Ontsnapt aan de Wraak

Proloog

De poppen sloegen elkaar, hakten op elkaar in met hun kleine houten zwaarden. De ridder stond op het punt te winnen. Met zijn zilveren harnas en paarse cape dreef hij de heks in een hoek. De heks kon zich niet verdedigen, ze had immers nog nooit gevochten. De dappere ridder tilde zijn arm op, klaar om de genadeslag uit te delen, toen iets onverwachts gebeurde.

De ridder begon te beven. Hij probeerde zijn arm naar beneden te brengen, maar iets hield hem tegen. Ineens draaiden zijn ogen weg in de kassen. Zijn benen werden onder hem weggeslagen en plotseling was er overal bloed.

Toen de mist van verwarring was opgetrokken, werd duidelijk wat er was gebeurt. De heks stond tevreden over het lichaam van de ooit zo dappere ridder gebogen. Op de plaats waar eerst zijn hart had gezeten zat nu een lege plek. Zijn hart was verdwenen, ontploft door de magie van de heks.

De heks keek langzaam op. Ze draaide zich om en keek de menigte aan die op het gevecht af was gekomen, verwachtend een heldenverhaal te zien ontstaan. Een geniepig lachje vormde zich rond haar mond, terwijl ze de woorden sprak die nog jaren door de hoofden van vele van die toeschouwers zouden spoken.

"Onderschat nooit een heks, onderdruk nooit een heks en daag haar al helemaal nooit uit. Je zal het amper merken, je zal niet weten wanneer het begon, maar we komen. Deze wereld zal ooit van ons zijn en we zullen ervoor zorgen dat jullie jezelf martelen. Zonder het te willen, zonder het te merken, en zonder er iets tegen te kunnen doen."

"Raven, stop daarmee. Dit is niet gezond! Cino, wat vindt jij hier nou van? Dit kan toch niet goed zijn, wat onze dochter met die poppen doet!"

Ik keek met een emotieloze blik naar mijn moeder, die vol afschuw naar de uit elkaar gerukte poppen keek. Ik stak mijn handje uit en tilde een prop watten op die een paar minuten geleden nog in de pop had gezeten. Onschuldig keek ik naar haar op.

"Ik ben gewoon aan het spelen."