Ontsnapt aan de Wraak

22. Mens

's Nachts sliep ik alleen heel lichtjes, steeds oplettend voor elke beweging en elk geluid. Ik vertrouwde de mensen niet en verwachtte elk moment mezelf te moeten verdedigen. Toch had ik besloten bij ze te blijven. Naast dat Ysbel me weinig keuze had gelaten zodra ze erachter was gekomen dat we dezelfde richting in reisden, leek het me nuttig mijn vermomming als mens aan te houden. De heksen zouden nooit verwachten dat ik met mensen zou optrekken en dus zouden ze me hier nooit zoeken. Zo kon ik zo dicht mogelijk bij de koningin komen, zonder opgemerkt te worden.

Vandaar dat ik voor de weken daarna met dit gezelschap meereisde. Ik leerde ze beter kennen en algauw begon ik ze ook meer te vertrouwen. Ysbel ratelde dagenlang door over van alles en nog wat, en ik merkte dat ik weinig van haar te vrezen had. Bovendien hoefde ik haar verhalen alleen maar aan te horen zonder veel in te brengen, waardoor ik niet bang hoefde te zijn mezelf te verraden. Vandaar dat ik het grootste deel van de tijd met haar doorbracht.

Liam en Trey daarnaast grapten vaak met ons mee. Bovendien hadden ze de reflexen van een duif, dus hun zou ik ook gemakkelijk aan kunnen. Langzaamaan merkte ik dat ik het steeds gezelliger vond om met deze drie te kletsen. Ik kon me bijna voorstellen dat ik echt een mens was en dat dit mijn vrienden waren.

Echter, zodra ik weer alleen was, slopen de duistere gedachten terug mijn hoofd in. Ik was me pijnlijk bewust van hoe anders ik was. Heksen en mensen gingen niet samen, dat wist zeker ik heel goed. Bovendien had ik nog steeds duidelijk mijn doel voor ogen. Mijn verlangen voor wraak brandde diep binnenin mij en kwam naar boven zodra de anderen lagen te slapen.

De gedachte aan Cobe overspoelde me telkens nog met haat en verdriet. Ik zou mijn wraak krijgen, hield ik mezelf voor. Ik zou Sylvana een lesje leren. En, wist ik, ik zou alles opofferen om dit te verwezenlijken. Ook als dat betekende dat ik op een gegeven moment deze naïeve mensjes moest vermoorden.

Wat betreft Kye, hem vertrouwde ik niet, en hij mij evenmin. Ik zag hem vaak wantrouwende blikken op me werpen en soms stelde hij kritische vragen, alsof hij me testte. Als het niet voor Ysbel was, die Kye altijd geïrriteerd onderbrak als hij te kritisch werd, was ik waarschijnlijk al door de mand gevallen en die gedachte beviel me niet. Daarom probeerde ik hem zoveel mogelijk te vermijden, al waren die pogingen niet heel succesvol.

Zo kwam het dat zo'n twee weken nadat ik met de mensen mee was begonnen te reizen, ik voor de jacht gekoppeld werd aan Kye. De mensen voerden de jacht altijd in groepjes van twee uit voor de veiligheid, en sinds ik meereisde deed ik hieraan mee. Tot nu toe had ik kunnen voorkomen dat ik alleen met Kye zou gaan, maar deze keer was de koppige Ysbel vastbesloten geweest dat Kye en ik een betere band moesten opbouwen en dus had ze ons met zijn tweeën het bos in gestuurd.

Eerst liepen we in stilte achter elkaar, onze oren gespitst voor elk geluidje dat een mogelijke prooi kon verraden. Kye had twee jachtmessen, terwijl ik alleen nog vertrouwd werd met een klein zakmes. Ik was op mijn hoede, wetend dat Kye zich elk moment tegen me kon keren, en hield zijn rug strak in de gaten. Echter, geconcentreerd liep Kye door, zonder om te kijken.

Ineens hoorde ik rechts van ons iets bewegen. Kye hoorde het ook en stond stil te luisteren, tot hij met een vaardige beweging een van zijn messen de begroeiing in wierp. Vanuit de plek waar zijn mes de grond raakte begon een struik wild te bewegen terwijl er een zacht jankend geluid klonk.

We sprintten erop af en Kye dook zijn mes achterna. Zodra hij opstond, hield hij een kleine eekhoorn in zijn handen, die wild spartelend in zijn vinger probeerde te bijten. Het mes had zijn staart doorboort en die bloedde hevig.

Ik glimlachte tevreden naar Kye, maar hij negeerde me en brak koeltjes de eekhoorn's nek. Hij gebaarde kort dat we door zouden lopen en beende weer voor me uit.

Kye's houding, die zo mogelijk nog killer was dan normaal, verontrustte me. Ik vroeg me af of hij iets van plan was. Misschien had hij door dat ik een heks was en bereidde hij zich voor om me te vermoorden. We waren ondertussen een flink weg afgedwaald van het kamp, dus niemand zou me te hulp schieten. Als hij het wilde doen, was nu zijn kans.

Berekenend keek ik naar zijn schouders. De spieren die zich daar hadden opgebold toen hij achter de eekhoorn aan was gedoken vertelden me dat hij sterk was. Toch hoopte ik dat ik hem aan zou kunnen. Bovenmenselijke spierkracht was het laatste van de magie die verdween en ik had mijn robijn nog. God, wat was ik blij dat ik die bewaard had.

"Ben je mijn dood aan het plannen?" vroeg Kye plotseling.

Ik bevroor, terwijl hij zich langzaam naar me omdraaide. "Waar heb je het over?" vroeg ik, proberend niet uit mijn rol van onschuldig meisje te vallen.

Kye glimlachte scheef, terwijl hij me doordringend aankeek. "Je houdt me al nauwlettend in de gaten vanaf het moment dat we zijn vertrokken. Ik vroeg me af of je al vond dat we ver genoeg weg waren van de rest om je kans te grijpen."

Ik probeerde zo verward mogelijk over te komen. "Wat voor kans?" vroeg ik.

Kye liep langzaam op me af, me nog steeds strak aankijkend. Hij boog zijn gezicht naar me toe, tot zijn ogen slechts centimeters van de mijne verwijdert waren.

Ik hield mijn adem in. Kye bewoog zijn mond naar mijn oor en fluisterde zachtjes. "Dacht je dat ik een heks niet zou herkennen alleen omdat ze haar magie niet gebruikt?"