Ontsnapt aan de Wraak

2. Koningin van de Heksen

"Ze is bijna klaar, ik kan de zin naar wraak van haar af voelen komen."

"Hoelang denk je nog?"

"2 maanden, maximaal. Maar ze heeft nog een extra zetje nodig"

"Waar zit je aan te denken, mijn koningin?"

"Wat is het waar mensen het meest naar verlangen? Juist ja. Dat moeten we van haar afpakken."

"Dat zal haar breken."

"Dat is juist de bedoeling, Kindra. Ze zal sterker dan ooit terugkomen. En wraakzuchtiger dan ooit."

"Ik zorg dat het gebeurt, mijn koningin."

Na een uur besloot ik dat het tijd was om uit bad te komen. Ik liet de magie om het water warm te houden los en stond op. Het water droop van mijn naakte lichaam terwijl ik uit het bad stapte en de badkamer uit liep. Ik liep naar mijn kast naast het raam en zorgde ervoor dat iedereen op de binnenplaats me kon zien.

Ik wist dat ik knap was, met precies genoeg rondingen en een dunne taille. Niet alleen mijn lichaam trouwens. Door mijn steile zwarte haar en gifgroene ogen liet ik veel jongens en meisjes naar me omkijken. Vaak zorgde ik ervoor dat ze dan precies tegen een boom of paaltje liepen. Gewoon voor de lol. Hoe hun gezicht rood werd als ze om zich heen keken of iemand het gezien had, fantastisch gewoon.

Natuurlijk keek ik ze dan altijd aan om ze duidelijk te maken dat ik het zeker gezien had.

Ook nu, vanaf bovenin de toren, hoorde ik de meisjes tegen de jongens sissen dat ze door moesten werken. Nog even treuzelde ik, al had ik allang besloten wat ik aan zou doen, voordat ik besloot dat het genoeg was.

Ik pakte de zwarte jurk met sleep en een diepe decolleté en liet de luiken met een klap dichtvallen terwijl ik weg liep. Tijdens het aantrekken van de jurk liet ik mijn magie mijn make-up doen, de enige manier om je eyeliner in de perfecte wing te krijgen. Ik zorgde dat mijn ogen zwart waren, mijn lippen bloedrood en mijn jukbeenderen hoog leken. Snel trok ik mijn hoge, geschubde hakken aan terwijl ik al half de deur uit was.

Buiten mijn kamers werd ik meteen omringd door bediendes die me vroegen hoe het ging en of ze iets voor me konden doen, altijd wachtend op bevelen. Ik glimlachte mijn geniepige glimlach naar een dienstmeisje en wenkte haar. Vlug als een vis drong ze zich naar voren door de andere bediendes heen.

"Wat kan ik voor u doen, Vrouwe?"

Ik liet mijn tong langzaam over mijn lippen glijden, waardoor ze gelijk weer bang werd. "Haal een bak slangenbonbons voor me."

"Natuurlijk, Vrouwe."

Een voordeel van een heks zijn was dat je zoveel chocolade kon eten als je wilde. Dik worden kon niet, aangezien je lichaam alle energie wel gebruikte voor je magie. Daarom aten heksen ook zoveel. Oneindig eten zonder dik te worden, de droom van elk mens. En wij konden het.

De trap naar beneden aflopen, naar waar de troonzaal lag, duurde minstens een kwartier. Voor mensen. Ik liet mijn magie me naar beneden dragen, als een lift, terwijl onder me de bediendes renden om me bij te houden.

Ik twijfelde of ik net iets zou versnellen, zodat ze nog harder moesten rennen, maar ik besloot dat dat het niet waard was. Wat was ik toch lief, de mensen moesten me dankbaar zijn. Ik zou later ervoor zorgen dat ze me die dankbaarheid ook zouden tonen.

Eenmaal beneden aangekomen liep ik gelijk de troonzaal binnen, zonder te kloppen. Mijn magie zorgde weer voor de deuren terwijl de bediendes erachteraan renden, aangezien het eigenlijk hun taak was ze voor me te open te doen.

Ik glimlachte naar ze en fluisterde ze toe. "Te laat."

Op de troon keek de koningin verstrooid op, maar daar trok ik me niks van aan. De andere heks die voor de koningin stond negerend, schreed ik naar voren.

"U had mij ontboden, mijn koningin." Ik kon het niet laten om 'mijn koningin' sarcastisch te laten klinken.

"Een uur geleden, Raven. Waar bleef je." Geen vraag, de koningin verwachtte geen antwoord. Ze zei het omdat mensen dat zeggen, maar ze wist allang wat ik dat uur had gedaan.

Met een handgebaar gebaarde ze naar de andere heks dat ze kon gaan. Buigend stond die op en liep weg, mij een woedende blik toewerpend.

De koningin wachtte tot de andere heks de zaal uit was, voordat ze me dichterbij wenkte. "Wat weet je over de Maneschijnplassen, Raven?"

Nieuwsgierig hield ik mijn hoofd schuin. De Maneschijnplassen, daar werd niet vaak over gepraat.

"De normale roddels. Diep in het bos, heilig water, gevaarlijk, magische krachten, bla bla bla."

Geamuseerd trok de koningin een wenkbrauw op. "Precies. Je moet er heen."

Nu was het mijn beurt om mijn wenkbrauw op te trekken. "En waarom dan wel niet?"

Een listig glimlachje gleed over haar mond. "Gewoon, wat rondhangen. Bloemetjes ruiken, water meenemen..."

Aha, dus daar ging het om. Mij de gevaarlijke klusjes laten doen weer. Iedereen wist dat het water van de Maneschijnplassen streng werd bewaakt door de weerwolven en waternimfen. Waarschijnlijk hoopte de koningin dat ik door ze zou worden verscheurd, maar dat zou ijdele hoop zijn. Ik zou dit overleven, ik moest immers nog wraak nemen.

"Ik verheug me er nu al op," antwoordde ik de koningin met een arrogant glimlachje. Zonder op toestemming te wachten liep ik weg om me klaar te gaan maken.

"Oh, en nog eventjes. Raven?"

Met mijn ogen rollend draaide ik me weer om naar de troon. De koningin leunde nu naar voren en keek me met schitterende ogen aan.

"Wat dacht je van een dienstjongen als je terugkomt?"

Ik had al eerder dienstjongens gehad. Het was een jongen die eigenlijk een soort persoonlijke hoer was voor heksen. Niet vrijwillig natuurlijk. Mijn eerdere jongens hadden het nooit lang overleefd. Vaak was ik na een paar dagen al op ze uitgekeken en vermoordde ik ze. Of ik verveelde me en liet ze dan onmogelijke dingen doen, waardoor ze uiteindelijk amper in staat waren ook maar te bewegen. Af en toe liet ik er op die manier eentje naar de koningin kruipen, die dan geërgerd zijn nek brak. Zo ook mijn laatste dienstjongen, waarna de koningin me geen andere meer had gegeven. Tot nu dus.

"Een dienstjongen? Voor mij?" Ik deed alsof ik me vereerd voelde en zonder verder antwoord te geven liep ik de zaal uit.