Jestem Twoim Fanem|A.S. [ZAKOŃCZONE]

37

Stał w nich.... Leo?! Co on tu robi?
-Hej Maja, możemy porozmawiać? - Zapytał.
-Hej, nie wiem czy mamy o czym. - Odpowiedziałam spuszczając głowę na dół.
-Proszę tylko chwilę. - Powiedział z łamiącym się głosem.
-No dobrze, wejdź. - Powiedziałam wpuszczając go do środka. Usiedliśmy w salonie. Patrzyłam na niego, a on jakby nie wiedział co powiedzieć.
-Więc o czym chciałeś porozmawiać? - Zapytałam przerywając ciszę.
-O nas. - Powiedział patrząc na mnie i oczekując mojej reakcji.
-Ale Leo nas już nie ma. - Powiedziałam.
-Wiem, ale przepraszam cię strasznie. Byłem głupim zazdrosny szczeniakiem. Gdybym tylko mógł cofnąć czas zrobiłbym to, ale to nie możliwe. Ja nadal cię kocham. Próbowałem zapomnieć o tobie, ale się nie da. Moje serce bije tylko dla ciebie. Długo zbierałem się na odwagę, żeby odbyć z tobą tą rozmowę. Ja.... Kocham cię Maja.-Zakończył swój monolog i wbił wzrok w ziemię.
-Leo, ja nie wiem co powiedzieć. Czasu nie cofniesz. Wybaczam Ci, ale między nami nie będzie nic więcej niż przyjaźń. Ja kocham Artura. - Powiedziałam niepewnie, jakby zaraz miał się na mnie rzucić.
-Ale skoro kocham Artura czemu jesteś tu, a nie u jego boku? Skoro go kochasz czemu się wyprowadziłaś? - Zapytał, a mnie zatkało.