi?
Arkamı döndüğüm gibi yürümeye başladım. Yüzleri, sanki ben güneşmişim gibi ayçiçeği misali beni takip ediyordu. Bu lafımı hiç beklemiyor olmalıydılar. Hepsi bir anda anlaşmış gibi ayağa kalktı. Sanki ürkütmeye ve daha fazla sinirlendirmeye korkar gibi yaklaştılar. Kafeteryanın çıkışına gelmiştim ki ben sözleriyle durdurdular. Arkamı dönmeden olduğum yerde durdum.
- Başak sen gerçekten iyi değilsin hadi gel biraz bizimle otur. İstediğini paylaşabilirsin.
- İstersen dinlen ama b-
Bir anda haykırdım;
-YETER
Ve arkamı dönerek daha ben ne olduğunu anlamadan onlara doğru buz bir tabaka yolladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
