Ontsnapt aan de Wraak

33. Het Cadeau van de Kaelpies

Het kostte me de hele ochtend om af te komen van het nare gevoel dat de droom had achtergelaten. Nadat ik die scene had geschopt bij Kye was ik het bos in gelopen en ik was nog steeds niet terug gekeerd. Kye had me zonder iets te zeggen laten gaan, met een bezorgde blik in zijn ogen. Ik wist natuurlijk niet wat ik in mijn slaap had gedaan, maar aan Kye's geschokte gezicht had ik wel af kunnen lezen dat weinig van de afschuw van mijn droom privé was gebleven.

In gedachte herhaalde ik de droom opnieuw en opnieuw. Ik was bang, aangezien ik in de droom enorm veel magie had gebruikt. Had ik dat in het echt ook gedaan? Wat had ik veroorzaakt terwijl ik sliep? Wat had Kye gezien? Of, wat als ik Kye had pijn gedaan? Het zou niet de eerste keer zijn dat ik in een vlaag van emotie iemand verwondde...

Ik rilde, en niet van de kou. Sinds ik die stenen van Kye had gekregen had een donker gevoel zich in me verspreidt. Alsof er iets ijskouds in me zat dat langzaam hapjes uit mijn hart nam. Het hield zich nu koest, verstopt diep binnenin mij, maar tijdens de droom had het gevoeld alsof het me had overgenomen. Alsof er niks anders meer bestond dan die duistere en kille gedaante in mij.

Ik herkende het gevoel nu ook als dezelfde duisternis waardoor ik Cobe had vermoord. En vannacht had het me zoveel angst aangejaagd dat ik amper had kunnen functioneren. Het had me opnieuw de controle laten verliezen, al nu enkel in mijn slaap.

Daarom had ik Kye verteld dat er iets niet klopte. Ik wist niet wat het was, maar er was iets in mij verandert, en het maakte me doodsbang.

Ik sloot mijn ogen en maande mezelf tot kalmte. Ik kon nu wel hier uren over door blijven piekeren, maar ik zou er toch niet uitkomen. De anderen daarentegen waren op me aan het wachten.

Nog eventjes liep ik door het bos en ik liet de geluiden van de dieren en het ruisen van de takken en bladeren me afleiden, terwijl ik probeerde weer een beetje tot mezelf te komen. Ik hoorde zachtjes water stromen, en intuïtief liep ik er op af.

Het beekje liep kalm door het bos, het water helder en glinsterend. Waarschijnlijk was het hetzelfde beekje als die waarnaast we het kamp hadden opgebouwd, alleen een stukje verder stroomafwaarts.

Het water zag er schoon uit, dus ik pakte mijn waterfles om hem bij te vullen. Echter, toen ik me naar voren boog, trok een rode glinstering mijn aandacht.

Aan de overkant van het beekje lag een grote rode steen, glimmend zonder dat de zon het raakte. Hij was gevuld met magie.

Voorzichtig stak ik mijn hand uit om hem te pakken. Ik keek argwanend om me heen, zoekend naar de persoon die deze hier had achtergelaten. Zo'n steen kon je niet zomaar in een bos vinden, en ik vroeg me af waarom hij hier was.

Zodra ik mijn vingers om de steen sloot, drong een beeld mijn hoofd binnen.

Deze robijn is een gift van ons. De prijs hoef je je geen zorgen om te maken, die zul je vanzelf inlossen.

Deireadh's stem weergalmde door mijn hoofd terwijl de oude kaelpie me serieus aankeek.

Ik schudde met mijn hoofd om het visioen van me af te laten glijden. Toen keek ik nogmaals naar de robijn, het nu herkennend als de steen die de kaelpies me hadden gegeven. Ik had het weggegooid samen met mijn andere stenen. Hadden de kaelpies hem gevonden en nu weer hier voor me achtergelaten?

Ik hief mijn hoofd en sprak met luide stem zodat eventuele luisteraars me zouden kunnen horen. "Ik ben niet geïnteresseerd. Ik weet niet wat jullie van me willen, maar ik ben een ander persoon dan degene die die steen heeft aangenomen. Laat me met rust."

Toen draaide ik me om en liep ver van het beekje vandaan.

Na een aantal minuten te hebben gelopen, hoorde ik geritsel vlakbij. Mijn magie vertelde me dat het een jong konijntje was. Als ik dan toch de hele dag weg was gebleven, besloot ik, kon ik maar beter een goed excuus hebben en doen alsof ik had gejaagd. Met een flits stuurde ik een elektrische schok op het beestje af, dat meteen dood neerviel.

Ik duwde de bosjes aan de kant en rommelde door de takken en planten, totdat ik mijn prooi had gevonden. Trots hield ik hem omhoog en bestudeerde hem. We zouden vanavond vlees eten!

Toen bedacht ik me iets. Fronsend keek ik naar het dode dier. Ik legde hem even op de grond neer en graaide door mijn zakken. Ik vond de werpster, zocht mijn grip, en gooide hem toen met volle kracht door het konijn heen. Tevreden keek ik toe hoe er bloed opwelde uit het gat dat ik had gemaakt. Dit zou werken, zo zag het er net uit alsof ik het dier met wapens had gedood in plaats van magie.

Trots op mezelf dat ik eraan had gedacht mijn sporen te verbergen, pakte ik het dier weer op. Ik draaide me om om terug te lopen naar het kamp, maar zag dat iets mijn weg versperde. De grote robijn lag te glimmen in het gras, daar waar net zeker weten nog niks had gelegen.

Boos keek ik om me heen. "Ik had toch gezegd, ik wil er niks meer mee te maken hebben!"

Je weet wat er gebeurd als je je afspraken met de kaelpies niet nakomt, sprak een meisjesstem in mijn hoofd. Neem de robijn aan, hij zal je beschermen.

Ik keek om me heen, maar kon de eigenaar van de stem nog steeds niet vinden. Ik mompelde een verwensing, en verhief mijn stem toen weer.

"Ga je me volgen totdat ik de steen aanneem?"

Er klonk gegiechel, twinkelend als de belletjes van een windorgel, dat vervolgens langzaam wegstierf. Ik vatte het op als een ja.

Zuchtend pakt ik de steen op. Hij was machtiger dan een van de stenen die ik op dat moment bij me droeg. Voorzichtig reikte ik er mentaal naar uit. Toen de magie door me heen begon te stromen, overviel een geruststellend gevoel me. Het was totaal anders dan het gevoel van macht dat ik normaal gesproken met magie associeerde.

Geschrokken sloot ik me weer af voor de steen. Dat deze robijn anders was, werd me steeds duidelijker.

Ik besloot de robijn meteen aan Kye te geven zodra ik terug was in het kamp. Ik wilde geen risico lopen te worden beïnvloedt door de kaelpies.