Ontsnapt aan de Wraak

5. Spinnenzijde

Voor de tweede keer in een, naar mijn mening, veel te korte tijd betrad ik de eetzaal, zo mogelijk nog chagrijniger dan de avond ervoor. Deze ochtend was ik opgestaan met een knallende koppijn en misselijkheid. Ik had een kater door het gif in de weerwolfbeet, en dat verpestte mijn humeur behoorlijk.

Daarbovenop had een protserige envelop me op mijn salontafel liggen opwachten, wat ik wist dat maar een ding kon betekenen. Hare geadoreerde snobistische Majesteit, of een van haar lieflijke sloofjes in dit geval, wenste me te zien. In de eetzaal nog wel, om eens "lekker onder de heksen te zijn". Geen idee wie die Medina was, maar ik mocht haar nu al niet.

Toen ik ook nog de gewenste jurk niet kon vinden en mijn magie niet kon gebruiken om hem te zoeken, bereikte mijn humeur zo'n dieptepunt dat als mijn magie wél had gewerkt, ik hoogstwaarschijnlijk met een letterlijke donderwolk boven mijn hoofd had rondgelopen.

Ik was gisteravond van plan geweest Cobe vanochtend nog iets meer te plagen, maar ik was zelfs te chagrijnig om mijn frustraties op hem bot te vieren.

Zonder dat mijn bui was verbeterd, stond ik nu dus voor Medina. Ze zag er ontzettend lief uit en had eerst vriendelijk naar me geglimlacht, tot ik haar zo'n moordende blik toewierp dat ik betwijfelde of ze me ooit nog zou durven aanspreken.

Stotterend begon ze te praten. "Hare majesteit heeft me opdracht geven om je... ehm..."

Zwak. Ik kon de menselijkheid van haar af voelen golven. Ik walgde ervan. Dat er zulke heksen in ons midden waren. We zouden ze moeten uitroeien om de coven sterker te maken. Ik keek haar nu zo mogelijk nog minachtender aan, waardoor ze meteen haar toon veranderde. Ze schraapte haar keel en ging rechtop zitten.

"Ik heb een bericht voor u van Hare Majesteit," zei ze, iets zelfverzekerder nu.

Ik moest toegeven dat ik het knap van haar vond dat ze zich zo bijeenraapte, al vond ik haar nog steeds een verspilling van magie.

Toen ik niks terug zei, vervolgde ze weifelend. "Ze was niet tevreden met het resultaat van uw vorige opdracht."

Nu snoof ik sarcastisch. "Och, was Hare Majesteit niet tevreden? Wat een ramp! Laten we allemaal als kippen zonder kop rondrennen om het haar naar haar zin te maken."

Aangezien ik boven het volume van een normaal gesprek zat, keken een paar heksen geïrriteerd onze kant op. Medina, lieflijk als alle sloofjes, glimlachte verontschuldigend en wierp me een waarschuwende blik toe. Als antwoord hierop keek ik haar dreigend aan, waarna ze haar ogen afwendde.

"Hare Majesteit wilt dat u opnieuw water haalt uit de Maneschijnplassen," ging ze door.

"En wat laat je denken dat ik dat ook ga doen?" onderbrak ik haar.

Medina's ogen werden groot. "U moet wel! Het is de koningin, wie weet wat ze anders doet!"

In haar paniek was Medina harder gaan praten, wat er opnieuw voor zorgde dat heksen omkeken. Deze keer had ze het echter niet door en een plan vormde zich in mijn hoofd.

Ik grinnikte gemeen. "Oh nee, wat zal de koningin met me doen als ik het niet doe? Straks vermoordt ze me nog! Of nee, nog erger. Straks vermoordt ze jou, omdat je de boodschap niet goed hebt doorgegeven. Misschien martelt ze je zelfs wel, of pakt ze je magie af. Wat moeten we dan?"

Terwijl ik dit zei werd Medina langzaam bleek en richtten de heksen om ons heen hun aandacht op ons, afwachtend of er iets interessants zou gebeuren.

Nu smeekte Medina. "Alstublieft, doe wat de koningin zegt."

"Hmm, laat ik daar eens over nadenken. Nee." Ik stond op, puur voor de drama. "Je zult zelf moeten bedenken hoe je je hachje gaat redden."

Abrupt draaide ik me om en liep naar de deur, Medina trillend achterlatend.