I'm here for you {Niall Horan}

43. sorry

Chantal

Ik zit op een stoel naast het bed van Mert, hij ligt nu al 2 maanden in coma. Het doet me pijn om hem zo te zien, ik wil hem terug, de oude Mert. Ik pak Merts zijn hand vast en staar naar hem, plotseling gaat de deur open en zie ik Perrie staan in de deuropening. het verast me dat ze hier is, in de dagen dat ik naar Mert was heb ik haar geen één keer gezien. "Chantal." Zegt ze, ik zie duidelijk dat ze ervan schrikt dat ik hier ben.. "We moeten praten." Zegt ze. "Nu?" Vraag ik, ik heb geen zin om er nu over te praten, maarja het moet maar. "Ja nu.." zegt Perrie. Ik zucht. Perrie gaat tegen over het bed zitten op een stoel. "Vertel." Zeg ik, ik hoef geen sorry tegen haar te zeggen, want dit is allemaal haar schuld. "Je hebt gelijk.. ik dacht alleen maar aan mezelf." Legt ze uit en ik rol met mijn ogen. ''Goed dat je er zelf bent achtergekomen, alleen een beetje te laat." Snauw ik en kijk weg naar Mert. "Je hebt gelijk, het spijt me." Zegt ze met een trillende stem. "Ik moest gewoon eerlijk tegen je zijn, en Mert helpen, dit is niet wat ik wou! Ik wil hem niet zo zien, en ik weet dat het mijn schuld is! Sorry." Gaat Perrie verder en ik zie een traan over haar wang rollen. "Als je dit zo erg vind waarom heb je hem dan niet eerder opgezocht?" Snauw ik. "Ik had het te druk met werken.." Zegt ze en veegt de tranen weg van net. ''Oke, het is al goed.. maar wil je alsjeblieft voortaan gewoon eerlijk tegen me zijn?" Zeg ik en ik sta op en geef haar een knuffel. "Sorry." Zegt ze zacht. "Het is al goed." Zeg ik terug. "Perrie?" Hoor ik iemand zacht zeggen. "Mert?" Zegt Perrie en kijkt met grote ogen naar het bed van Mert. "Het spijt me zo." Zegt Perrie als ze naar het bed van Mert loopt. "Het is al goed." Zegt Mert zacht. "Ik heb alles gehoord." Grinnekt hij zacht. Ik loop ook naar het bed toe van Mert en pak zijn hand vast. "Hoe voel je je?" Vraag ik. "Het gaat wel." Glimlacht hij voorzichtig. Als net een dokter binnen komt lopen, vertelt hij dat het bezoek uur afgelopen is. Perrie en ik zeggen gedag tegen Mert en lopen naar de uitgang toe. "Ik ben blij dat hij weer wakker is." Zegt Perrie opgelucht en ik knik ja. Ik zeg Perrie gedag en loop naar mijn eigen auto toe. Als ik thuis ben gooi ik mijn sleutels op de tafel en ga zitten op de bank. Ik ben kapot, en mijn buik doet pijn. Ik ben nu al 8 maanden zwanger! Nog een maand te gaan en dan komt de baby ! Niall is 3 weken geleden op tour gegaan, en ik hoop dat hij net optijd terug is als de baby word geboren! Net voordat Niall op tour ging zijn we begonnen met het schilderen van de kinderkamer, in het roze! We krijgen tenslotte een meisje. Mijn buik groeit en groeit maar door, ik kan bijna niet meer er mee lopen.

Ik pak de afstandsbediening en zet de tv aan, ik zap door en ik eindig uiteindelijk uit bij een progamma over bevallen. Ik zie hoe een vrouw aan het bevallen is, ze gilt het uit van de pijn! Ik ben echt heel bang dat het pijn gaat doen, maar gelukkig is Niall erbij, dat maakt mijn gedachte wat rustiger. Als het progamma afgopen is val ik uitendelijk in slaap op de bank.

Ik word wakker door mijn mobiel die afgaat. Ik sta voorzichtig op en waggel langzaam naar de eettafel toe waar mijn mobiel op ligt. Ik zie op het beeldscherm dat Niall het is. "Hey babe." Zeg ik met een glimlach op mijn gezicht, ik word altijd blij als hij belt. "Hey Princess." Zegt hij zacht, hij klinkt niet echt vrolijk. "Alles goed?" Vraagt hij. "Ja met jou?" Zeg ik vrolijk alsof er niks aan de hand is. "Ja gaat wel.." Zegt hij. "Niall is er iets?" Vraag ik bezorgt. "Er is iets dat ik je moet vertellen.." Zegt Niall. Daar was ik al bang voor.. "De Tour wordt 3 weken verlengt.." Zegt hij. "Oh." Is het enige wat ik kan zeggen. "We zijn dan in China, net in de periode wanneer.." Zegt hij. "Wanneer ons kind wordt geboren?" Onderbreek ik hem snauwend. "Ja.." zegt hij en het blijft een seconde stil. "Dus jouw werk is belangrijker dan ons kind?!" Schreeuw ik door de telefoon. "Chantal, luister.." Zegt hij en heft zijn stem een beetje op. "Nee Niall ik begrijp het, het is duidelijk, bye Niall." Zeg ik boos en hoor dat hij nog wat wil zeggen maar ik hang op. Fijn, als zijn werk verdomme belangrijker is dan ons eigen kind die geboren gaat worden.. ik kan het niet zonder hem, ik ben bang dat het zo veel pijn gaat doen. Ik gooi mijn mobiel op de tafel en zucht. Ik loop voorzichtig de trap op naar boven. Ik ga in bed liggen en zucht een paar keer diep in en uit om de pijn in mijn buik te verzachten. Ik blijf aan Niall denken.. ik heb er spijt van dat ik hem niet uit heb laten praten, ik besluit om hem morgen avond te bellen.