ÖZEL GÜÇLER

Yolun Sonu (Final Bölümü 1)

Herkese uzun bir aradan sonra tekrar merhabaa. Umarım hepiniz iyisinizdir. Uzun süredir tatildeydim o yüzden bölüm atamadım kusura bakmayınn. İlk final bölümümüze başlayalım bakalım. İyi okumalar❤️

Zar zor kendime geldiğimde etrafıma baktım. Nerede olduğum hakkında hiçbir fikrim yoktu. Biraz sonra farkettim ki hepimizi bağlamışlardı. Herkes nerede olduğunu kavramaya çalışıyordu. Tanımadığımız birkaç adam vardı etrafta. Ağızlarımız bantlı olduğu için konuşamıyorduk.

O sırada birinin geldiğini işittim. Kafamı sesin geldiği yere doğru çevirdim. Gördüğüm kişiyle beraber çok büyük bir şaşkınlık yaşamıştım. Bu, akademimizin müdüresiydi. Arkadaşlarımın da şaşırdığını tahmin edebiliyorum. Düşmanımızın yakından biri olması pek de iyi gelmemişti bize.

Güya müdüremiz olan kişi Burak'a doğru yürüyordu. Yüzünde fazlasıyla memnun bir ifade vardı. Yanına ulaştığında Burak'ın yüzüne doğru parmaklarını şıklattı ve ağzındaki bantı çıkardı.

"Eveet, kesinlikle çok eğlenceli olacak. Burak, arkadaşlarına beni aslında önceden tanıdığını nasıl anlatmak istersin?"

Bir an Burak'ın da hain olma olasığı olabilir mi diye düşünmeden edemedim ancak Burak yüzünde nefret dolu bir ifadeyle Leylak'a bakıyordu. Bir anda konuşmaya başladı.

" Sen, bana o gün unutturdun her şeyi, öyle değil mi?"

" Yeni arkadaşlarına beni ifşa etmeni istemedim doğrusu. Hem de akademideki ilk gününde. " diyerek alaycı bir şekilde güldü. O sırada benim de aklıma gelmişti bazı şeyler.

Leylak Hanımın odasına geldik ve kapıyı çaldık. Tam Burak için konuşmaya başlayacaktım ki kolumda bir el hissettim. Burak kolumu sıktı.

"Başak bir saniye gelebilir misin midem kötü oldu."

"Tamam. Hocam kusura bakmayın tekrar geleceğiz."
...

"Başak konuşmalıyız."

"Peki ya miden?"

"Onu öylesine söyledim, boşver. Bu kadın sizin okul müdüreniz mi?"

"Evet Burak. Neden ki?"

"Keşke olmasaymış."

"Burak, ne demeye çalışıyorsun?"

"Oh, adı Leylaktı değil mi?"

"Evet?"

"Kusura bakma birine benzettim de."

"Pekalaaa."

Burak ilk geldiği gün müdüreyi ilk gördüğünde çok tuhaf davranmıştı. Arkadaşlarım ve abim belkihiçbir şey anlamamışlardı. Ancak ben olayı çözmüştüm.

"O gün her şeyi bana unutturdun. Böyle bir şey yapamıyor olsaydın şuan sen burada olamazdın. "

"Çok yazık ki daha fazlasını da yapabiliyorum. " sinsi bir gülümsemeyle bana doğru döndü.

"O gün Başak da yanındaydı öyle değil mi?" yavaşça bana doğru yürümeye başladı. Önümde durdu ve eğilerek yüzüme yaklaştı.

"Ne kadar yazık, bütün güçlerin yok olacak. "

O daha geri çekilmeden ona olabildiğince sert bir şekilde kafa attım.

Sanırım dudağı kanıyordu. Ağzımda bant olduğu için konuşmasam da gerçekten rahatlamıştım. Ellerim çözülü olsa daha kötüsünü yapabilirdim.