1 Ekim 1989 saat 12.00'de dünya genelinde 43 kadın doğum yaptı. Gün başladığında o kadınların hiçbirinin hamile olmaması oldukça sıra dışıydı.
Zaman tıpkı bir gür bir şekilde akan nehir gibi hızla akıp geçti ve kendisini tekrar etti. Kıyamet günü g...
Kitap 1,4 k olmuş!!! Gerçekten çok teşekkür ederim hepinize. Yazmaya başladığımda pek umudum yoktu ama şu anda yorumlarınızı gördükçe çok sevindim, destekleriniz için teşekkürler. Hepinize çok teşekkür ederim. _____________________________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 11: Ölü Jenkins
"Ne kadar yolumuz kaldı?"
"Az"
"Daha hızlı gidebilir misin?"
"Hayır."
Kollarını birbirine bağlamış Klaus'un kendisine sorduğu sorulara cevap veriyordu Valu. Sorular genellikle gücüyle ilgiliydi ve Valu bundan bahsetmeyi pek sevmezdi. Bu yüzden oldukça kısa ve net cevaplar veriyor adamı susturuyordu. Öte yandan beş dakikada bir öne kafasını uzatıp ne zaman varacaklarını soran Luther da oldukça sinirini bozmaya başlamıştı.
"Peki ölüler ile konuşabilir misin?" diye sordu Klaus heyecanla. Valu buna karşılık gözlerini devirdi.
"Hayır."
Klaus kaşlarını çattı, anlamıyordu "Ama Ben ile konuşmuştun?" dedi kaşlarını çatarak.
"Onu ölüler dünyasından sen çağırdın Klaus, o senin zihninin içerisinde konuşuyordu. Ben sadece senin düşüncelerini okuyup ona cevap verdim."
Bu sefer Diego araya girdi, kafasının karıştığını belli eden bir ses ile "Bu çok mantıksız." dedi. "Nasıl güçlerin olabiliyor? Güçleri olan sadece biziz sanıyordum."
"Her şey size özel olmak zorunda değil öyle değil mi?" dedi kız omuz silkerek.
Doğrusunu söylerse, o güçlerine nasıl kavuştuğunu bilmiyordu. Sadece olmuştu işte, birden bire insanların düşüncelerini duymaya başlamıştı. Başlarda korkmuştu, binlerce farklı ses kulağının içerisinde dolanırken başı patlayacakmış gibi hissediyordu. Ne zaman birisinin gözlerine baksa yada yanına yaklaşsa o kişinin düşünceleri zihnine dolmaya başlıyordu. Korkutucuydu. Ancak yıllar sonra bir kişi kurtarmıştı onu bu korkudan. Kontrol etmeyi öğretmişti ona, Lydia idi bu kişi. Ona sadece kontrol etmeyi değil, onunla daha farklı şeyler yapmayı da öğretmişti. İnsanları düşüncelerine girerek delirtebilirdi, onlar en korkunç anılarını gösterir canlarını yakardı. Olmayan şeyleri görmelerini sağlayabilir onları oyuna getirirdi. En sevdiği de buydu zaten. Onlar ile oynamak.
"Güçlerim 10 yaşımdan beri benimle, ancak onları kontrol etmeyi öğreneli 7 yıl oldu." Diye açıkladı kısaca. Kontrol etmeyi tam olarak öğrenmemişti, bazen işler kontrolden çıkabiliyordu. Ancak bunu onlara söyleyip korkutmak istemezdi. Zaten şu anda düşüncelerimi okuyor mudur diye korkuyorlardı.
Uzun bir sessizlik oldu. Sonunda sessizliği bozan kişi öne doğru kafasını uzatmış olan Luther idi. "Hey, daha hızlı gidebilir misin?"
Five gözlerini yoldan çekmeden cevapladı onu "Bir daha sorarsan seni çakmakla yakacağım."
